Αναμνήσεις

Λένε ότι με τ' άψυχα δεν (πρέπει να) δένεσαι.
Μολύβια, παλιά ημερολόγια, χαλασμένα ρολόγια, η πρώτη Κόντακ φωτογραφική μηχανή..., ένα σπίτι σχεδόν άχρηστα πράγματα που γεμίζουν τη χαμηλά σοφίτα-πατάρι γιατί κάτι πάντα μ' εμποδίζει να τα κλείσω στην πλαστική σακκούλα 'εκκαθάρισης' παρά τις προτροπές της συζυγάτας.
Εγώ, να πάρει η ευχή, συνδέομαι. Νοσταλγώ το πρώτο μου ποδήλατο (την περιβόητη Κατίνα, με 'κόντρα' αντί για φρένα), το πρώτο μου αυτοκίνητο (Φιατάκι 126 Personal, 140.000 δραχμές το 1977 από το ΜΙΝΙΟΝ!), το Ελικόπτερο Αλουέτ που ερωτεύτηκα κυνηγώντας τα σύννεφα και τις κορφές των κυμάτων, τα καράβια που κυβέρνησα και τους μιλούσα και μου μιλούσαν.... Κάθε τι από τα άχρηστα στο πατάρι, οι παλιές αρβύλες, η κάσκα του πιλότου, ο ξεφτισμένος επενδύτης, η σπασμένη ομπρέλα, ο λούτρινος Σνούπυ, χίλια μύρια τσιμπράγκαλα, αρνούνται να ξεφτίσουν μέσα μου ώστε να τα αποχωριστώ.
Και τώρα, πώς να αποχωριστώ το Φιεστάκι μου. Στις 27 Μαρτίου 1984, ακριβώς στα 33 μου χρόνια, μ' έπεισε ο φίλος μου ο Γιώργος δείχνοντάς το μου στη βιτρίνα της Φορντ όπου δούλευε για τον αντιπρόσωπο πατέρα του. Μα, δεν έχω λεφτά, του είπα. Πάρ' το και φύγε τώρα, μου είπε. Και πλήρωνέ το με δόσεις.
Έτσι, με τα νάυλον στα καθίσματα, έσπευσα στον έρωτα της ζωής μου 'αναβαθμισμένος' και αναβαθμίσαμε και τη φρέσκια σχέση μας παρκαρισμένοι σε σκοτεινή μάντρα ενός γιαπιού (χρήσιμα τα νάυλον...)
600.000 χιλιόμετρα, χωρίς ποτέ να δυσανασχετήσει όταν το σκαρφαλώναμε στον Αρκουδίλα της Κέρκυρας, το γκαζώναμε στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας και της Γερμανίας, το ταλαιπωρούσαμε στα χώματα της Πίνδου, το φορτώναμε σαν γαϊδούρι.

Μιά σπανίως ηλιόλουστη μέρα στη ...Βαυαρία!

Στάση για κατούρημα σε Γερμανικό αυτοκινητόδρομο
(από τις τουαλέτες και τους σκουπιδοτενεκέδες, ήταν βέβαιο ότι πολλοί Έλληνες πέρασαν εκείνη την ημέρα...)

Θυμάμαι τη μέρα του γάμου μας στη Θεσσαλονίκη (τη μέρα που πήραν φωτιά οι αποθήκες καυσίμων στο Καλοχώρι), 'χτίσαμε' τα δώρα, περάσαμε τις λαμπάδες σφηνωτές πάνω από τα κεφάλια μας, πήρε η συμβία κι ένα αμπαζούρ αγκαλιά και ξεκινήσαμε για την Αθήνα. 'Εξω από τη Θήβα οι καλοι βυτιοφορείς απεργούντες είχαν κλείσει την Εθνική και οι τροχονόμοι μας έβγαλαν στα χωράφια για να πάμε στα Βριλήσσια μέσω ...Ελευσίνας. Ντραγκαντρούγκ, λοιπόν, αυτοκίνητο, σερβίτσια, οι λαμπάδες στο κεφάλι μου, το αμπαζούρ να πηγαινοέρχεται στα γόνατα της συμβίας... Ευτυχώς φτάσαμε σώοι (και τα δώρα).
Και μετά ήρθε ο γιός. Και μετά η κόρη. Καθισματάκια, βραστήρας, πάνες, ρούχα, μπιμπερό, πάντα φορτωμένο, πάντα χαρούμενο.

Ακόμα και η φαλακρή γόησσα που διακρίνεται στην αγκαλιά της μάνας της το έχει πια οδηγήσει...

Πού να φανταζόταν ο γιός ότι θα το οδηγούσε κάποτε κι αυτός... Και πού να φανταζόταν ότι θα το ερωτευόταν κι αυτός... Τα δύο τελευταία χρόνια, 24 χρόνων αυτό 22 αυτός τώρα, ήταν αχώριστοι και το κόκκινο Φιεστάκι τον πηγαινοέφερνε στη Σίνδο για τις σπουδές του και (πιθανώς) σε σκοτεινά μέρη για να ...αναβαθμίσει κι αυτός τις σχέσεις του....

Ο μπόμπιρας, όταν δεν γκομένιζε αψηφώντας και τον σκύλο φρουρό της αντιπάλου, ονειρευόταν να οδηγήσει το Φιέστα. Τότε βολευόταν και μ' αυτό:

Τα κατάφερε όμως:

600.000 χιλιόμετρα μετά, κουρασμένο και ξεθωριασμένο άρχισε να λαχανιάζει στην ανηφόρα της Καρδίας, που και που το πιάνει βήχας, τα μισά βενζινάδικα δεν έχουν πια Σούπερ μολυβδένια, (κι όσα έχουν ο Θεός να την κάνει βενζίνη...) και οι Αλογοσκούφηδες απειλούν με αντικίνητρα. Ε, καιρός για συνταξιοδότηση.
Καιρός να πούμε αντίο στο Φιεστάκι μας με ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι πρόσφερε σε όλους μας. Θα μείνουν οι ανατολές που αντικρύσαμε μαζί, τα ηλιοβασιλέματα, οι χιονιάδες και οι νεροποντές, οι άκρες του κόσμου που γυρίσαμε, η ζεστασιά της εμπιστοσύνης...
Αναμνήσεις
Ευτυχώς που αυτές δεν ...συνταξιοδοτούνται....

Και το καινούργιο ήδη γράφει τις δικές του στα κακοτράχαλα.