30.4.08

Ο Λύκος με τα γαλανά μάτια. Και το μουστάκι.



Παραμύθι(;), ταγμένο, από καιρό, στο Σοφάκι μου που σήμερα κλείνει τα 18.




Μια φορά κι έναν καιρό, στην άκρη ενός πυκνού δάσους που το έλεγαν Χίλια δέντρα, έστησε τη φωλιά του ένα όμορφο ζευγάρι Λύκων. Ο κυρ Λύκος είχε μαύρο τρίχωμα, γυαλιστερό, μεγάλα φρύδια και έπαιζε φυσαρμόνικα. Καμάρωνε δίπλα στην πανέμορφη καφετιά κυρα Λύκαινα που έπλεκε το τρίχωμά της σ’ ένα κότσο που τον ζήλευαν όλες οι λύκαινες της περιοχής.

Σύντομα, ο κυρ Λύκος και η κυρά του απόκτησαν ένα χαριτωμένο μαυριδερό, πολύ τριχωτό λυκάκι. Αδύνατο και ζωηρό, αναστάτωνε τη φωλιά με τα καμώματά του, ήταν και λίγο γκρινιάρικο, ανακάτωνε τα πάντα, με λίγα λόγια καλός μεν, μπελάς δε.

«Μου φαίνεται κυρά Λύκαινα ότι γρήγορα πρέπει να του βρούμε παρέα» είπε μια μέρα ο κυρ Λύκος κοιτάζοντάς την με τα μάτια του να γυαλίζουν.

«Κι εμένα έτσι μου φαίνεται» του απάντησε γλυκά.

Σε λίγους μήνες, η αγέλη μεγάλωσε κατά ένα λυκόπουλο. Αυτό ήταν στρουμπουλό και καστανόξανθο και, ω τι έκπληξη, είχε γαλανά μάτια!

Χαρά μεγάλη για το ζευγάρι, ακόμα μεγαλύτερη για το μελαψό λυκόπουλο που βρήκε κάποιον να πιλατεύει συνέχεια, πότε δαγκώνοντας τ’ αυτιά, πότε πατώντας πάνω στο αδερφάκι του και τραβώντας συνέχεια την ουρά του. Το λυκάκι με τα γαλανά μάτια, μόλις στάθηκε στα πόδια του, δεν άφηνε το αδερφάκι του να κάνει κι ό,τι θέλει. Ορμούσε κι αυτό, τον άρπαζε από τον λαιμό και πάλευε με δύναμη μέχρι που έμπαινε στη μέση η μαμά λύκαινα και τα χώριζε.

Μεγαλώνοντας, τα δυό λυκάκια γίνονταν ολοένα και πιό διαφορετικά. Ο μαύρος ανακατευόταν με τα πάντα, και ανακάτευε τα πάντα, έκανε συνεχώς θόρυβο, έβγαζε ουρλιαχτά προς τον ουρανό όταν το ραδιόφωνο έπαιζε Καζαντζίδη και τα γόνατά του ήταν συνέχεια γρατζουνισμένα. Ο καστανός, πιό στρουμπουλός και μικροκαμωμένος, παρακολουθούσε, αμίλητος τις πιό πολλές φορές τα πάντα με τα γαλανά του μάτια. Δεν ‘μιλούσε’ πολύ. Δεν του άρεσε ο Καζαντζίδης και απορούσε με τον μεγάλο του αδερφό τι έβρισκε σ’ αυτά τα ουρλιαχτά. Παρατηρητής, όμως, των πάντων, και πολύ περίεργος να ανακαλύπτει καινούργια πράγματα, ενθουσιαζόταν όταν ο κυρ Λύκος τους έπαιρνε για βόλτα στο δάσος με τα χίλια δέντρα και τους έδειχνε τα πανέμορφα πεύκα, τα όμορφα μονοπάτια, τα βράχια με τις λειχήνες σαν πράσινο χαλί επάνω τους. Του άρεσε του μικρού το δάσος και τρελλαινόταν να τρίβεται πάνω στις λειχήνες, να μυρίζει τη ρίγανη και το θυμάρι και ν’ακούει τ’αηδόνια να κελαηδούν. Πιό πολύ ακόμα, του άρεσε να οσμίζεται το δάσος στις καλοκαιρινές μπόρες όταν όλες οι μυρουδιές ανακατεύονταν με αυτή του νοτισμένου χώματος στο πιό θεσπέσιο άρωμα της φύσης. Βάλτε τώρα και το ουράνιο τόξο, βάλτε και τις σταγόνες της βροχής να λαμπυρίζουν σαν διαμάντια πάνω στις πευκοβελόνες, βάλτε τη μουσική του κυρ άνεμου που έβγαινε από τις πυκνές φυλλωσιές, θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα.

Για πάντα; Μπα, είπαμε παρατηρητής των πάντων και περίεργος από γεννησιμιού του, ο λυκάκος με τα γαλανά μάτια έβλεπε από εκεί ψηλά, από τα ριζά του δάσους με τα χίλια δέντρα, μια απέραντη έκταση με νερό, πολύ νερό.

«Η θάλασσα» του είπε κάποτε ο πατέρας του που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει δίπλα σ’ αυτή. «Γι αυτό και του αρέσει να τρώει ψάρια», σκέφτηκε ο μικρός. «Αυτά ζουν μέσα στο νερό και είναι νόστιμα και θρεπτικά» του εξηγούσε ο κυρ Λύκος. «Και πώς δεν πνίγονται; Εγώ κόντευα να πνιγώ στον κουβά με το νερό όταν μου πατούσε ο μαυραδερφός το κεφάλι» ρωτούσε, όλο ρωτούσε πια, ο μικρός. Ο κυρ Λύκος γελούσε με τις απορίες του γιού και προσπαθούσε με απλά λόγια να του εξηγήσει όλα τα ανεξήγητα. «Εμένα πάντως δεν μ’ αρέσουν τα ψάρια, ούτε η γεύση τους», ψιθύριζε από μέσα του ο μικρός. Αλλά τον γοήτευε η θάλασσα. Παρατηρητής των πάντων και περίεργος, προσπαθούσε να φανταστεί μέχρι πού απλωνόταν η θάλασσα, τι μυρωδιά είχε, τι ήχους έβγαζε.

Όταν όλα τα λυκόπουλα της γειτονιάς κυλιόντουσαν στο χώμα παίζοντας και παλεύοντας, αυτός ανέβαινε σ’ ένα βράχο και κοιτούσε τη θάλασσα σηκώνοντας τη μύτη ψηλά να μυρίσει τον αέρα της που ερχόταν από μακρυά, να απολαύσει την κοκκινοπορτοκαλί λάμψη της όταν ο ήλιος έδυε.

«Κάποια μέρα θα σε ψάξω κι εσένα» υποσχόταν κάθε φορά στον εαυτό του.

Και το έκανε.

Έγινε ...θαλασσόλυκος. Σαν μεγάλωσε και σιγουρεύτηκε για τον εαυτό του, φίλησε τον κυρ Λύκο και την κυρα Λύκαινα και μπήκε στον θαλασσινό κόσμο τον απέραντο.

Για να φαίνεται και μεγαλύτερος, μια και πήγαινε σ’ έναν κόσμο άγνωστο και ψιλοφοβόταν, άφησε και ...μουστάκι να μεγαλοδείχνει.

Πήγε σε πολλά μέρη, αγάπησε τη θάλασσα, βαρέθηκε την ηρεμία της, πάλεψε τη φουρτούνα της, θαύμασε τα ζώα της, ιδίως τα ασημόγκριζα δελφίνια που του έκαναν παιχνίδια και ακροβατικά όταν είχαν κέφια, γνώρισε πολλούς "μεγάλους" που ήταν μικροί και "μικρούς" που ήταν μεγάλοι και γεύτηκε για τα καλά την αρμύρα της.

Παρατηρητής των πάντων και περίεργος ο λύκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι, ενθουσιαζόταν που τα πράγματα στη θάλασσα ποτέ δεν ήταν ίδια. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, ο ήχος, η μορφή της, η μυρουδιά της, άλλαζαν για να ταιριάξουν στο φώς και στον αέρα της στιγμής. Σαν χορεύτρια επιδέξια που συντονίζεται με τον καθένα καβαλιέρο της.

Μια μέρα, καθισμένος στο πιό ψηλό σημείο του καραβιού, με σηκωμένη τη μύτη στον αέρα όπως πάντα, γευόταν την αρμύρα στο μουστάκι του όταν τον έπιασε πάλι η περιέργειά του. «Από εδώ ψηλά βλέπω μακρύτερα. Από ψηλότερα δεν θα βλέπω ακόμα πιό μακρυά;» σκέφτηκε. Κοίταξε τον ουρανό κι εκείνη τη στιγμή είδε ένα αεροπλάνο να πετά πολύ πολύ ψηλά και να αφήνει μια άσπρη γραμμή στον ουρανό. «Σαν την κιμωλία της κυρα Δέσποινας στον πράσινο Πίνακα του Δημοτικού» σκέφτηκε. «Μόνο που αυτός ο Πίνακας είναι γαλανός».

«Ε, θα πάω στον ουρανό», αποφάσισε.

Και το έκανε.

Ο θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι έγινε και ...πιλότος!

Πετώντας ψηλά στον αέρα έφτανε εκεί που τα μάτια του δεν μπορούσαν να φτάσουν, έπαιζε με τα μπαμπακερά σύννεφα, βουτούσε προς τα κάτω, ξανατραβούσε ψηλά, σαν δελφίνι πετούμενο. Και όταν πετούσε τη νύχτα και σήκωνε τη μύτη ψηλά ένοιωθε ότι αν άπλωνε το χέρι του θα άγγιζε τον λαμπερό ασημένιο Σείριο και τον χρυσό Αρκτούρο. Πόσο θα ‘θελε να μπορεί να πάει κι εκεί...

Πήγε πάντως σε πολλά μέρη που ούτε τα είχε φανταστεί. Πέταξε πάνω από δάση και κοιλάδες, μικρά χωριά και μεγάλες πολιτείες, είδε πράματα και θάμματα, και, κάποια μέρα, το ‘φερε η τύχη να πετάξει πάνω από το δάσος με τα χίλια δέντρα. Κατέβηκε χαμηλά, είδε τα βράχια με τις λειχήνες στη θέση τους, κι έναν λαγό να τρέχει τρομαγμένος. Χαμογέλασε. Μια ζεστή νοσταλγία τον κυρίευσε.

Ο ...ιπτάμενος θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι έφερε στο νού του τον μελαχροινό αδερφό του, την λυκοπουλοπαρέα να κυλιέται στο χώμα, τα φρύδια του κυρ Λύκου να σμίγουν στις σκανταλιές των γιών του και το ζεστό τρίχωμα της αγκαλιάς της κυρα Λύκαινας.

«Μοναχόλυκος», σκέφτηκε. «Όχι ότι δεν γνώρισα κόσμο και λυκοπουλίνες αλλά, όπως και να το κάνουμε, μοναχόλυκος. Νομίζω ότι πρέπει να δω τι κάνουν οι δικοί μου». Αποφάσισε να γυρίσει στα παλιά λημέρια για λίγο.

Και το έκανε.

Πολύ χάρηκαν ο κυρ Λύκος και η κυρα Λύκαινα, δεν χόρταιναν ν’ ακούν ιστορίες της θάλασσας και του αέρα από τον, όχι και πολύ μικρό πια, γιό. Κι αυτός, αφού είδε και καλοείδε τους γονείς του, πήγε και περπάτησε στο δάσος, έτριψε τη γούνα του στις λειχήνες των βράχων, μύρισε τη ρίγανη και το θυμάρι, σφύριξε στα αηδόνια που κελαηδούσαν και κάθησε να απολαύσει τη μουσική του αέρα που έβγαινε από τις φυλλωσιές των δέντρων. Μετά ανέβηκε σ’ έναν ψηλό βράχο και κοίταξε τη θάλασσα. Ο νούς του γέμισε από εικόνες των θαλασσινών ταξιδιών του. Έγλειψε το μουστάκι του, ακόμα η αρμύρα του πίτυλου* ήταν εκεί, και σήκωσε τη μύτη του ψηλά, όπως πάντα. Είδε κάτι μεγάλα άσπρα σύννεφα να κατρακυλούν στον ουρανό και καινούργιες εικόνες τον πλημμύρισαν. Από τα ταξίδια του στον αέρα, κορυφές ψηλών βουνών, ποτάμια σαν φίδια να σέρνονται σε καταπράσινες κοιλάδες, το φεγγάρι σχεδόν να σ’ ακουμπάει...

«Τα είδα όλα;» Αναρωτήθηκε. «Κάτι λείπει, όμως, το νοιώθω».

Ο ...ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι συνέχισε να περιπλανιέται στον τόπο του, έτσι, χωρίς, συγκεκριμμένο προορισμό αναπολώντας το παρελθόν και ψάχνοντας, έτσι χωρίς συγκεκριμμένο λόγο, να εντοπίσει τι του λείπει.

Πριν αυτό γίνει, όμως, εντόπισε μια παρέα ζωηρών σκύλων που περιδιάβαινε με φασαρία και άσκοπα γαυγίσματα το απέναντι πάρκο.

«Χαζοχαρούμενα σκυλιά» σκέφτηκε και συνέχισε το περπάτημα. Σταμάτησε, σαν η άκρη του ματιού του έπιασε μια κίνηση μέσα στην αγέλη των σκυλιών και ένα από αυτά τράβηξε την προσοχή του. Μια μελαχροινή λαμπραντορίνα, με γυαλιστερό τρίχωμα, καστανά μάτια και γυμνασμένους μυς περπατούσε σιωπηλή και καμαρωτή, διαφορετική από τους υπόλοιπους φασαρτζήδες, και όμορφη.

«Πολύ όμορφη!» σχεδόν φώναξε στον εαυτό του καθώς αυτή γύρισε τη μουσούδα της και οι ματιές τους συναντήθηκαν. Πήρε την αγέλη στο κατόπι, σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα. Η μελαχροινή λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια όλο και έμενε, τυχαία..., λίγο ξοπίσω από την αγέλη ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές προς τα πίσω. «Θέλει και δεν θέλει...» σκέφτηκε ο ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι.

Η πολιορκία συνεχίστηκε για μέρες, για μήνες. Τι κι αν πήγε ξανά στη θάλασσα, τι κι αν πετούσε πάλι στον αέρα, στον αφρό των κυμάτων, στη λάμψη του Σείριου και του Αρκτούρου, αυτός έβλεπε τη μουσούδα της με τα καστανά της μάτια. Και με κάθε ευκαιρία, γυρνούσε για λίγο στα δικά της λημέρια για να τη δεί. Κι αυτή, δε λέω, μπορεί να έτρεχε με τα φασαρτζίδικα σκυλιά στα πάρκα αλλά, το μυαλό της ήταν σ’ αυτόν. Και η μουσούδα της έλαμπε όταν τον έβλεπε να πλησιάζει μ’ ένα κλεμμένο τριαντάφυλλο στο στόμα.

«Αυτό είναι που μου λείπει» είπε στον εαυτό του. «Θα την πάρω μαζί μου!» αποφάσισε.

Και το έκανε.

«Μα είναι Λύκος» έλεγε ο πατέρας της.

«Μα είναι μεγάλος για σένα» έλεγε η μητέρα της.

«Μπορεί να είμαι Λύκος αλλά η κόρη σας με κάνει αρνάκι» έλεγε αυτός μπας και χαμογελάσουν. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, χαμογέλασαν!

Κι έφυγαν μαζί. Αγκαλιασμένοι. Μια όμορφη μελαχροινή λαμπραντορίνα με καστανά μάτια και ένας ιπτάμενος θαλασσόλυκος με γαλανά μάτια και μουστάκι.

Βάλθηκε να της γνωρίσει τα μέρη που περιδιάβηκε μόνος του. Στο πρώτο τους ταξίδι της έδειξε τον Ψηλορείτη, ένα βουνό μαγευτικό κι ας μην είχε δάσος με χίλια δέντρα, για μέρες το τριγύριζαν. Σε λίγους μήνες, γεννήθηκε ένας απίθανος μελαχροινός λυκοσκυλάκος με καστανά μάτια, φτυστός η μάνα του μ’ ένα χαμόγελο που έλαμπε σαν τον καλοκαιρινό ήλιο το μεσημέρι.

Ο ιπτάμενος κλπ –μη τα λέμε συνέχεια- ήταν ευτυχισμένος. Εξακολουθούσε να ταξιδεύει στη θάλασσα και να πετάει, όχι όμως όπως πρώτα, γιατί ήθελε να απολαμβάνει τη λαμπραντορίνα του και τον απίθανο Λυκοσκυλούκο. Κάτι του έλειπε, όμως, πάλι. Ήθελε να δείξει στην λαμπραντορίνα και τις ομορφιές της θάλασσας που αυτός μισοαπολάμβανε, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αν δεν μοιράζεσαι την απόλαυση με κάποιον άλλον, δεν αξίζει και πολύ.

«Θα την πάρω μια μέρα στη θάλασσα» είπε στον εαυτό του.

Και το έκανε.

Άφησαν τον Λυκοσκυλούκο για λίγο στον παππού και στη γιαγιά και μπήκαν οι δυό τους σ’ ένα σκαφάκι να εξερευνήσουν τη θάλασσα. Εντατικά μαθήματα στην λαμπραντορίνα που γρήγορα αναδείχτηκε σε άξια καραβοσκυλίνα. Είδαν μέρη, ψάρια, κύματα και κολύμπησαν στην απεραντοσύνη της ανοιχτής θάλασσας.

Και όχι μόνο. Με τη θάλασσα κρεβάτι και το γαλάζιο τ’ ουρανού σεντόνι, ο ιπτάμενος θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι και η μελαχροινή καραβοσκυλίνα λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια, δεν ξεκόλλησαν στιγμή ο ένας από τον άλλον.

Σε λίγους μήνες, μια καινούργια έκπληξη τους περίμενε. Μια ξανθοκαστανή μικρή λαμπραντορίνα με γαλανά μάτια. Φτυστή ο μπαμπάς. Με μια αγάπη για τη θάλασσα και τα δελφίνια της λες και ζούσε πριν εκεί. Σκανδαλιάρα και περίεργη.

Χρόνια μετά, ο μελαχροινός Λυκοσκυλούκος έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα πανέμορφο λυκόσκυλο που το χαμόγελό του λάμπει πάντοτε σαν τον καλοκαιρινό ήλιο το μεσημέρι καθώς χαράζει τους δρόμους που θα ακολουθήσει και η μικρή ξανθοκάστανη Λαμπραντορίνα με τα γαλανά μάτια μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη νεράϊδα της θάλασσας, εύθραυστη αλλά αποφασιστική πεταλούδα έτοιμη ν’ ανοίξει τα φτερά της για τις δικές της θάλασσες και τους δικούς της ουρανούς.

Η μαμά μελαχροινή λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια ωριμάζει ομορφαίνοντας ακόμα πιο πολύ.

Κι ο ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι;

Κουλουριάζεται στο χιόνι, κλείνει τα μάτια του και θυμάται τα μεγάλα φρύδια του πατέρα του, ακούει ακόμα τον ήχο της φυσαρμόνικας, νοιώθει ακόμα τη ζεστή γούνα της μητέρας του, αναπολεί το δάσος με τα χίλια δέντρα, τη θάλασσα και τον αέρα, φέρνει στο νού του τη δική του αγέλη και βουρκώνει.

Από ευτυχία!

· Πίτυλος:

Θαλασσοσκορπίσματα, σαν σπάει απ' τον αέρα η κορφή του κύματος, θαλασσοσταγόνες που ερωτεύτηκαν τον άνεμο και στροβιλίζονται μαζί του σε αιώνιο χορό. Και σκορπίζονται στο άπειρο. Σαν τις εμπειρίες της ζωής του καθενός. Σαν τη ζωή του καθενός…

Με αγάπη
Ο ...γερόλυκος

54 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Xρόνια πολλά στο Σοφάκι από εμένα που είχα τα γενέθλιά μου χθες! Μια μέρα την περνάω την κόρη σου. (και 21 χρόνια, λεπτομέρειες) Να έχει μια υπέροχη ζωή!

Γιωργος Μανουσακης είπε...

κύριε Κώστα, χαίρομαι πολύ που σας έχω γνωρίσει!

Να είστε καλά και να χαίρεστε την οικογένεια σας

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γλυκό και τρυφερό!Κωστή! :) Πολύχρονο το Σοφάκι!

Να τη χαίρεστε την κόρη και να την καμαρώνετε πάντα όπως επιθυμείτε!! :)

Unknown είπε...

Ααααα… είναι που λες Σοφία μου (που έχεις την ίδια σχεδόν ηλικία με την κόρη μου τη Νεφέλη-εκείνη μόλις έγινε 19) είναι που λες οι Λύκοι πλάσματα πολύ παρεξηγημένα και αδικημένα –όπως και οι γάτες. Βλέπεις οι άνθρωποι όταν έπαψαν να είναι «φυσικοί» και αντί να υπακούνε στο περιβάλλον προσπάθησαν να κάνουν το περιβάλλον να υπακούει σε αυτούς, άρχισαν να οχτρεύονται κάθε τι το ελεύθερο και ανεξάρτητο και περήφανο. Όπως για παράδειγμα τους Λύκους και τις Γάτες.

Που όχι τυχαία, κάτι πολιτισμοί παλαιοί και σπουδαίοι, θεωρούσαν σπουδαία πλάσματα και «μεσολαβητές» των Θεών προς τους ανθρώπους.

Τέλος Πάντων , μην αρχίσουμε τώρα τα διδάγματα και τις αρχαίες ιστορίες, έτσι κι αλλιώς τούτη εδώ που σκάρωσε ο Γερόλυκος, τα λέει όλα. Την τύπωσα να την έχω πρόχειρη να τις ρίχνω μια ματιά κάθε τόσο. Και επειδή ήδη τη διάβασα 5-6 φορές άλλες τόσες σου είπα και Χρόνια Πολλά για τα τη γενέθλια μέρα σου, με την ευχή κάθε μέρα που περνά να σε ομορφαίνει μέσα κι έξω και να κοιτάς τον κόσμο με τα μάτια του Λύκου τα γνωστικά και τα περήφανα.

Δεν θα πω στο μπαμπά σου «να σε χαίρεται» αυτή η ευχή πάντα μου φαινόντανε αστεία. Προτιμώ να σου πω Σοφία, να χαίρεσαι τον εαυτό σου πάντα, όλο και πιο πολύ. Γιατί στο κάτω κάτω, οι άνθρωποι που πραγματικά χαίρονται τον εαυτό τους, είναι χαρά για όλους.

NinaC είπε...

Να τη χαιρόμαστε την Πριγκίπισσά μας, να είναι πάντα γερή κι ευτυχισμένη. Δώσε της ένα φιλί από μένα, και οι υπόλοιποι τρεις μοιραστείτε ένα άλλο!

αξάφνιαστος είπε...

Σας εύχομαι να έχει υγεία, ευτυχία, σοφία και χρόνια καλά & πολλά

Κωστής Γκορτζής είπε...

Δημήτρη, πολύχρονος κι εσύ! Και πάντα χαμογελαστός! :-)

Γιώργο, βαριά η τιμή όταν προέρχεται από ευαίσθητους ανθρώπους σαν κι εσένα. Κι εγώ χάρηκα, από πολύ καιρό, φίλε μου!

Renata, τις καλημέρες μας και τις ευχές μας. Η γλύκα και η τρυφερότητα της ταιριάζουν (για να ισορροπεί και το 'αγριμιλίκι' που κληρονόμησε από τον ...Λύκο) :-)

Γιώργο, τι να πω... Να χαίρεσαι κι εσύ τη συννεφούλα σου. Και να φωτίζουν τα μάτια των παιδιών μας το μέλλον που εμείς βλέπουμε γκρίζο. Να 'σαι καλά, με συγκίνησες. (ρε λες να μας πήραν τα χρόνια;...:-)

Νίνα ΜΟΥ, φιλί. Εσύ να στείλεις ακόμα ένα γιατί αυτό για τους τρείς το κράτησα για μένα... :-)

Αξάφνιαστε, κι εσύ να χαίρεσαι τα δικά σου ...λυκόπουλα! :-)

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια σας πολλά Κωστή, να την καμαρώσεις αρχηγό της αγέλης. Τέτοια διασταύρωση δεν έχει περιθώρια για άλλη επιλογή.

Δημητρης Καμπερος είπε...

αααα πανέμορφη η κόρη του Αξιωματικού... Μάλλον έμοιασε στη μητέρα της!!

Σε μέλη της αεροπορίας τη δίνετε; Ή πρέπει να ανήκουν στο ΠΝ μόνο; (έχω δίπλωμα ιστιοπλοΐας, μετράει;)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μιχάλη Ρ., ευχαριστώ! Δύσκολο το βλέπω να μπεί σε αγέλη γιατί μάλλον έχει κληρονομήσει τα γονίδια της ...μοναχολυκίασης... :-)

Δημήτρη Καμπέρο, ευτυχώς που έχω κι εσένα να με ....προσγειώνει! :-)
Αν και εγώ προσωπικά δεν 'την δίνω' σε κανέναν, ως κλασσικός χαζομπαμπάς, νομίζω ότι θα εκτιμήσει ιδιαιτέρως τα ιστιοπλοϊκά σου προσόντα γιατί 'ψοφάει' για τη θάλασσα. Αυτό οφείλεται στο μητρικό γονίδιο της ράτσας ... λαμπραντόρ που της αρέσειτο νερό!

Ανώνυμος είπε...

Είχες δεν είχες μας βούρκωσες πρωί-πρωί. Χρόνια της πολλά.

diastimata είπε...

Χρόνια της Πολλά και καλά! Να τη χαίρεσαι και να μπορείς, κάθε χρόνο, να της λες κι από ένα παραμύθι. κι όλο τον άλλον χρόνο, αλήθειες, όπως μόνν εσύ μπορείς

Κωστής Γκορτζής είπε...

Λεωνίδα, καλημέρα! Από ευτυχία, όμως, ε; :-)

diastimata, ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχος :)
Να τη χαίρεστε, να τα εκατοστίσει και να έχει την τύχη της μητέρας της όταν επιλέξει ταίρι ;)
Χρόνια πολλά :)

Ανώνυμος είπε...

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας που καταπνίγεται σήμερα, θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές».
Το μνημείο στους μάρτυρες του Σικάγου της 1η Μαΐου 1886, έχει το παραπάνω κείμενο σαν επιγραφή στη βάση του.
Καλό μήνα και καλό δρόμο Κωστή. Μιχάλης, κότα λουλουδάτη.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Confused, πάντα ευγενική. Ευχαριστούμε και οι δύο. :-)

Μιχάλη, επίκαιρες αντευχές!

σχολιαστής είπε...

Να τη χαίρεσαι, Kωστή!

NinaC είπε...

Άντε, καλά: άλλο ένα για μάνα και γιο, να έχουν κι αυτοί από ένα δικό τους!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Γερόλυκε περίμενε να δείς με τέτοια αγέλη εδάφους-θάλασσας-ουρανού που σκάρωσες τι επέκταση και "κατακτήσεις" θάχει! Εγώ ζώντας τη διπλή αγέλη και ζώντας τη ζωή τους νοιώθω ανάλαφρα προσθέτοντας τα έτη και των 6 της αγέλης,......122 χρονών ήδη.
Αλλά τι λέω με τέτοιο λογαριασμό σε βγάζω περίπου συνομήλικο.!
Καλό μήνα.
Τι λένε για τους γαλανομάτες μας ματιάζουν ή ματιάζουμε;;;

Κωστής Γκορτζής είπε...

Σχολιαστή, ευχαριστώ!

Νίνα ΜΟΥ, τώρα μάλιστα! :-)

Διονύση, οι ...κακοί ματιάζουν. Και οι ζηλιάρηδες. Άρα, εμείς όχι... :-)
Να χαίρεσαι κι εσύ την ...αγέλη!

herinna/ είπε...

Καθυστερημένη όπως πάντα με τις ευχές μου για μια Σοφία γεμάτη χαρά, υγεία κι ευτυχία κι έναν γερόλυκο πάντα ακμαίο, ακριβώς σαν το πνεύμα του που μας χαρίζει ταξίδια χαμογελαστά στο χθες και στο σήμερα.
Ευχή β. Ν΄αξιωθούν όλοι οι άνθρωποι μιαν όμορφη, γεμάτη κι αξιοζήλευτη ζωή σαν την δική σας.
Πολλά φιλιά

Περαστικός είπε...

Εύχομαι πάντα να βουρκώνεις από ευτυχία και ποτέ από λύπη. Μας κέρασες και εμάς ένα κομμάτι της ευτυχίας σου.

Φλύαρος είπε...

Ευχές κι από μένα καπετάνιε! Το κομμάτι σου ήταν φρέσκο και δροσιστικό σαν την θάλασσα. Την καλημέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

Xρόνια πολλά στη κοράκλα!! Να τη χαίρεστε και να την καμαρώνετε.

Πρεσβύωψ

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ελένη μου, τι νόμιζες; Μόνο εσύ θα γράφεις παραμύθια; Σμουτς!

Περαστικέ, χαίρομαι που σε άγγιξε. Αν και ήμουν σίγουρος... :-)

Φλύαρε, εσύ με ...δροσίζεις. :-)

Πρεσβύωψ, ευχαριστούμε και οι δύο.

Lion είπε...

Καλημερα Καπετανιε,

νασαι καλα και να χαιρεσαι την ομορφη οικογενεια.
Τις καλυτερες μου ευχες για την Σοφια (το πιο αγαπημενο μου γυναικειο ονομα). Χρονια της πολλα, ευτυχισμενα.

Υ.Γ. Σε ενα αγαπημενο μου μυθιστορημα μερικοι ανθρωποι μπορουν να μιλανε με λυκους. Ειναι οι πιο ξεχωριστοι ανθρωποι, προσωποποιηση του Καλού.

Υ.Υ.Γ. Οσες φορες σε σκεφτομαι, ενα μονο πραγμα με στεναχωρει: οτι ο κοσμος μας δεν εχει κι αλλους σαν εσενα. Αν ειχε, θα ηταν πολυ καλυτερος.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Dralion, καπετάνιε, για κοιτάξου στον καθρέφτη... Και στους συνδέσμους σου/μου και θα βρείς πολλούς! :-)
Καλούς αέρηδες στα πανιά της ζωής σου νά 'χεις.

Το μεγαλο μας τσιρκο είπε...

sta 18 sou eftases
mikri labradorina
kai apo kardias sou euxomai
na tin peraseis fina

Olou tou kosmou oi xares,
na ntinoun ta oneira sou,
pou tha genoun mes'stin kardia,
ftera sto petagma sou!

Xronia Polla Sofia,panta kefia kai gelio stin zoi sou!

(Na tin Xairese Kapetanio!!!) :-))

Pan είπε...

Καλησπέρα Ημίαιμε.

Λυπάμαι πολύ για την
καθυστερημένη επίσκεψή μου.

Ελπίζω η λαμπρατορίνα να μην
ξεχάσει ποτέ τον λύκο της ψυχής
της.

Και να δίνει στον...γερόλυκο
όσες αφορμές περισσότερες γίνεται
για να την καμαρώνει.

koulpa είπε...

αχ αυτά τα παραμύθια..:):)
Να τη χάιρεστε:):)
Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι με υγεία και χαρά:):)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Να σας ζήσει, καραβόλυκε, η γαλανομάτα (γ)λυκούλα σας!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ποετοπίθηξ, φιλιά και ευχαριστίες! :-)

Pan, πάντα καλοδεχούμενος! Ευχαριστώ!

Καλό μήνα, Koulpa, λέω καλή Άνοιξη γιατί μ΄αρέσει πιό πολύ! Χαμόγελα κι ευχές, επίσης!

Βαλιακαλντόσκυλε, ας ελπίσουμε ότι το καλοκαίρι αυτό θα καταφέρουμε να βρεθούμε στην Πίνδο! Ευχαριστώ για τις ευχές! :-)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αιντε, ντε! Τι σκυλιά είμαστε αν δεν τρέξομε και λίγο στα δάση, αν δεν πλατσουρίσομε στο Αρκουδόρεμα;

ΥΓ Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η μικρά αντιμετωπίζει πανελλήνιες, ε; Καλήν επιτυχία νάχει!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Σωστά! Και μετά, θα 'ρθει μαζί μας στο Αρκουδόρεμα! :-)

Ανώνυμος είπε...

Να σου ζήσει - και νάναι πάντα γελαστή!

industrialdaisies είπε...

Οι λύκοι που λένε παραμύθια, και οι αγέλες που ευτυχούν ζώντας τα, είναι προστατευόμενα είδη. Η ίδια η φύση τα χρειάζεται για να συνεχίσει.

Να είστε καλά Κωστή, μας έπιασε η άνοιξη κι εγώ χαμογελώ διαβάζοντας για την ευτυχία σας τη χιονισμένη!! Να είστε καλά.

(χιχι, αυτό με το μουστάκι μου έφερε συνειρμούς με Γεωργίτση στην ταινία με τη Λάσκαρη... απαπα, καλύτερα μουστάκι παρά τεντιμπόις!!!!! :p)

Ανώνυμος είπε...

΄Πολύ όμορφη η ιστορία της ζωή σας μυστακοφόρε θαλασσόλυκε. Ν σας ζήσει η κορούλα σας όπως ποθείτε, με υγεία. Μήπως και εκείνη οσμίζετε τα θαλασσοτάξειδα?

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μαργαρίτα, άσε, μου το κόψανε. Τεντυγέρος πιά! :-)

Θεία Λένα, ευχαριστώ για τις ευχές (και την επίσκεψη) :-)
Τα όνειρά της με ...τρομάζουν ως (χαζο)μπαμπά αλλά κρυφοκαμαρώνω για την ελευθερία του μυαλού της...
Όπως αντιλαμβάνεστε, μόνο ...παραμύθι δεν είναι.Όχι πως η ζωή μου, όπως όλων, δεν είχε δυσκολίες ή 'συννεφιές'. Αλλά αυτές με έκαναν κι εκτιμώ περισσότερο τα καλά...

demetrat είπε...

Να σου ζήσει το λυκόπουλο.Γερή και δυνατή πάντα.
(πλάκα πλάκα, το αρκουδόρεμα φέτος θάχει κίνησι)
δ

Arkin είπε...

Πω πω, τι υπέροχο κορίτσι είν' αυτό;
Και τι πανέμορφα μάτια, καθένα και ένας σούπερ νόβα!

Να σου ζήσει Κωστή, χρόνια της πολλά και καλά! (καλού κακού όμως παρ' της το κινητό από το αυτί.)

Και το αυτοβιογραφικό παραμύθι υπέροχο!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Δήμητρα, αρκεί να έχει και ...νερό! :-)
Ευχαριστώ για τις ευχές.

Arkin, ...προσπαθώ! (για το τηλέφωνο)
Όσο για τα 'σούπερ νόβα', αυτά βλέπω και θα τον ...σκίσω τον μπαγάσα που θα μου (κτητικό χαζομπαμπακίασης) την πάρει! :-)))))

Κωστής Γκορτζής είπε...

Και, Γεράσιμε, καλώςεπανήλθες στη ...γη του ούζου! :-))))

Arkin είπε...

Σε ευχαριστώ Κωστή! Όντως, αυτή είναι μια από τις ερμηνείες του τίτλου, αν και όχι η βασική. Όταν βρω χρόνο θα σου στείλω σε email την ιστορία, νομίζω θα την βρεις ενδιαφέρουσα.

Μαύρο πρόβατο είπε...

Πολλές πολλές ευχές για την κόρη με το υπέροχο σαν την ίδια όνομα.

Κάποια ζώα (της άλλης άκρης) του δάσους, λέγανε οτι αυτός ο Λύκος με το μουστάκι έχει κι ένα άλλο χούι, να θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο - έβαζαν στοίχημα οτι το χούι είναι κολλητικό, κοιτούσαν τη μικρή του ξανθοκάστανη κι έφτυναν ελαφρά προς την κατεύθυνσή της, ως είθισται :-)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Πού να φανταζόταν ο Λύκος ότι θα είχε τόσο καλούς φίλους σαν το ...Μαύρο Πρόβατο! :-))))

Ανώνυμος είπε...

Μέλια στάζει ο γερόλυκος!!!;)

Να τη χαίρεστε!

Captain Harbour είπε...

Ένα κείμενο γεμάτο ζωή για να ξεκινήσει κανείς όμορφα την μέρα του, ηρεμώντας πριν το αγχος και τις εξισώσεις. Να χαίρεστε την κορη σας, την οικογένειά σας και να είστε πάντα δεμένοι.

Πολλούς χαιρετισμούς
Ο αναπολών την ηρεμία του ωκεανού
Captain Harbour

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μέλια, μέλια Εύη μου :-) Ευχαριστούμε!

Captain, να 'σαι καλά, τελειώσαν τα ...βάσανα;; :-)

Ανώνυμος είπε...

Να σου ζησει καπετανιε. Πιστευω οτι σε λιγες μερες θα ξανακανεις αφιερωμα για το Βελος.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Εξερευνητή, ευχαριστώ για τις ευχές.

Είμαι ...εναντίον των 'αφιερωμάτων'. Μια φορά φτάνει! :-)

Ανώνυμος είπε...

Να ευχηθω λοιπον κι εγω εστω και ετεροχρονισμενα τα χρονια πολλα στην κορη σας,ουτως η αλλως,η γιορτη κραταει 40 μερες.Επιδης της ευχομαι καλη επιτυχια στις πανελληνιες εξετασεις στην κονιστρα των οποιων θα αρχισει απο αυριο να διαγωνιζεται.Επιτρεψτε μου ομως μια αδιακριτη ερωτηση:Η κορη σας εχει βλεψεις για το Πολεμικο Ναυτικο η προτιμαει κατι αλλο?Αν και στην πραγματικοτητα,τιποτα απ ολα αυτα δεν εχει σημασια,ας ειναι και η κορη σας και σεις καλα!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ευχαριστούμε για τις ευχές!
Η κόρη έχει τόσα πολά στο νού της που δεν θα μπορούσε να τα εγκλωβίσει στο ...Δημόσιο (άσχετα αν ο μπαμπάς, μάλλον από συγκυρίες, απόλαυσε δύσκολα και εύκολα στο Π.Ν.)! Η ζωή είναι δική της και της εύχομαι να περιπλανηθεί χωρίς 'ορίζοντες'. :-)

tolis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
tolis είπε...

Αν και διαβασα αυτο το παραμυθι καπως καθυστερημενα θελω να δωσω τα συγχαρητηρια μου σ αυτον τον απιθανο συγγραφα και μπαμπα Κο Κωστα!!
Κε Κωστα με κανατε και βουρκωσα!!
Να χαιρεστε το Σοφακι!!!
Να ναι παντα γερη δυνατη και να χει τη σοφια του πατερα της!!