30.4.08

Ο Λύκος με τα γαλανά μάτια. Και το μουστάκι.



Παραμύθι(;), ταγμένο, από καιρό, στο Σοφάκι μου που σήμερα κλείνει τα 18.




Μια φορά κι έναν καιρό, στην άκρη ενός πυκνού δάσους που το έλεγαν Χίλια δέντρα, έστησε τη φωλιά του ένα όμορφο ζευγάρι Λύκων. Ο κυρ Λύκος είχε μαύρο τρίχωμα, γυαλιστερό, μεγάλα φρύδια και έπαιζε φυσαρμόνικα. Καμάρωνε δίπλα στην πανέμορφη καφετιά κυρα Λύκαινα που έπλεκε το τρίχωμά της σ’ ένα κότσο που τον ζήλευαν όλες οι λύκαινες της περιοχής.

Σύντομα, ο κυρ Λύκος και η κυρά του απόκτησαν ένα χαριτωμένο μαυριδερό, πολύ τριχωτό λυκάκι. Αδύνατο και ζωηρό, αναστάτωνε τη φωλιά με τα καμώματά του, ήταν και λίγο γκρινιάρικο, ανακάτωνε τα πάντα, με λίγα λόγια καλός μεν, μπελάς δε.

«Μου φαίνεται κυρά Λύκαινα ότι γρήγορα πρέπει να του βρούμε παρέα» είπε μια μέρα ο κυρ Λύκος κοιτάζοντάς την με τα μάτια του να γυαλίζουν.

«Κι εμένα έτσι μου φαίνεται» του απάντησε γλυκά.

Σε λίγους μήνες, η αγέλη μεγάλωσε κατά ένα λυκόπουλο. Αυτό ήταν στρουμπουλό και καστανόξανθο και, ω τι έκπληξη, είχε γαλανά μάτια!

Χαρά μεγάλη για το ζευγάρι, ακόμα μεγαλύτερη για το μελαψό λυκόπουλο που βρήκε κάποιον να πιλατεύει συνέχεια, πότε δαγκώνοντας τ’ αυτιά, πότε πατώντας πάνω στο αδερφάκι του και τραβώντας συνέχεια την ουρά του. Το λυκάκι με τα γαλανά μάτια, μόλις στάθηκε στα πόδια του, δεν άφηνε το αδερφάκι του να κάνει κι ό,τι θέλει. Ορμούσε κι αυτό, τον άρπαζε από τον λαιμό και πάλευε με δύναμη μέχρι που έμπαινε στη μέση η μαμά λύκαινα και τα χώριζε.

Μεγαλώνοντας, τα δυό λυκάκια γίνονταν ολοένα και πιό διαφορετικά. Ο μαύρος ανακατευόταν με τα πάντα, και ανακάτευε τα πάντα, έκανε συνεχώς θόρυβο, έβγαζε ουρλιαχτά προς τον ουρανό όταν το ραδιόφωνο έπαιζε Καζαντζίδη και τα γόνατά του ήταν συνέχεια γρατζουνισμένα. Ο καστανός, πιό στρουμπουλός και μικροκαμωμένος, παρακολουθούσε, αμίλητος τις πιό πολλές φορές τα πάντα με τα γαλανά του μάτια. Δεν ‘μιλούσε’ πολύ. Δεν του άρεσε ο Καζαντζίδης και απορούσε με τον μεγάλο του αδερφό τι έβρισκε σ’ αυτά τα ουρλιαχτά. Παρατηρητής, όμως, των πάντων, και πολύ περίεργος να ανακαλύπτει καινούργια πράγματα, ενθουσιαζόταν όταν ο κυρ Λύκος τους έπαιρνε για βόλτα στο δάσος με τα χίλια δέντρα και τους έδειχνε τα πανέμορφα πεύκα, τα όμορφα μονοπάτια, τα βράχια με τις λειχήνες σαν πράσινο χαλί επάνω τους. Του άρεσε του μικρού το δάσος και τρελλαινόταν να τρίβεται πάνω στις λειχήνες, να μυρίζει τη ρίγανη και το θυμάρι και ν’ακούει τ’αηδόνια να κελαηδούν. Πιό πολύ ακόμα, του άρεσε να οσμίζεται το δάσος στις καλοκαιρινές μπόρες όταν όλες οι μυρουδιές ανακατεύονταν με αυτή του νοτισμένου χώματος στο πιό θεσπέσιο άρωμα της φύσης. Βάλτε τώρα και το ουράνιο τόξο, βάλτε και τις σταγόνες της βροχής να λαμπυρίζουν σαν διαμάντια πάνω στις πευκοβελόνες, βάλτε τη μουσική του κυρ άνεμου που έβγαινε από τις πυκνές φυλλωσιές, θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα.

Για πάντα; Μπα, είπαμε παρατηρητής των πάντων και περίεργος από γεννησιμιού του, ο λυκάκος με τα γαλανά μάτια έβλεπε από εκεί ψηλά, από τα ριζά του δάσους με τα χίλια δέντρα, μια απέραντη έκταση με νερό, πολύ νερό.

«Η θάλασσα» του είπε κάποτε ο πατέρας του που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει δίπλα σ’ αυτή. «Γι αυτό και του αρέσει να τρώει ψάρια», σκέφτηκε ο μικρός. «Αυτά ζουν μέσα στο νερό και είναι νόστιμα και θρεπτικά» του εξηγούσε ο κυρ Λύκος. «Και πώς δεν πνίγονται; Εγώ κόντευα να πνιγώ στον κουβά με το νερό όταν μου πατούσε ο μαυραδερφός το κεφάλι» ρωτούσε, όλο ρωτούσε πια, ο μικρός. Ο κυρ Λύκος γελούσε με τις απορίες του γιού και προσπαθούσε με απλά λόγια να του εξηγήσει όλα τα ανεξήγητα. «Εμένα πάντως δεν μ’ αρέσουν τα ψάρια, ούτε η γεύση τους», ψιθύριζε από μέσα του ο μικρός. Αλλά τον γοήτευε η θάλασσα. Παρατηρητής των πάντων και περίεργος, προσπαθούσε να φανταστεί μέχρι πού απλωνόταν η θάλασσα, τι μυρωδιά είχε, τι ήχους έβγαζε.

Όταν όλα τα λυκόπουλα της γειτονιάς κυλιόντουσαν στο χώμα παίζοντας και παλεύοντας, αυτός ανέβαινε σ’ ένα βράχο και κοιτούσε τη θάλασσα σηκώνοντας τη μύτη ψηλά να μυρίσει τον αέρα της που ερχόταν από μακρυά, να απολαύσει την κοκκινοπορτοκαλί λάμψη της όταν ο ήλιος έδυε.

«Κάποια μέρα θα σε ψάξω κι εσένα» υποσχόταν κάθε φορά στον εαυτό του.

Και το έκανε.

Έγινε ...θαλασσόλυκος. Σαν μεγάλωσε και σιγουρεύτηκε για τον εαυτό του, φίλησε τον κυρ Λύκο και την κυρα Λύκαινα και μπήκε στον θαλασσινό κόσμο τον απέραντο.

Για να φαίνεται και μεγαλύτερος, μια και πήγαινε σ’ έναν κόσμο άγνωστο και ψιλοφοβόταν, άφησε και ...μουστάκι να μεγαλοδείχνει.

Πήγε σε πολλά μέρη, αγάπησε τη θάλασσα, βαρέθηκε την ηρεμία της, πάλεψε τη φουρτούνα της, θαύμασε τα ζώα της, ιδίως τα ασημόγκριζα δελφίνια που του έκαναν παιχνίδια και ακροβατικά όταν είχαν κέφια, γνώρισε πολλούς "μεγάλους" που ήταν μικροί και "μικρούς" που ήταν μεγάλοι και γεύτηκε για τα καλά την αρμύρα της.

Παρατηρητής των πάντων και περίεργος ο λύκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι, ενθουσιαζόταν που τα πράγματα στη θάλασσα ποτέ δεν ήταν ίδια. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, ο ήχος, η μορφή της, η μυρουδιά της, άλλαζαν για να ταιριάξουν στο φώς και στον αέρα της στιγμής. Σαν χορεύτρια επιδέξια που συντονίζεται με τον καθένα καβαλιέρο της.

Μια μέρα, καθισμένος στο πιό ψηλό σημείο του καραβιού, με σηκωμένη τη μύτη στον αέρα όπως πάντα, γευόταν την αρμύρα στο μουστάκι του όταν τον έπιασε πάλι η περιέργειά του. «Από εδώ ψηλά βλέπω μακρύτερα. Από ψηλότερα δεν θα βλέπω ακόμα πιό μακρυά;» σκέφτηκε. Κοίταξε τον ουρανό κι εκείνη τη στιγμή είδε ένα αεροπλάνο να πετά πολύ πολύ ψηλά και να αφήνει μια άσπρη γραμμή στον ουρανό. «Σαν την κιμωλία της κυρα Δέσποινας στον πράσινο Πίνακα του Δημοτικού» σκέφτηκε. «Μόνο που αυτός ο Πίνακας είναι γαλανός».

«Ε, θα πάω στον ουρανό», αποφάσισε.

Και το έκανε.

Ο θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι έγινε και ...πιλότος!

Πετώντας ψηλά στον αέρα έφτανε εκεί που τα μάτια του δεν μπορούσαν να φτάσουν, έπαιζε με τα μπαμπακερά σύννεφα, βουτούσε προς τα κάτω, ξανατραβούσε ψηλά, σαν δελφίνι πετούμενο. Και όταν πετούσε τη νύχτα και σήκωνε τη μύτη ψηλά ένοιωθε ότι αν άπλωνε το χέρι του θα άγγιζε τον λαμπερό ασημένιο Σείριο και τον χρυσό Αρκτούρο. Πόσο θα ‘θελε να μπορεί να πάει κι εκεί...

Πήγε πάντως σε πολλά μέρη που ούτε τα είχε φανταστεί. Πέταξε πάνω από δάση και κοιλάδες, μικρά χωριά και μεγάλες πολιτείες, είδε πράματα και θάμματα, και, κάποια μέρα, το ‘φερε η τύχη να πετάξει πάνω από το δάσος με τα χίλια δέντρα. Κατέβηκε χαμηλά, είδε τα βράχια με τις λειχήνες στη θέση τους, κι έναν λαγό να τρέχει τρομαγμένος. Χαμογέλασε. Μια ζεστή νοσταλγία τον κυρίευσε.

Ο ...ιπτάμενος θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι έφερε στο νού του τον μελαχροινό αδερφό του, την λυκοπουλοπαρέα να κυλιέται στο χώμα, τα φρύδια του κυρ Λύκου να σμίγουν στις σκανταλιές των γιών του και το ζεστό τρίχωμα της αγκαλιάς της κυρα Λύκαινας.

«Μοναχόλυκος», σκέφτηκε. «Όχι ότι δεν γνώρισα κόσμο και λυκοπουλίνες αλλά, όπως και να το κάνουμε, μοναχόλυκος. Νομίζω ότι πρέπει να δω τι κάνουν οι δικοί μου». Αποφάσισε να γυρίσει στα παλιά λημέρια για λίγο.

Και το έκανε.

Πολύ χάρηκαν ο κυρ Λύκος και η κυρα Λύκαινα, δεν χόρταιναν ν’ ακούν ιστορίες της θάλασσας και του αέρα από τον, όχι και πολύ μικρό πια, γιό. Κι αυτός, αφού είδε και καλοείδε τους γονείς του, πήγε και περπάτησε στο δάσος, έτριψε τη γούνα του στις λειχήνες των βράχων, μύρισε τη ρίγανη και το θυμάρι, σφύριξε στα αηδόνια που κελαηδούσαν και κάθησε να απολαύσει τη μουσική του αέρα που έβγαινε από τις φυλλωσιές των δέντρων. Μετά ανέβηκε σ’ έναν ψηλό βράχο και κοίταξε τη θάλασσα. Ο νούς του γέμισε από εικόνες των θαλασσινών ταξιδιών του. Έγλειψε το μουστάκι του, ακόμα η αρμύρα του πίτυλου* ήταν εκεί, και σήκωσε τη μύτη του ψηλά, όπως πάντα. Είδε κάτι μεγάλα άσπρα σύννεφα να κατρακυλούν στον ουρανό και καινούργιες εικόνες τον πλημμύρισαν. Από τα ταξίδια του στον αέρα, κορυφές ψηλών βουνών, ποτάμια σαν φίδια να σέρνονται σε καταπράσινες κοιλάδες, το φεγγάρι σχεδόν να σ’ ακουμπάει...

«Τα είδα όλα;» Αναρωτήθηκε. «Κάτι λείπει, όμως, το νοιώθω».

Ο ...ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι συνέχισε να περιπλανιέται στον τόπο του, έτσι, χωρίς, συγκεκριμμένο προορισμό αναπολώντας το παρελθόν και ψάχνοντας, έτσι χωρίς συγκεκριμμένο λόγο, να εντοπίσει τι του λείπει.

Πριν αυτό γίνει, όμως, εντόπισε μια παρέα ζωηρών σκύλων που περιδιάβαινε με φασαρία και άσκοπα γαυγίσματα το απέναντι πάρκο.

«Χαζοχαρούμενα σκυλιά» σκέφτηκε και συνέχισε το περπάτημα. Σταμάτησε, σαν η άκρη του ματιού του έπιασε μια κίνηση μέσα στην αγέλη των σκυλιών και ένα από αυτά τράβηξε την προσοχή του. Μια μελαχροινή λαμπραντορίνα, με γυαλιστερό τρίχωμα, καστανά μάτια και γυμνασμένους μυς περπατούσε σιωπηλή και καμαρωτή, διαφορετική από τους υπόλοιπους φασαρτζήδες, και όμορφη.

«Πολύ όμορφη!» σχεδόν φώναξε στον εαυτό του καθώς αυτή γύρισε τη μουσούδα της και οι ματιές τους συναντήθηκαν. Πήρε την αγέλη στο κατόπι, σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα. Η μελαχροινή λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια όλο και έμενε, τυχαία..., λίγο ξοπίσω από την αγέλη ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές προς τα πίσω. «Θέλει και δεν θέλει...» σκέφτηκε ο ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι.

Η πολιορκία συνεχίστηκε για μέρες, για μήνες. Τι κι αν πήγε ξανά στη θάλασσα, τι κι αν πετούσε πάλι στον αέρα, στον αφρό των κυμάτων, στη λάμψη του Σείριου και του Αρκτούρου, αυτός έβλεπε τη μουσούδα της με τα καστανά της μάτια. Και με κάθε ευκαιρία, γυρνούσε για λίγο στα δικά της λημέρια για να τη δεί. Κι αυτή, δε λέω, μπορεί να έτρεχε με τα φασαρτζίδικα σκυλιά στα πάρκα αλλά, το μυαλό της ήταν σ’ αυτόν. Και η μουσούδα της έλαμπε όταν τον έβλεπε να πλησιάζει μ’ ένα κλεμμένο τριαντάφυλλο στο στόμα.

«Αυτό είναι που μου λείπει» είπε στον εαυτό του. «Θα την πάρω μαζί μου!» αποφάσισε.

Και το έκανε.

«Μα είναι Λύκος» έλεγε ο πατέρας της.

«Μα είναι μεγάλος για σένα» έλεγε η μητέρα της.

«Μπορεί να είμαι Λύκος αλλά η κόρη σας με κάνει αρνάκι» έλεγε αυτός μπας και χαμογελάσουν. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, χαμογέλασαν!

Κι έφυγαν μαζί. Αγκαλιασμένοι. Μια όμορφη μελαχροινή λαμπραντορίνα με καστανά μάτια και ένας ιπτάμενος θαλασσόλυκος με γαλανά μάτια και μουστάκι.

Βάλθηκε να της γνωρίσει τα μέρη που περιδιάβηκε μόνος του. Στο πρώτο τους ταξίδι της έδειξε τον Ψηλορείτη, ένα βουνό μαγευτικό κι ας μην είχε δάσος με χίλια δέντρα, για μέρες το τριγύριζαν. Σε λίγους μήνες, γεννήθηκε ένας απίθανος μελαχροινός λυκοσκυλάκος με καστανά μάτια, φτυστός η μάνα του μ’ ένα χαμόγελο που έλαμπε σαν τον καλοκαιρινό ήλιο το μεσημέρι.

Ο ιπτάμενος κλπ –μη τα λέμε συνέχεια- ήταν ευτυχισμένος. Εξακολουθούσε να ταξιδεύει στη θάλασσα και να πετάει, όχι όμως όπως πρώτα, γιατί ήθελε να απολαμβάνει τη λαμπραντορίνα του και τον απίθανο Λυκοσκυλούκο. Κάτι του έλειπε, όμως, πάλι. Ήθελε να δείξει στην λαμπραντορίνα και τις ομορφιές της θάλασσας που αυτός μισοαπολάμβανε, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αν δεν μοιράζεσαι την απόλαυση με κάποιον άλλον, δεν αξίζει και πολύ.

«Θα την πάρω μια μέρα στη θάλασσα» είπε στον εαυτό του.

Και το έκανε.

Άφησαν τον Λυκοσκυλούκο για λίγο στον παππού και στη γιαγιά και μπήκαν οι δυό τους σ’ ένα σκαφάκι να εξερευνήσουν τη θάλασσα. Εντατικά μαθήματα στην λαμπραντορίνα που γρήγορα αναδείχτηκε σε άξια καραβοσκυλίνα. Είδαν μέρη, ψάρια, κύματα και κολύμπησαν στην απεραντοσύνη της ανοιχτής θάλασσας.

Και όχι μόνο. Με τη θάλασσα κρεβάτι και το γαλάζιο τ’ ουρανού σεντόνι, ο ιπτάμενος θαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι και η μελαχροινή καραβοσκυλίνα λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια, δεν ξεκόλλησαν στιγμή ο ένας από τον άλλον.

Σε λίγους μήνες, μια καινούργια έκπληξη τους περίμενε. Μια ξανθοκαστανή μικρή λαμπραντορίνα με γαλανά μάτια. Φτυστή ο μπαμπάς. Με μια αγάπη για τη θάλασσα και τα δελφίνια της λες και ζούσε πριν εκεί. Σκανδαλιάρα και περίεργη.

Χρόνια μετά, ο μελαχροινός Λυκοσκυλούκος έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα πανέμορφο λυκόσκυλο που το χαμόγελό του λάμπει πάντοτε σαν τον καλοκαιρινό ήλιο το μεσημέρι καθώς χαράζει τους δρόμους που θα ακολουθήσει και η μικρή ξανθοκάστανη Λαμπραντορίνα με τα γαλανά μάτια μεταμορφώνεται σε μια πανέμορφη νεράϊδα της θάλασσας, εύθραυστη αλλά αποφασιστική πεταλούδα έτοιμη ν’ ανοίξει τα φτερά της για τις δικές της θάλασσες και τους δικούς της ουρανούς.

Η μαμά μελαχροινή λαμπραντορίνα με τα καστανά μάτια ωριμάζει ομορφαίνοντας ακόμα πιο πολύ.

Κι ο ιπτάμενος μοναχοθαλασσόλυκος με τα γαλανά μάτια και το μουστάκι;

Κουλουριάζεται στο χιόνι, κλείνει τα μάτια του και θυμάται τα μεγάλα φρύδια του πατέρα του, ακούει ακόμα τον ήχο της φυσαρμόνικας, νοιώθει ακόμα τη ζεστή γούνα της μητέρας του, αναπολεί το δάσος με τα χίλια δέντρα, τη θάλασσα και τον αέρα, φέρνει στο νού του τη δική του αγέλη και βουρκώνει.

Από ευτυχία!

· Πίτυλος:

Θαλασσοσκορπίσματα, σαν σπάει απ' τον αέρα η κορφή του κύματος, θαλασσοσταγόνες που ερωτεύτηκαν τον άνεμο και στροβιλίζονται μαζί του σε αιώνιο χορό. Και σκορπίζονται στο άπειρο. Σαν τις εμπειρίες της ζωής του καθενός. Σαν τη ζωή του καθενός…

Με αγάπη
Ο ...γερόλυκος

24.4.08

Η επέκταση του διαδρόμου (και του προβληματισμού...)

Δυό χρόνια φωνάζουμε για τις επιπτώσεις που θα έχει η επέκταση του διαδρόμου του Α/Δ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στη θάλασσα κατά ένα χιλιόμετρο. Πολλοί φίλοι θα έχουν βαρεθεί την εμμονή και την -αναποτελεσματική μέχρι τώρα- προσπάθεια να αναδειχτεί ευρύτερα το θέμα.
Δείτε, όμως, και το τελευταίο ποστ του Πάνου Ζέρβα.
εδώ
Αξίζει τον κόπο.

Και μετά περάστε και από τον Αξάφνιαστο, εδώ να ξαφνιαστείτε!


Ανανέωση 26 Απριλίου 2008

E-mail προς την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Κύριε Διευθυντά,
με πολύ ενδιαφέρον διάβασα σήμερα, 26 Απριλίου 2008, το άρθρο της κυρίας Μαρίας Τζαννέ με τίτλο "Εννέα εγκλήματα κατά της Φύσης ζητούν ένοχο".
Δυστυχώς τα εγκλήματα δεν είναι μόνο εννέα. Και ο ένοχος δεν είναι μόνο ένας...
Ένα από τα μη γνωστά, αλλά σοβαρότατο, είναι και αυτό της επέκτασης του διαδρόμου 10-28 του αεροδρόμιου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στον Κόλπο του Θερμαϊκού κατά ένα χιλιόμετρο. Με απολύτως προβλέψιμες καταστροφικές επιπτώσεις από τη διάβρωση των παρακείμενων ακτών και την τελειωτική καταστροφή του πνέοντος τα λοίσθια θαλάσσιου οικοσυστήματος.
Ένα έργο, που πέρα από τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, είναι και ΑΧΡΕΙΑΣΤΟ και ΑΧΡΗΣΤΟ αφού:
-Κατασκευάζεται για την "ανάπτυξη" του Αεροδρομίου ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί "υπερατλαντικές" πτήσεις. Μόνο που παράλληλα αναπτύσσεται ραγδαία και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής με προβλέψιμη κατάληξη τη μεταφορά του Αεροδρομίου όπως συνέβη και με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ, το αεροδρόμιο της Ρόδου και το αεροδρόμιο του Ηρακλείου... Ενδεικτικό της ελληνικής πραγματικότητας και τσαπατσουλιάς είναι ότι για να εξυπηρετηθούν "υπερατλαντικές" πτήσεις, εκτός του διαδρόμου των 300.000.000 Ευρώ, χρειάζεται (κατά το master plan) και ένας νέος Τερματικός Σταθμός 900.000.000 Ευρώ που ακόμα δεν έχει βρεί πηγή χρηματοδότησης! Άλλο, κωμικοτραγικό στοιχείο είναι ότι, στον περίβολο του "αναπτυγμένου" αεροδρομίου έχει αποφασιστεί η κατασκευή δύο Νοσοκομείων (Παίδων και Ογκολογικό) καθώς και η μεταφορά του πανεπιστημίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!
-Κατασκευάζεται με "εξώφυλλα" Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Μια ιδέα για την επιστημονική επάρκεια της Βασικής Μελέτης μπορείτε να πάρετε στο μπλογκ ΠΙΤΥΛΟΣ εδώ.
Στο μπλογκ αυτό θα βρείτε πολλές πληροφορίες για το έργο και την αντίδραση των πολιτών σ' αυτό, όπως και στο μπλογκ του κ.Πάνου Ζέρβα εδώ

Όλα τα στοιχεία έχουν προωθηθεί στον Τύπο, σε Βουλευτές, Υπουργούς, στον Επίτροπο Δήμα, στους Δημάρχους και στα Κόμματα αλλά, ...το έγκλημα είναι διαχρονικό και διακομματικό. Όλοι σιωπούν αιδημόνως, χωρίς, μία έστω, τεκμηριωμένη απάντηση στα προφανή και προβλέψιμα. Με πρώτο και καλύτερο τον Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ.
Γνωρίζω ότι, με την τελευταία αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της εφημερίδας σας, θα σας είναι δύσκολο να διερευνήσετε σε βάθος το θέμα, μια και ο κύριος Μπόμπολας είναι αυτός που ουσιαστικά ...κινεί τα νήματα και αυτού του έργου, αλλά εδώ, επωνύμως και δημοσίως, δοκιμάζονται όλοι...

Με εκτίμηση
Κωστής Γκορτζής




17.4.08

Χάντρες και καθρεφτάκια

Πανάκριβα, βεβαίως...
Όπως και η 'επέκταση' του διαδρόμου 10-28 στη θάλασσα.

Το πλωτό καταφύγιο-μαρίνα για τους ερασιτέχνες ψαράδες στην Καλαμαριά. Το έταξε ο Δήμαρχος (κατά την προσωπική μου γνώμη, με καλή πρόθεση και σε ανταπόκριση προς διαχρονικό αίτημα δημοτών του), πήρε τις ψήφους των ψαράδων, κέρδισε τις εκλογές και τήρησε το τάξιμο.

Δεν ξέρω αν έγινε διαγωνισμός (έγκυρες ...φήμες λένε πως όχι). Εξασφαλίστηκαν, όμως, τα κονδύλια (150.000.000δρχ, λένε) από τον προϋπολογισμό των Ολυμπιακών έργων, το έργο ανακηρύχτηκε 'Ολυμπιακό' και δόθηκε σε μία εταιρεία που είχε στη βιτρίνα της έναν πλωτό μώλο-κυματοθραύστη στο Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής για να προστατεύονται τα σκάφη και των εκεί ψαράδων.
Ούτε και εκείνο γνωρίζω αν έγινε κατόπιν διαγωνισμού (οι ίδιες έγκυρες ...φήμες λένε πως όχι). Αυτό που γνωρίζω είναι ότι λίγο καιρό μετά, το έργο-βιτρίνα (φελιζόλ επενδυμένο με τσιμέντο...) προϋπολογισμού 650.000.000δρχ διαλύθηκε στα 'εξ ων συνετέθη' μην αντέχοντας στον κυματισμό της περιοχής...
Οι ψαράδες της περιοχής ακόμα γελάνε μέχρι ...δακρύων. Όταν συνειδητοποιήσουν ότι ...πλήρωσαν και οι ίδιοι, ίσως πιάσουν και τα καμάκια.

Μετά τη λήξη των Ολυμπιακών (φυσικά), ολοκληρώθηκε και το επόμενο έργο, αυτό της Καλαμαριάς. Με ...προδιαγραφές μαρίνας, με μώλους φωτισμένους και στη διάθεση των ερασιτεχνών ψαράδων και ρομαντικών περιπατητών, με εξέδρες για εκδηλώσεις και πολλές πολλές θέσεις για τα σκάφη των ερασιτεχνών αλιέων.
Μόνο που το Λιμεναρχείο, από την πρώτη ...ματιά, ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ την οποιαδήποτε χρήση. Απαγορεύεται η προσέγγιση, απαγορεύεται η πρόσδεση έστω και βάρκας, απαγορεύεται το περπάτημα πάνω σ' αυτό το κατασκεύασμα! Γιατί, άραγε; Και, γιατί, άραγε, δεν επενέβη αυτεπαγγέλτως ένας εισαγγελέας; Ελπίζω, και εύχομαι, το έργο να μην έχει παραληφθεί και τα 150 εκατομμύρια ΟΛΩΝ ΜΑΣ να μην έχουν δοθεί αφού το έργο είναι άχρηστο...

Από τότε, για χρόνια τώρα, κείτεται έρημο και μόνο, ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ με αλυσσίδα, χώρος ανάπαυσης της ορνιθοπανίδας και αναπαραγωγής της θαλασσοχλωρίδας. Οι φωτογραφίες 'φρέσκιες', ΦΕΒ-ΜΑΡ 2008. Ιδού!






Θα μου πείτε τι σχέση έχουν τα ακριβά, άχρηστα και κακοκατασκευασμένα έργα αυτά με τον ...πόνο μας για το αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Αμ, έλα που ο Δήμαρχος Θερμαϊκού ισχυρίζεται ότι έχει έτοιμη πρόταση 'σοβαρής' εταιρείας για την ανάληψη της περιαστικής θαλάσσιας συγκοινωνίας και την κατασκευή τριών μαρινών σε Περαία, Μπαξέ, Αγία Τριάδα για τα οποία απαιτείται η εκβάθυνση -εξάμμωση- στις τρείς σκάλες... Την οποία εξάμμωση 'προσφέρεται' εθελοντικά να κάνει ο εργολάβος του Αεροδρομίου με την προϋπόθεση να πάρει την άμμο για το Αεροδρόμιο... Πήρε, δε, λένε οι φήμες, και την άδεια του Λιμεναρχείου, υποβάλλοντας και σχετική 'μελέτη' του ίδιου που μελέτησε και το αεροδρόμιο...

Μήπως, λέω μήπως, η 'αδήριτη' ανάγκη της εκβάθυνσης -για τη ...θαλάσσια συγκοινωνία- είναι μια καλή πρόφαση για να βρεθεί η τζάμπα επιδότηση ...άμμου στον μεγαλοεργολάβο;
(χωρίς Μελέτες, φυσικά, για το από πού η Φύση θα αναπληρώσει συν τω χρόνω την άμμο που θα αφαιρεθεί... Προφανώς, από τις παρακείμενες ακτές!).

Μήπως, μπορεί ο κύριος Δήμαρχος να μας πεί αν σε αυτήν την εταιρεία που τάζει 'θαλάσσια συγκοινωνία' (και 'πλωτές' μαρίνες) υπάρχει κανένας 'κοινός παρονομαστής' με αυτή των δύο έργων που περιγράφονται στην αρχή;
Είτε ναι, είτε όχι, γιατί δεν προκηρύσσεται διαγωνισμός για τις 'εκβαθύνσεις', τις μαρίνες και τις συγκοινωνίες; Τέτοια έργα θέλει; Αντίστοιχα του Ν.Μαρμαρά και της Καλαμαριάς;
Μήπως, λέω μήπως, μερικοί μπορεί δικαιολογημένα να σκέφτονται ότι η μια εταιρεία είναι 'λαγός' της άλλης για να 'ξεμπερδεύουμε' με το Α/Δ;

Όχι τίποτε άλλο αλλά, ο κύριος Δήμαρχος μπορεί να εκτεθεί και στον προσωπικό του φίλο κ.Σουφλιά (η προσωπική σχέση 'φιλίας' από συνέντευξή του στον τοπικό Τύπο -Live News.gr http://www.bignews.gr/site/ τεύχος14, που τον στηρίζει...) και θα τον εκθέσει κι αυτόν ανεπανόρθωτα, αν 'σκάσει' επιτέλους το πόρισμα για το φαγοπότι της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας του 97... με τους 'κοινους παρονομαστές' που ακούγονται να συμμετέχουν και σ' αυτό το ...συμπόσιο.
Και, μια και μιλάμε για 'κοινούς παρονομαστές' είναι δυνατό να γίνεται δεκτή 'μελέτη', για την αμμοληψία από τους Ν.Επιβάτες, του ίδιου ανθρώπου που 'μελέτησε' και το τωρινό εξάμβλωμα-αλιευτικό καταφύγιο, όπως άλλωστε έκανε και με ανάλογες 'μελέτες' με κωμικοτραγικά αποτελέσματα στην ευρύτερη περιοχή;
Η Κτηματική Εταιρεία υπάρχει; Το ΥΕΝ γνωρίζει τι άδειες εκδίδει το Λιμεναρχείο;
ΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ έχουν λόγο;

Αυτά να του πεί ο κύριος Δήμαρχος όταν ο φίλος του, μεγαλόπνοος κύριος Υπουργός, τον 'ξαναμαλώσει' (φιλικά...) για την αδυναμία του να ελέγξει τέσσερεις πέντε δημότες-οικολόγους που καθυστερούν το ...έργο της καταστροφής των ακτών του Δήμου του και του Θερμαϊκού!

Αφού πρώτα απαντήσει και στον εαυτό του (πέρα από τις καταστροφικές επιπτώσεις της άχρηστης επέκτασης του διαδρόμου τις οποίες αμφισβητεί) και για το αν θεωρεί εφικτή τη λειτουργία δύο Νοσοκομείων (μια που είναι και γιατρός!) και ενός Πανεπιστημίου (μια που είναι και επιστήμονας!) στον περίβολο του 'υπεραεροδρομίου'...


Ανανέωση 18 Απριλίου 2008

Σχόλιο του Πάνου Ζέρβα στο ποστ αυτό.

"Οι "άνωθεν" σχεδίασαν το εξής σενάριο, για να βουτήξουν την άμμο από τη Σκάλα των Ν. Επιβατών και να την πάνε στο αεροδρόμιο:
Το Λιμενικό ζητάει εκβάθυνση της Σκάλας για να δένουν τα σκάφη του (τα ποιά;). Παρουσιάζεται και μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ναι, αυτού του ιδίου, όλως τυχαίως!). Η καθ' ύλην αρμόδια Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (που έχει το κουμάντο στη διαχείριση των ακτών) δίνει, μετά την άνωθεν παρέμβαση το ΟΚ - και όλα είναι τακτοποιημένα και "σύννομα" για την αμμοληστεία!
Πολύ φοβάμαι πως αν όλοι αυτοί οι κρίκοι (Λιμεναρχείο/ μελετητές/Κτηματική Εταιρεία) υπακούσουν στους "άνωθεν", τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα.
Γιατί, αν σε πηδήξει ο κατής, που θα πας το δίκιο σου να βρεις;
(παροιμία της οθωμανικής περιόδου)."


Αν το σχέδιο αληθεύει, σημαίνει ότι το θράσος της διαπλοκής έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Αφού θα σημαίνει ότι:
- Αντέδρασαν οι ψαράδες και οι Πολίτες του Θερμαϊκού και απέτυχε η προσπάθεια να πάρει ο εργολάβος του αεροδρομίου 400.000 κυβικά άμμου από την ποσειδωνία του βυθού του Αγγελοχωρίου.
- Δεν απέδωσαν τα σχέδια για εκβαθύνσεις του λιμανιού της Μηχανιώνας και 'απαλλοτρίωσης' της άμμου (μάλλον τους έπεφτε μακρυά και είχε κόστος η μεταφορά της)
- Δεν πέρασαν οι μαϊμουδίστικες προφάσεις για θαλάσσιες συγκοινωνίες και ...πρασινομπλέ άλογα για εκβάθυνση και 'απαλλοτρίωση' της άμμου από Περαία, Μπαξέ, Αγία Τριάδα...

Άρα παίζουμε το τελευταίο χαρτί της εξουσίας, χρησιμοποιώντας τους ένστολους (ώστε οι ταπεινοί πολίτες να βγάλουν τον σκασμό) και διατάζουμε(;) τον Λιμενάρχη να ανακαλύψει αδήριτη ανάγκη ελλιμενισμού των σκαφών του στο αλιευτικό καταφύγιο των Ν.Επιβατών...
(μα καλά, έχει αντιτορπιλικά και φρεγάτες το Λ.Σ.;;;;)
Την οποία "αδήριτη ανάγκη", σπεύδει να θεραπεύσει και η διορισμένη Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου παραχωρώντας τη σχετική άδεια αμμοληψίας...
Βάζουμε και τον γνωστό 'κοινό παρονομαστή' Λιμενολόγο (άλλοι δεν υπάρχουν ρε παιδιά; Εργολαβία τις έχει αναλάβει τις μελέτες ο κύριος;) να κάνει ακόμα μια μελέτη σαν κι αυτές που έχει κάνει μέχρι τώρα και γελούν και τα ψάρια,
και τελειώσαμε.
Εμείς, όμως, δεν τελειώσαμε. Σε λίγο θα αρχίσουμε να διαφημίζουμε τους εμπλεκόμενους με το όνομά τους και με αποδείξεις... Αν ισχύει το σχέδιο που αναφέρει ο Πάνος.

Αρχηγέ του Λιμενικού Σώματος, Ναύαρχε Θεόδωρε Ρετσεμπέρη, φίλε Θόδωρε, που ξέρεις και πολύ καλά τα πράγματα από τη θητεία σου ως Λιμενάρχης Θεσσαλονίκης,
ΙΣΧΥΕΙ;;; (δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να πείς δημοσίως ΟΧΙ...)

Υ.Γ. Το ...σενάριο έχει και μια απίθανη εκδοχή.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ την άμμο που θα αφαιρέσουν από το λιμανάκι των Ν.Επιβατών!
Ήδη έχουν πάρει την άμμο από διάφορες πηγές (από τις παρακείμενες της επέκτασης του διαδρόμου ακτές και πιθανώς και από τα βυθοκορήματα της εξυγίανσης του βυθού ή από νταμάρια)(;) για να τη χρησιμοποιήσουν στα μπετά τσιμεντενέσεων για να σφραγίσουν τις τρύπες που άνοιξαν στον ΥΔΡΟΦΟΡΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ. Αλλά τους λείπουν ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΑ για 150000 κυβικά άμμου!
Αν ισχύει κι αυτή η εκδοχή, η άμμος από την εκβάθυνση των Ν.Επιβατών θα πάει στη θάλασσα λίγο πιο βαθιά από εκεί που θα την πάρουν. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ρίξουν στις διαβρωμένες ήδη ακτές γιατί αλλιώς δεν θα μπορούν να δικαιολογήσουν τη μη μεταφορά της στο αεροδρόμιο!
Δουλεύουν, δηλαδή, ψιλό γαζί και τον πιστό φίλο του κυρίου Υπουργού Δήμαρχο...
Κύριε Δήμαρχε, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ (και διαδημοτική) παρακολούθησης των έργων ΥΠΑΡΧΕΙ;;;;

11.4.08

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ!

Τρέμετε ταμπλόιντ, ζούγκλες και λοιποί δημοσιογράφοι.
Κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα, αποκαλύπτουμε την αλήθεια!
Να ποιά έστειλε το e-mail από την Κίνα στον έμπορο στη Λάρισα που το έδωσε στον καλό δικηγόρο που σε ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ από τον σταθμό του Προέδρου της ΕΟΕ, διακόπτοντας το πανελλαδικώς εκπεμπόμενο πρόγραμμα, το ανακοίνωσε στον Ελληνικό λαό που έβγαλε κραυγή ανακούφισης.
Μάθαμε και λεπτομέρειες:



Η Σου Λι είχε φωτογράφηση, σκληρή και επίπονη εργασία που απαιτεί τη λήψη βιταμινών, χώρια από τις αμφεταμίνες που χρειάζεται ο προσωπικός της φωτογράφος.
Φεύγοντας από την κύρια δουλειά της στο εργοστάσιο, πήρε κατά λάθος τα λάθος χαπάκια για τον φωτογράφο (εξ ού και το ανικανοποίητο του βλέμματός της) και ο ηλίθιος βοηθός της έστειλε τα άλλα λάθος χαπάκια στον έμπορο που τα έδωσε στον Ιακώβου που τα έδωσε στους χρυσούς Ολυμπιονίκες, με αποτέλεσμα να ζητούν όλοι τώρα αυτοί να την ...φωτογραφήσουν κι εμείς να ψάχνουμε γνωστή φαρμακοποιό για ένα απλό ....viagra.

7.4.08

Περί Δημοκρατίας

Να και μια πρόταση που 'ξαφνιάζει'.
Από τον Αξάφνιαστο

1.4.08

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ''ΙΜΙΑ''

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ''ΙΜΙΑ''

Με αφορμή τις εκπομπές που έγιναν με θέμα τα Ίμια το τελευταίο διάστημα από την τηλεόραση θέλω σαν απλός πολίτης να καταθέσω κάποιες απόψεις . Ένα από τα Δελφικά παραγγέλματα στην αρχαία Ελλάδα ήταν : ΕΠΙ ΝΕΚΡΩ ΜΗ ΓΕΛΑ (Να μην περιγελάς τους νεκρούς) .Kαι ένα άλλο : ΕΠΑΙΝΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ( Να επαινείς την αρετή). Δυστυχώς μετά από 12 χρόνια βλέπουμε ότι το θέμα είναι ακόμη στην επικαιρότητα. Και λέω δυστυχώς γιατί προβάλεται μόνο η μία πλευρά του θέματος. Το πρώτο Δελφικό παράγγελμα. .Τι έγινε και έπεσε το Ελικόπτερο;, διαξιφισμούς πολιτικών και απόστρατων για το ποιος φταίει, προβλήματα υγείας των χειριστών, κλπ. Η προβολή του θέματος τελικά όμως μόνο πίκρα, απογοήτευση, εκνευρισμό, απέχθεια και θλίψη, κατά κοινή ομολογία όλων ,προκαλεί. Δεν εννοώ το δημοσιογραφικό παράγοντα. Ο δημοσιογράφος κάνει την δουλειά του . Όμως τα ανθρωποφάγα κανάλια ξεκοκαλίζουν τα πάντα στο βωμό της δημοσιότητας.. Σκυλεύουν μνήμες, παραβιάζουν τα ιερά των ψυχών για το συμφέρον . 'Άλλα πράγματα, αν υπήρχε ίχνος αρετής , θα έπρεπε μετά από 12 χρόνια να είχαν γίνει . Τόσο η πολιτεία όσο και η δημοσιογραφία καταρχήν θα έπρεπε να μην έχουν λησμονήσει τους ανθρώπους που χάθηκαν σε διατεταγμένη αποστολή. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν το άτυχο αυτό γεγονός και να προβάλλουν τον ηρωισμό του πληρώματος του Ελικοπτέρου ΠΝ21 ,να αντλήσουν ηθικά και επιχειρησιακά διδάγματα. Το Δεύτερο δελφικό παράγγελμα. Γιατί πλέον καμιά σημασία δεν έχει πως έπεσε το Ελικόπτερο στα Ίμια. Ένα μόνο έχει σημασία για το γεγονός αυτό. Πως κατατάσσεται στην ιστορία. Αλλά εδώ γεννιέται το ερώτημα, ποιος είναι αυτός που θα το κρίνει;. O δημοσιογράφος, ο πολιτικός, δικηγόρος, οι απόστρατοι, οι διάφοροι, που μαζεύονται στα τραπέζια των εκπομπών;.

Eχουν την πλήρη ιστορική γνώση και την προσωπική εμπειρία για το θέμα που αναφέρονται; Γιατί αν λείπει ένα από τα δυο τότε οι προσεγγίσεις τους θα είναι, ρηχές ,μικρές, περιορισμένες, συχνά ανόητες, στενές. Η μήπως οι περισσότεροι που εκφέρουν άποψη ,αυτοπαγιδεύονται ,θολωμένοι από τα φώτα της δημοσιότητας ,νιώθοντας για λίγο, κυρίαρχοι του κόσμου ;

Και η Πολιτεία ; Τι θέση παίρνει η Πολιτεία για τα παιδιά της που χάθηκαν.

Πολλά θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ. Πρώτο και κύριο να έχει ζητήσει τις ευθύνες από τους ηθικούς αυτουργούς της ανθρώπινης τραγωδίας με την πτώση του Ελικοπτέρου στα Ίμια και της εθνικής τραγωδίας με την υποστολή της σημαίας . Η πολιτική ηγεσία σαστισμένη, εξαφανισμένη, μακριά από το κέντρο επιχειρήσεων, οδήγησε έτσι τα πράγματα .Σκορπισμένη στα κανάλια ,ο ένας υπουργός έκανε ανεύθυνες δηλώσεις ότι οι χειριστές έπαθαν ‘’βέρτιγκο’’ και ό άλλοι μέσα στο πανικό έδιναν τις απαίσιες εντολές για υποστολή της σημαίας. Πως μπόρεσαν οι αναιδείς ; Μπόρεσαν όμως και ξαναμπόρεσαν .Είναι οι ίδιοι που παρέδωσαν τον Οτσαλάν στον ίδιο εχθρό. Οι ίδιοι που βιάστηκαν να υπογράψουν το εθνοκτόνο- διαλυτικό σχέδιο Ανάν.

Είναι οι ίδιοι ,αφού χρήζουν ασυλίας , με προκλητική άνεση βγαίνουν σήμερα και πάλι στα κανάλια και λένε ότι είχαν ενημερώσει τους γονείς για το πόρισμα, ότι είχαν κάνει αυτό ,το άλλο … Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να θυσιάζουν τις δικές τους ζωές ,όχι όμως των άλλων. Οι δε νυν κυβερνώντες που έβγαζαν πύρινους λόγους στις κηδείες των τριών αξιωματικών και στο κοινοβούλιο, περί απονομή δικαιοσύνης, τους ξέχασαν.

Ας έχουν όμως όλοι υπόψη τους , τα λόγια του Σωκράτη : «Οι πολιτικοί άρχοντες να θεωρούν τους εαυτούς τους δημόσια περιουσία». Ο έλεγχος πάντα μπορεί να γίνει.

Αλλά και πολλά άλλα θα μπορούσε να είχε κάνει η πολιτεία, ακόμα πιο σημαντικά , από την δικαιοσύνη .Γιατί πιο πάνω από την δικαιοσύνη είναι η παιδεία.

Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει δώσει επίσημα τα ονόματα τους σε δρόμους και να φτιάχνει αυτή τα μνημεία τους ,όχι οι χαροκαμένοι γονείς και οι πικραμένοι φίλοι και συνάδελφοι.

Θα μπορούσε η πολιτεία να καθιερώσει την 31 Ιανουαρίου ως ''ημέρα μνήμης ηρώων-βετεράνων πολέμων'' και να γιορτάζεται κάθε χρόνο ,όπως γίνεται σε άλλες χώρες .

Θα μπορούσε η πολιτεία να επιβάλει την ημέρα αυτή να γίνονται ομιλίες στα σχολεία, στα πολεμικά πλοία και στα στρατόπεδα.

Θα μπορούσε η πολιτεία να καθιερώσει στην επέτειο αυτή, σιωπηλή πορεία μπροστά στο μοναδικό μνημείο των Ιμίων που βρίσκεται στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας , προσφορά της κυρίας Ναταλίας Μελά , να ρίχνουν λουλούδια, περαστικοί, μαθητές, σπουδαστές .

Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει θεσπίσει μετάλλιο ''Ηρώων Ιμίων’’ και να απονέμεται σε διακεκριμένες πράξεις ηρωισμού. Όπως γίνεται σε άλλες χώρες .

Θα μπορούσε η πολιτεία να έχει καθιερώσει ως τόπο ταφής αυτών που έπεσαν στο καθήκον ,μια περιοχή κοντά στις Θερμοπύλες.τιμής ένεκεν ,στην οποία να γίνονται κι εκδηλώσεις με παγκόσμια προβολή.

Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσε η πολιτεία και τα ΜΜΕ να προβάλλουν για να συμβάλουν στην παιδεία της κοινωνίας ,κυρίως της νέας γενιάς μήπως και βγει από τον βούρκο ,της αμάθειας και της ασχήμιας των πανεπιστημίων που βρίσκεται σήμερα.

Γιατί η παιδεία είναι : « ο δεύτερος ήλιος για την ανθρωπότητα» όπως είπε ο Πλάτων .

Που είναι λοιπόν οι εκπρόσωποι της πολιτείας στον τομέα αυτό ; οι δάσκαλοι ,οι καθηγητές ,που είναι η εκκλησία ,που είναι οι πνευματικοί ταγοί ; Που είναι όμως και ο λαός ;

Τι φταίει λοιπόν ; Να σας πω εγώ τι φταίει .Φταίει ότι δεν υπάρχει ήθος-αρετή, στην ελίτ της κοινωνίας, ,στους πολιτικούς, στους επιστήμονες, στους καλλιτέχνες , στου μεγιστάνες ,στα ΜΜΕ,στην εξουσία κάθε μορφής.

’Μονο με το κριτήριο της Αρετής καταμερίζω εγώ τους ανθρώπους’’ έλεγε ο Μ.Αλέξανδρος.

Γιατί αυτές οι πρωτοβουλίες θέλουν να είσαι κοινωνός ελληνικής παιδείας , «θέλουν να έχεις προσκυνήσει στους Δελφούς το ‘’γνώθι σεαυτόν’’» όπως αναφέρει ο Λιαντίνης. Θέλουν να σκύβεις ταπεινά το κεφάλι με σεβασμό όταν διαβάζεις τα πεδία των μαχών , περνώντας από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη . Να νιώθεις το χρέος. Και ως πολιτικός να έχεις πρώτη προτεραιότητα το συμφέρον της πατρίδας .

Κι όταν καταπιάνεσαι με ονόματα όπως του Καραθανάση του Βλαχάκου του Γιαλοψού, θα πρέπει να τα προφέρεις με τη μέγιστη επισημότητα και σεβασμό . Είναι ιερά ονόματα ηρώων. Είναι πεσόντες για την πατρίδα. Πόσο μάλλον όταν διατυπώνεις μια κρίση! Για να τους κρίνεις πρέπει να έχεις βρεθείς ΕΣΥ, ο ίδιος σε αυτές τις καταστάσεις και αν καταφέρεις ότι έκαναν εκείνοι, ναι ,τότε μπορείς να έχεις, μια κάποια, άποψη.

Το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 διατάχθηκε την 31 Ιανουαρίου 1996 ,από την ανώτατη ηγεσία της χώρας να εκτελέσει νυκτερινή οπτική αναγνώριση επάνω σε βραχονησίδα για κομάντος του εχθρού.

Ένα σχετικά νέο πλήρωμα, ταλαιπωρημένο από τις τριάντα ώρες αϋπνίας , μέσα σε ένα πολεμικό πλοίο που ήταν σε πολεμική ατμόσφαιρα, σε κόκκινο συναγερμό συνεχώς .

Ένα πλήρωμα που έπρεπε να απογειωθεί μέσα σε μια σκοτεινή βροχερή νύκτα, με ελάχιστη ορατότητα.

Ένα πλήρωμα που έπρεπε να εκτελέσει αποστολή αναγνώρισης με προβολέα βράδυ υπό βροχή, πάνω από έδαφος που είχε πιθανόν καταληφθεί από τον εχθρό.

Ένα πλήρωμα σε μια αποστολή μέγιστης δυσκολίας που ποτέ δεν είχε εκτελέσει παρόμοια κανένα άλλο πλήρωμα .

Ένα πλήρωμα του οποίου το Ελικόπτερο δεν παρέχει καμιά βαλλιστική προστασία.

Ένα πλήρωμα του οποίου η αποστολή θα ήταν καθοριστική για την έκβαση της κρίσης που είχε ξεσπάσει μεταξύ των δύο χωρών.

Ένα πλήρωμα που είχε και αυτό οικογένειες.

Στον νεαρό κυβερνήτη του ελικοπτέρου ,τον Υποπλοίαρχο Καραθανάση ,ένα νέο κυβερνήτη, έπεφτε ΟΛΟ το τελικό βάρος εκείνης της κρίσης. Σε αυτή την καρδιά ακουμπούσε όλη η Ελλάδα εκείνη την νύκτα. Μια αφόρητη πίεση. Ο Υποπλοίαρχος Καραθανάσης έμεινε μόνος του .Όπως πάντα όλοι αυτοί που ορίζει η μοίρα και η ιστορία για κάτι μεγάλο. Στο πεντάγωνο , στη βουλή, στη φρεγάτα, όλη η χώρα, οι ’’σύμμαχοι’’ και οι εχθροί, περίμεναν αυτόν να επιβεβαιώσει την πληροφορία ότι κομάντος του εχθρού είχαν καταλάβει την βραχονησίδα. Εκείνη τη σκοτεινή νύκτα κοιτάζοντας το ελικόπτερο στον ελάχιστο χρόνο που είχε να σκεφτεί , τα ζύγισε μέσα του όλα αυτά. Γιατί τα ήξερε. Ήξερε ότι ήταν μόνος του απέναντι σε όλες τις δυσκολίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ήξερε ότι του ζητούσαν αυτό που κανείς άλλος δε τολμούσε να κάνει. Ήξερε ότι το κάθε όριο είχε ξεπεραστεί. Και εκεί στο ζύγισμα, στη λυσσαλέα μάχη του νου ,που πάντα έλκει τον άνθρωπο στην ευδαιμονία και στην ψυχή που προσπαθεί να ανελιχθεί στο ανώτερο , το μάτι του , θα έπεσε στο νούμερο του Ελικοπτέρου : 21.

Ηταν η στιγμή που νίκησε η ψυχή . Το πήρε το μήνυμα ξεκάθαρα. Τέτοια νούμερα δεν είναι τυχαία εκείνες τις στιγμές .Είναι νούμερα σταθμοί. Είναι μηνύματα. Αποφάσισε .Δέχτηκε μαζί με τους συντρόφους του. Με φιλότιμο και σεβασμό στην ιστορία και τους προγόνους. «Για αυτούς που ήρθαν και πέρασαν ,γι αυτούς που θάρθουν και θα περάσουν» όπως γράφει και ο Παλαμάς . Η αθάνατη ιδέα της ελευθερίας , νίκησε την θνητή ύλη . Ο νους μαζεύτηκε ταπεινωμένος μπροστά σε τέτοιο μεγαλείο ψυχής.

Το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 , δεν συζήτησε ούτε έναν από τους παραπάνω λόγους.

Δεν φοβήθηκε την σκοτεινή βροχερή νύκτα.

Δεν επικαλέστηκε κάποια βλάβη για να μην απογειωθεί .

Δεν υπολόγισε τις μαύρες, ρουκετοβόλες κάνες των Μ16, του εχθρού που πιθανόν να παραμόνευαν θανατηφόρα πάνω στη βραχονησίδα.

Το πλήρωμα του ΠΝ 21 προσπέρασε όλες αυτές τις φυσικές και ψυχολογικές αντιστάσεις και υπάκουσε μόνο στον υπέρτατο νόμο της πατρίδας εκείνη την στιγμή.

Το πλήρωμα του ΠΝ 21 βρέθηκε αντιμέτωπο με γιγαντιαίες δυσκολίες που ξεπερνούσαν τα όρια και του πιο έμπειρου πληρώματος .

Το πλήρωμα του ΠΝ 21 δέχτηκε να κρατήσει τον αναμμένο πυρσό της ελευθερίας που του τον πρόσφερε η ιστορία, προχώρησε στην υπέρβαση ,φόρεσε με αποφασιστικότητα τις κάσκες του , και εκτέλεσε την αποστολή.

Όχι μόνο υπό αυτές τις συνθήκες αλλά με πολύ πιο εύκολες , κάποιος άνθρωπος μπορεί να υποκύψει σε πρόβλημα υγείας, χωρίς καν να έχει οποιοδήποτε πρόβλημα , όπως αναφέρουν οι μελέτες των ειδικών . Πως και ποιοι λοιπόν μπορούν να κρίνουν το πλήρωμα του Ελικοπτέρου ΠΝ 21; Μην σκυλεύετε τις καρδιές τους .Είναι μέγιστη ιεροσυλία. Όχι τα ‘’Άγια τοις κυσοί.’’

Μόνο οι χειριστές και τα πληρώματα των Ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού που έχουν ζήσει υπό αυτές τις συνθήκες μπορούν να έχουν άποψη για τέτοια θέματα. Μόνο όταν κάποιος απογειώνεται την νύκτα από το κλυδωνιζόμενο κατάστρωμα πολεμικού πλοίου και νιώθει το σφίξιμο στην καρδιά του μπορεί να έχει άποψη ,κατά προσέγγιση. Όλοι είναι εκτός παιχνιδιού.

Ο Καραθανάσης ο Βλαχάκος και ο Γιαλοψός ανυψώθηκαν σε δόξα στο ίδιο ύψος με αυτή των 300 στις Θερμοπύλες, της οποίας το μέγεθος όπως έγραψε ο Απολλώνιος Τυανέας : ''Ξεκινάει απο την γή και φτάνει στα άστρα.'' .

Έτσι λοιπόν η ιστορία , κατέταξε την αποστολή του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 στα Ίμια. Στο χρυσό κεφάλαιο των εξαίρετων ηρωικών πράξεων ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα. Εκεί που ελάχιστοι από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων είχαν την ψυχική δύναμη ανά τους αιώνες να τολμήσουν να διεκδικήσουν μια θέση. Να κρατήσουν τον πυρσό της ελευθερίας, της υπέρβασης ,της δόξας.

Αυτοί ήταν κύριοι ο Καραθανάσης ο Βλαχάκος ,ο Γιαλοψός. Αυτό ήταν το πλήρωμα του Ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού , ΠΝ21.

Τα ονόματα αυτά πυκνοστεφανωμένα με τις δάφνες της ιστορίας μνημονεύονται μόνο σε ιερά ναών , δημοτικά σχολεία ως παραδείγματα ήθους αρετής και ανδρείας.

Τα ονόματα αυτά, βαρυφορτωμένα, από την δόξα δεν μπορείς να τα προφέρεις σε τηλεοπτικά στούντιο με ξύλινους πάγκους και παπαγάλους.

Τα ονόματα αυτά, ιερά ,από την θυσία δεν μπορείς ούτε να τα γράφεις έτσι απλά στον περιοδικό τύπο, για να γεμίζεις κάποιες στήλες..

Τα ονόματα αυτά που αστραφτίζουν ,όπως ο ήλιος στη γαλανή θάλασσα του Αιγαίου , μόνο οι μούσες μπορούν να τα εξυμνούν και οι ιέρειες των Δελφών .

Τα ονόματα αυτά που εξάγουν ιδέες και χρέος , μπαίνουν ως θέματα σε εκθέσεις μαθητών.

Τα ονόματα αυτά η πολιτεία τα ρίχνει σαν σπόρους στις καρδιές των πολιτών της.

Τα ονόματα αυτά ,θύματα του καθήκοντος μπαίνουν στις πλώρες πολεμικών πλοίων.

Τα ονόματα αυτά που ελληνίζουν ,γίνονται παγκόσμια σύμβολα.

Τα ονόματα αυτά που ορίζουν την ανδρεία, τα προφέρουν μόνο οι Ειδικές Δυνάμεις.

Τα ονόματα αυτά μπορείς, μόνο, να τα ατενίζεις με σιωπή , ταπεινότητα ,σεβασμό, αγάπη ,το βλέμμα σηκωμένο ψηλά και τα να δείχνεις παιδιά σου .

Τα ονόματα αυτά τα τιμούν με αθλητικούς αγώνες, που τρέχουν μόνο Ολυμπιονίκες.

Τα ονόματα αυτά γράφονται μόνο σε μάρμαρο πρώτης ποιότητας από αμόλυντα παιδικά χέρια.

Τα ονόματα αυτά τα χαράζεις στην καρδιά και την ψυχή σου , τα έχεις οδηγό την ώρα που ίσως χρειαστεί να ζυγίσεις και εσύ τα πράγματα, για να κρατήσεις τον πυρσό κάποια στιγμή.

Τα ονόματα αυτά όταν ακούγονται στα ΜΜΕ οπουδήποτε στον πλανήτη , οι καθήμενοι Έλληνες θα πρέπει να πετάγονται όρθιοι από σεβασμό, όπως οι Λακεδαιμόνιοι τότε ,οι μόνοι, στο στάδιο της Ολυμπίας για να καθίσει κάποιος γέροντας.

Μην πιάνετε τα ονόματα τέτοιων Πολιτών στο στόμα σας χωρίς το επίπεδο που αρμόζει. Δεν μπορούμε να κρίνουμε εμείς τέτοιους Ηρωες. Ας κοιταχθούμε καλύτερα μέσα μας με ειλικρίνεια και ας απαντήσουμε στο ερώτημα : Τι κάναμε εμείς για την πατρίδα. Αν η απάντηση είναι θετική ,μπορούμε να φέρουμε τον τίτλο του Έλληνα πολίτη. Όπως Εκείνοι.

Μην τους ενοχλείτε άλλο λοιπόν .

Γιατί…’’Είναι τρομερή η καρδιά του λιονταριού ακόμη και αν αυτό έχει πεθάνει’’.

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΔΑΜΙΑΝΑΚΟΣ

ΑΠΡ 08

ΙΜΙΑ, Ε, ΟΧΙ !!!!

Ε, όχι πια!
Ένας πράσινος 'επαγγελματίας' ...υπασπιστής,
ένας ...πιλότος,γαλάζιος αυτός, που αγαπούσε τόσο τη δουλειά του ώστε να την εγκαταλείψει για την πιό ...κερδοφόρα θέση του Αντιπροέδρου στο ΤΑΠΟΤΕ(!),
ένας πρασινίζων επίτιμος Α/ΓΕΝ που καταγγέλλει το ελληνικό μπάχαλο λες και ήταν απλός ανεύθυνος παρατηρητής,
ένας άλλος καταπράσινος Ναύαρχος, πρώην Νομάρχης, μέλος της Κ.Ε. κόμματος, να αγωνιά για την ανύπαρκτη υστεροφημία του,
ένας νέος πολιτικός που τσιρίζοντας υπερασπίζεται το παλαιοπολιτικό θέσφατο της ανευθυνότητας,
κάτι απίθανοι 'παρεμβαίνοντες',
ένας συρφετός καλλίπυγων διακοσμητικών κυριών και διάφορων 'πανελιστών'
και δυό τρείς παντογνώστες δημοσιογράφοι,
κατάφεραν να (ξανα)θυσιάσουν τους τρείς λεβέντες στον βωμό της Τριανταφυλλοπουλικής τηλεθέασης.
Και να ήταν μόνο αυτό...
Κατάφεραν να σκορπίσουν την απογοήτευση στον απλό πολίτη που γοητεύεται από τον κατακίτρινο τύπο. Να σκορπίσουν την ανασφάλεια. Στον απλό πολίτη που δίνει τα παιδιά του και το υστέρημά του για να έχουμε ένοπλες δυνάμεις τόσο ισχυρές που να μην τολμήσει κανείς να απειλήσει τα εθνικά μας συμφέροντα.
Ε, όχι.
Είστε οι ΛΙΓΟΙ κύριοι. Δυστυχώς, είστε οι λίγοι που διαχειρίζεστε τους πολλούς που δεν έχουν καμμιά σχέση με σας.
Βγάλτε επιτέλους τον σκασμό, απολαύστε ό,τι έχετε κερδίσει μέχρι τώρα και αφήστε μας να συγκεντρωθούμε στα σοβαρά προβλήματα που εσείς έχετε δημιουργήσει.

Ανανέωση 1-4-08
Εν τω μεταξύ, εφαρμόζοντας το δόγμα της στρατηγικής προβολής δυνάμεως, οι κύριοι Αμερικάνοι ήδη έμπασαν στο Αιγαίο ένα Αεροπλανοφόρο, κίνηση σε άμεση συνάρτηση με τη διπλωματική πίεση προς όλους...
Το δικό μας δόγμα ...στρατηγικής αποφυγής προκλήσεων έχει από δεκαετίας επιβάλει την απόσυρση ΟΛΩΝ των Ε.Δ. από τη Μακεδονία (ούτε ένας μάχιμος Λόχος υπάρχει, ούτε ένα αεροπλάνο, ούτε ένα γκρί πλοίο κι ας είναι και ρυμουλκό...).
Βάλτε και την εικόνα του μπάχαλου που οι γελοιοτραγικές εκπομπές του κυρίου Μάκη προπαγανδίζουν και μπολιάζουν στο μυαλό και στην ψυχή του Έλληνα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.