25.7.08

Ο θόρυβος του τρυπούσε τ' αυτιά.
Οι ωτοασπίδες περασμένες στο λαιμό του, δεν τις μπορούσε κι ας έλεγε ο εργοδηγός ότι έπρεπε να τις φοράει.
Κάτι για "ντεσιμπέλ" του έλεγε, που "αν τα περάσεις, κουφαίνεσαι".
Αλλά, με τα διαόλια αυτά στ' αυτιά, ένοιωθε μόνος. Παρατηρητής του εαυτού του, δε συμμετείχε σ' ό,τι έκανε. Σα πεθαμένος ζωντανός.
Το ηλεκτροματσάκονο έσκαβε τα στρώματα της μπογιάς, έγδερνε τη λαμαρίνα και πέταγε τη σκουριά αναμμένη σε χιλιάδες σπίθες που άλλες έσβηναν στον αέρα κι οι πολλές απάνω του.
Τα γυαλιά "εργασίας" σηκωμένα στο μέτωπο, να του το σφίγγουν τόσο που ο μπόμπιρας το βράδυ τον ρωτούσε "μπαμπά γιατί έχεις τέσσερα μάτια;"
Ούτε αυτά τα μπορούσε, ούτε "τα εγκαύματα στον αμφιβληστροειδή" που τσαμπουνούσε ο εργοδηγός καταλάβαινε.
Τις λίγες φορές που τα κατέβασε στα μάτια, νόμιζε ότι τα χέρια που έβλεπε να δουλεύουν ήταν αλλουνού. Δεν ήταν τα δικά του.
Γεμάτα στίγματα από τις σπίθες, ουλές απ' το ξεστράτισμα του ματσακονιού και της τραγάνας που ξεκόλλαγε απ' τη λαμαρίνα και κόλλαγε πάνω τους.
"Φοράτε γάντια", τους έλεγε ο εργοδηγός, "θα χάσετε κανα χέρι", αλλά αυτός τα 'χε στην κωλότσεπη της φόρμας, πώς να δουλέψεις με δαύτα, πώς να νοιώσεις το σίδερο, πώς να μιλήσεις στο εργαλείο...
Έκανε ένα βήμα στο πλάι.
Η σκαλωσιά, τριάντα μέτρα ψηλή, και το μαδέρι γέρικο, γεμάτο ξύσματα και σκουριές.
Πατούσε γερά, χρόνια τώρα έκανε τον ακροβάτη.
Το δίχτυ ασφαλείας είναι ακριβό για το αφεντικό. Κι η ζώνη ασφαλείας είναι μπελάς για τον εργάτη. Λείπουν και τα δυό.
Έδεσε το ματσακόνι στη τριχιά και φώναξε "πάρ' το απάνω ρε και ρίξε το κανόνι".
Το "κανόνι" ξέρναγε την μαύρη άμμο με πίεση και καθάριζε τους πόρους του σίδερου.
Δεν είναι άμμος, μέταλλο είναι κι αυτή σε σκόνη, σκόνη που έμπαινε παντού, γυάλιζε τη λαμαρίνα και μαύριζε όλο το γύρω.
"Να φοράτε τη μάσκα" έλεγε ο εργοδηγός, "η άμμος κάθεται στα πλεμόνια και θα φτύνετε αίμα".
Και πώς αναπνέουν ρε εργοδηγέ, κατακαλόκαιρο, να ψήνεις αυγά στο σίδερο, με το φίμωτρο στη μούρη;
Γλύστρησε στο παλιό μαδέρι. Ούτε που κοίταξε κάτω, "αν κοιτάξεις, χάθηκες" του 'χε πεί ένας παλιότερος, βλαστήμησε τις άβολες μπότες και τον εργοδηγό που του τις έδωσε "για να μη γλυστράς", κρατήθηκε.
Η μπουρού από πάνω βάρεσε διάλειμμα.
Σκαρφάλωσε την ανεμόσκαλα, το μυαλό στο μεροκάματο, να λες φχαριστώ που το 'χεις.
Πάτησε στο ντεκ και άραξε στη σκιά δίπλα στη μπίγα.
Άνοιξε το μπουκάλι, γύρισε μια γουλιά νερό στο στόμα του κι έφτυσε αρμύρα, μπογιά, σκουριά και άμμο.
Το κολατσιό στην καραβάνα απ' τον στρατό νόστιμο σαν την κυρά του.
"Να πάς στο καλό" τού 'λεγε κάθε μέρα, χωρίς να τον κοιτά στα μάτια για να μη δεί την ανησυχία της.
Λες και μπορούσε να τον ξεγελάσει...
Αχ, ρε κυρά, για σένα προσέχω. Και για τον μπόμπιρα. Για τα όνειρά μας.
Τράβηξε απ' την τσέπη το τσαλακωμένο πακέτο. Ώρα για το πιό γλυκό τσιγάρο, σκέφτηκε.
Στη δεύτερη ρουφηξιά, η μπουρού βάρεσε "επανάληψη".
Το κράτησε στα δάχτυλά του, πίεσε την κάφτρα να πέσει και το ξανάβαλε , κολοβό, στο πακέτο.
Πατούσε την κάφτρα να σβήσει, σαν άκουσε τον εργοδηγό να του λέει " κόφ' το το ρημάδι, μια μέρα αυτό θα σε σκοτώσει".
Πέρασε το πόδι του στην κουπαστή και άδραξε την ανεμόσκαλα. Κοίταξε το μαδέρι που τον περίμενε στην άκρη του χάους πηγαίνοντας πέρα δώθε και δε βάσταξε.
Άει γαμήσου μάστορα, του φώναξε....

Repost (Ημίαιμος 14-2-2006)
Δεν βρήκα τι άλλο να πω γι αυτούς που χάθηκαν στο Πέραμα...

24 σχόλια:

Μαύρο πρόβατο είπε...

...Στις 16.30 άντρες των πυροσβεστικών δυνάμεων κατέφθασαν στο χώρο χωρίς ωστόσο να είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να μην ξέρουν πώς να ανέβουν στο καράβι. Από τις 17.00 στον τεράστιο ντόκο άρχισαν από παντού να καταφθάνουν οργισμένοι εργάτες. Ανάμεσα σε αυτούς και ένας που μόλις είχε σχολάσει από το «FRENSIP GAS». Οι καταγγελίες του... φωτιά. «Χτες είπε - είχαν πάρει φωτιά οι αποθήκες του καραβιού. Κάτω από αυτή ήταν συνάδελφοι και κολλούσαν το πάτωμά της που είχαν από καλώδια μέχρι μουσαμάδες και άλλα εύφλεκτα υλικά. Από σπίθα άρπαξαν φωτιά και ευτυχώς που ήμασταν κοντά και καταφέραμε να τη σβήσουμε. Ολα προειδοποιούσαν ότι κάποια στιγμή θα γινότανε το κακό»...

Κωστής Γκορτζής είπε...

Τα σημάδια του 'κακού' έχουν προ πολλού γίνει εμφανή. Σε όλους τους Κλάδους Εργασίας. Με ευθύνη ΟΛΩΝ των εμπλεκόμενων και, κυρίως, των ανεξέλεγκτων εργοδοτών. Σημαντική ευθύνη έχουν και οι συνδικαλιστάδες που οφείλουν να προστατεύουν τα μέλη τους, να απαιτούν την τήρηση των κανόνων ασφάλειας και της νόμιμης εργασίας και να σταματήσουν τους εκ των υστέρων υποκριτικούς οδυρμούς 'επενδύοντας' στο αίμα των νεκρών.
Ντρέπομαι, ντρέπομαι, ντρέπομαι.
Γιατί νοιώθω ανήμπορος να αντιδράσω στην ανθρώπινη σαπίλα...

Και σε λίγο όλοι πάλι θα μας τάζουν αλλαγές και ...αναγεννήσεις του κράτους. Πόσοι νεκροί πια χρειάζονται στη θάλασσα, στη δουλική δουλειά, στον δρόμο των ναρκοεμπόρων, στους δρόμους καρμανιόλες, στις ράγες της απάτης... για να 'αναγεννηθεί' το κράτος;

Συντάσσομαι με την ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον γιορτασμό της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.
Ποιάς Δημοκρατίας;

christina είπε...

Πάντα συζητάμε μετά που...

:(

Κωστής Γκορτζής είπε...

passer by, δίκιο έχεις.
Και όσοι τα έχουμε συζητήσει (λόγω δουλειάς και εμπειρίας) ...πριν, έχουμε χαρακτηριστεί 'κινδυνομανείς' και 'εκτός πραγματικότητας'...

Για την ενημέρωσή σου, σε διαβεβαιώνω ότι η Ελλάδα έχει από τις πιό 'πλήρεις' Νομοθεσίες για τις συνθήκες εργασίας. Το πρόβλημα,ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΟΤΕ, είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν τηρείται από ΟΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους, οι μηχανισμοί εξασφάλισης της τήρησης της Νομοθεσίας χάνονται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της γραφειοκρατίας και της 'λαμογιάς' και ΟΛΑ δουλεύουν 'στον αυτόματο' σε δόξα της 'μείωσης του κόστους'.

Μην πάμε μακρυά και σε εξειδικευμένους τομείς όπως η ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα. Μια ματιά στη οικοδομή που χτίζεται δίπλα μας -αν γνωρίζει κανείς τις προβλεπόμενες βασικές διατάξεις εργασιακής ασφάλειας- αρκεί για να καταδείξει την ΑΠΟΥΣΙΑ οποιουδήποτε μηχανισμού ελέγχου στις τρομακτικές ελλείψεις ασφάλειας...

Μια αντίστοιχη επίσκεωη σε ένα Γερμανικό, Γαλλικό, Ιταλικό ή όπου αλλού ...Πέραμα, μόνο ντροπή και αγανάκτηση προκαλεί για τις εδώ συνθήκες. Και, πάντως, οι τελευταίοι που θα έπρεπε να συζητούν 'μετά' είναι αυτοί οι λαθρόβιοι συνδικαλιστάδες...

Lion είπε...

Καλημερα,
το κειμενο εξαιρετικο - οπως και τοτε που ειχε πρωτοδημοσιευτει.

Η τελευταια διαπιστωση στο σχολιο ολοσωστη.

Απορια (δεν ειναι ρητορικη ερωτηση, οντως αγνοω): αν οι συνδικαλιστες ζητουσαν εφαρμογη των κανονων ασφαλειας αντι για αυξησεις, τι θα αντιδρασεις θα ειχαμε; Για την εργοδοσια θα ηταν το ιδιο. Ειτε στην ασφαλεια επενδυσουν ειτε σε μισθους, δεν τους νοιαζει.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Καπετάνιε μου, όλα 'Παίζονται' στις συζητήσεις εργοδοσίας-συνδικαλιστών.
'Σου δίνω αυτό, μου δίνεις εκείνο, σου δίνω το άλλο και βγάζεις τον σκασμό...'
"Τοις κείνων Χρήμασι πειθόμενοι"...

Lion είπε...

Συγνωμη που επιμενω στο ερωτημα Κωστη, ειναι γιατι θελω να καταλαβω.
Ωραια, στις διαπραγματευσεις γινεται ενα παρε-δωσε. Σωστο αυτο, γι' αυτο και λεγονται διαπραγματευσεις.

Τους εφοπλιστες (και την εργοδοσια γενικοτερα) δεν τους ενδιαφερει αν θα δωσουν 1 εκατομμυριο σε συτηματα ασφαλειας ειτε 1 εκ. σε μισθοδοσια προσωπικου. Νομιζω οτι θα προτιμουσαν την ασφαλεια, επειδη ετσι θα ηταν και πιο συμφωνοι με τον νομο και θα εδιναν και μια καλυτερη εικονα προς τα εξω.

Διορθωσε με αν αν κανω λαθος, αλλα πιστευω οτι οι συνδικαλιστες πιεζουν την εργοδοσια να αμελησει τους κανονισμους ασφαλειας προκειμενου να περισσεψουν περισσοτερα για αυξησεις μισθων.

ΟΚ, θα μπορουσε κανεις να ζητησει και αυξηση μισθων και αυξηση της ασφαλειας. Αλλα εκει πεφτουμε σε θεματα διαμοιρασμου του πλουτου, υπερκερδων, πολιτικων συστηματων (σοσιαλισμος διαφορων αποχρωσεων), κλπ. Δεν θελω να ξεκινησω με τετοια θεματα εδω.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μακάρι να σκεφτόντουσαν έτσι οι 'επιχειρηματίες' και οι συνδικαλιστές. Στην Ελλάδα 'επιχειρηματίας' είναι ο αεριτζής που σκοπεύει να πλουτίσει σ' ένα χρόνο με κάθε τρόπο και 'συνδικαλιστής' είναι ο κάθε τεμπέλης που κοιτάζει πώς θα 'ανεβεί' κομματικά ΜΗ δουλεύοντας.
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, ούτε ονειρεύομαι την ...Ιαπωνία (όπου οι επιχειρηματίες δουλεύουν στον πάγκο με τους εργαζόμενους) αλλά, η πλειονότητα που διαμορφώνει την εικόνα είναι, δυστυχώς, αυτή.
Και, με την ελεγχόμενη ανεργία, δυστυχώς, ούτε οι εργαζόμενοι (όμηροι της ανάγκης) μπορούν να αναλάβουν και τις δικές τους ευθύνες για το μπάχαλο...

Unknown είπε...

Δυστυχώς οι εργαζόμενοι πάντα ήταν όμηροι της εργοδοσίας. Και το σύστημά μας φροντίζει να αυξήσει την ομηρία τους μέσω του τρόπου χρηματοοικονιμικής δραστηριότητας που επιτρέπεται να αναπτύσσεται. Το πέραμα αποτελεί άλλη μια απόδειξη πως ακόμα και η νομοθεσία φροντίζει να διευκολύνει την εργοδοσία, ελαττώνοντας τις δικλείδες σε καθημερινή βάση, και όχι να προστατεύσει τον εργαζόμενο. Και οι τεχνικοί ασφαλείας είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι και καλύτεροι όμηροι του συστήματος. Και εκβιάζονται κατάφορα (με ουσιαστικό τίμημα τη ζωή τους), και δεν προβάλλονται ποτέ οι αντιρρήσεις τους αλλά και γίνονται και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι.

σχολιαστής είπε...

H εργοδοσία ανεξάρτητα απο τη φύση του καθεστώτος. Σκεφτείτε τους νεκρούς για παράδειγμα στο ορυχεία της Κίνας, που δεν τηρούνται μέτρα ασφαλείας, και αφεντικό είναι το κράτος. Ολα για το κέρδος ή για το ...πλάνο.

diastimata είπε...

Παρασκευή απόγευμα, στη δουλειά. Ως τις 12 -όπως ξέρεις. Σε κάποια στιγμή, πέφτει πανικός. Η ΝΕΤ μετέδωσε κάτι για νεκρούς. Είναι νωρίς ακόμη, αρχίζουμε τα τηλέφωνα. Διαψεύσεις, η μία πίσω από την άλλη. Λίγο αργότερα, η ΝΕΤ τα μαζεύει. Αφήνουμε κι εμείς το θέμα "να μην κοψοχολιάσουμε άδικα τους συγγενείς -μήπως και ζει κανείς στη Σαλονίκη..." Λίγο αργότερα η δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι επίσημοι, οι αγρότες καλεσμένοι, ο Τσίπρας με την... Τσούπρα (ωραίο το επικοινωνιακό τρικ), οι δηλώσεις, η βαρυσήμαντος ομιλία... Μεσάνυχτα και το δελτίο έχει τελειώσει. Ένας φίλος, συνάδελφος, τηλεφωνεί από Αθήνα. Μου λέει για τους νεκρούς. Παγώνω. Πάω να ρωτήσω: "Ήξεραν...;" Δε ρωτάω. Καταλαβαίνω. Ήξεραν. Όλοι ήξεραν. Θυμάμαι την είδηση που... χάθηκε, αποσύρθηκε, στο κρατικό κανάλι. Δεν έπρεπε να χαλάσει η γιορτή. Να πάει στράφι το βαρυσήμαντο μήνυμα. Να φύγουν οι κάμερες από την κούκλα από τη Σιέρα Λεόνε, τη συγγένισσα του πρώην δικτάτορα. Για άλλη μία φορά, με χρησιμοποίησαν.

diastimata είπε...

Έχασα και τις μέρες... Πέμπτη. Πέμπτη. Να μην ξεχνώ! Πέμπτη 24 Ιουλίου, 2008.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Καμηλιέρη, έχεις χίλια δίκια αν και η Νομοθεσία ΔΕΝ φταίει. Φταίνε αυτοί που δεν την τηρούν ξι αυτοί που τους καλύπτουν. Όλοι από ιδιοτέλεια...

Σχολιαστή, ναι, και το ΄κράτος', με τους πουλημένους εκπροσώπους του.

Diastiata, Δημήτρη, σε παρακολουθώ και συνυποφέρω.... γιατί μερικές φορές καταλαβαίνω ότι 'στο τσακ' συγκρατιέσαι να μη γίνεις ...πρώτη είδηδη!
(πώς αντέχεις και με μερικούς 'συναδέλφους' που σού στήνουν στα διπλανά παράθυρα;)

Unknown είπε...

Χμμ ναι, η νομοθεσία δεν φταίει (βασικά οι νόμοι είναι ανίκανοι για το οτιδήποτε, πόσο μάλλον να φταίνε για κάτι) αυτό που γίνεται είναι "χαλάρωση" της (ήδη τρύπιας) εργατικής/εργολαβικής νομοθεσίας και των (ημιτελών) ασφαλιστικών δικλείδων που αυτή προβλέπει (αυτό εννοούσα). Αυτή - ως ανθρώπινη δράση - φταίει, σε συνδυασμό με τις εσκεμμένες ημιτέλειες και μαζί φυσικά με όσους δεν την τηρούν και με όσους τους καλύπτουν. Διότι ο φταίχτης είναι πάντα άνθρωπος (προσωποποιημένος).

Κωστής Γκορτζής είπε...

Σωστά. Και το 'χαλάρωση' θα το' λεγα και ξέσκισμα... :-)

industrialdaisies είπε...

Πόσα "άει γαμήσου" άραγε θα φέρουν αποτέλεσμα;...

Ανώνυμος είπε...

Άντε να δεχτώ ότι για τις ελλείψεις ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους φταίνε οι κακοί επιχειρηματίες, αν και το κείμενό σου, που ξεχειλίζει από αγάπη και ποιητική διάθεση, δεν δείχνει κάτι τέτοιο.

Για το ότι οδηγάμε όπως οδηγάμε και σκοτωνώμαστε στους δρόμους σαν τα κοτόπουλα ποιος φταίει; Οι αυτοκινητοβιομηχανίες που κάνουν τα αυτοκίνητα γρήγορα; Για το ότι καπνίζουμε σαν φουγάρα μήπως φταίνε οι καπνοβιομήχανοι; Για το ότι είμαστε οι πρώτοι στην ΕΕ σε παχυσαρκία φταίνε οι βιομηχανίες τροφίμων που κάνουν τα λουκάνικα και τις σοκολάτες νόστιμα;

Xθες το πρωί πετούσα από Ρώμη για Θεσσαλονίκη, και επάνω από το Φιουμιτσίνο σε θυμήθηκα:-)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μαργαρίτα, Πολλλλά!

Οργισμένε, αν πιάνω σωστά τη σκέψη σου, για τον ίδιο λόγο δεν απομονώνονται 'ευθύνες' στο κείμενο.
Όλοι φταίνε/με.

Unknown είπε...

Κωστή εδώ θα διαφωνήσουμε κάθετα.
Αν θες να φταις, έχεις το ελεύθερο, αλλά εγώ δε φέρω δράμι ευθύνης για τα εργατικά ατυχήματα, για τα ατυχήματα στους δρόμυς κοκ.

Υπάρχουν συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων που φταίνε.

Αυτό το όλοι φταίμε είναι ο χειρότερος μύθος που απενοχοποιεί τους φταίχτες, εξασφαλίζει την ατιμωρησία τους και τρέφει το συναίσθημα της αδυναμίας αντίδρασης στον κόσμο, ώστε ακριβώς να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι οι φταίχτες.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Καμηλιέρη, το 'φταίξιμο' αφορά στην αδυναμία μου να κάνω κάτι. Και όταν λέω 'όλων', εννοώ ότι ευθύνη (τη λιγότερη αντικειμενικά αλλά υπαρκτή) έχουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Στην ...πολυσχιδή σταδιοδρομία μου έτυχε να είμαι υπεύθυνος και για την ασφάλεια στην εργασία εκατοντάδων ανθρώπων (σε Ναύσταθμο). Από εκεί και η -τραγική- εμπειρία μου για τους 'συνδικαλιστές', από εκεί και η απελπισία μου για την επικρατούσα νοοτροπία, από εκεί και οι απόψεις μου περί πληρότητας της Νομοθεσίας και 'ξεσκίσματός' της από ΟΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους.
Μικρό παράδειγμα, ως 'υπεύθυνος', φρόντιζα κατ' αρχή να εξασφαλίζονται στους εργαζόμενους οι προβλεπόμενες 'στολές εργασίας' (κράνη, γάντια, μπουφάν, ειδικά παπούτσια, ειδικά γυαλιά κλπ).
Μετά, ξεποδαριαζόμουν και ξελαρυγγιαζόμουν για να φορούν τα προβλεπόμενα, με καθημερινή παρουσία μου στους χώρους εργασίας και με συνεχείς παραστάσεις στους συνδικαλιστές -όποτε τους εύρισκα- για να πεισθούν οι εργαζόμενοι να τηρούν τις διατάξεις ασφαλείας. Όταν το πράγμα έφτανε στο απροχώρητο και αναγκαζόμουν να χρησιμοποιήσω την απειλή λήψης διοικητικών μέτρων, οι τοπικές εφημερίδες φασίστα με ανέβαζαν, φασίστα με κατέβαζαν... Και τα ωραία παπούτσια και μπουφάν έμεναν στα σπίτια για να φορεθούν στις ...γιορτές.
Θα μπορούσα να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου γιατί έπραξα ό,τι ανθρώπινα δυνατό για να πάμε ένα βήμα μπροστά.
Δεν την έχω ήσυχη, γιατί απέτυχα. Και τα ...Περάματα έρχονται να μου το υπενθυμίσουν επώδυνα.

Συμφωνώ, πάντως, ότι η γενίκευση 'αθωώνει' τους φταίχτες (στην όποια 'διαβάθμιση' ενοχής). Μόνο που αδυνατώ, αντικειμενικά, να βρώ έστω κι έναν αθώο σ' αυτήν την υπόθεση... Σ'χώρα με.

Unknown είπε...

Άρα δεν φταις διόλου και αντιθέτως πιστεύω ότι η συνείδησή σου είναι ήσυχη, απλά σε τρώει ένα "γαμώτο" γιατί ακριβώς εσύ, ως μονάδα, δεν μπορείς/μπόρεσες να κάνεις κάτι, παρότι έκανες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Γιατί δυστυχώς, ο συνδικαλισμός του σήμερα έχει πολλά κακά, αλλά δυστυχώς επίσης οι μονάδες αδυνατούν να επιφέρουν οποιαδήποτε αλλαγή. Και αυτό είναι το δράμα μας.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Θα έλεγα ότι με ...παρηγορείς. Αληθινά, όμως, παρηγορούμαι από το γεγονός ότι, στην μπλογκόσφαιρα, μετριόμαστε όλο και περισσότερες 'μονάδες' που προσπαθούν και κάποτε θα μπορέσουν να 'σπρώξουν' τα πράγματα μπροστά. Έχουμε δρόμο ακόμα...

animal είπε...

Η παρατήρησή μου αναφερόταν στα σχόλια, όχι στο κείμενο.

Κωστής Γκορτζής είπε...

Οργισμένε, συμφωνώ με το σχόλιό σου.
Με το παραπάνω.