Είπα να αποτοξινωθώ. Μακρυά από το διαδίκτυο και κάθε λογής Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Πάμε για Πάσχα στο χωριό. Εκεί στ' Αηδόνια Γρεβενών όπου και η κινητή τηλεφωνία καταφέρνει να απορρίπτει τα δεκάδες SMS των δεκάδων υποψήφιων σωτήρων μου όλων των "επίσημων" κομμάτων που νομίζουν (;) ότι είμαι στον κατάλογο των "φίλων" τους... Και να οι ευχές για ...Ανάσταση της Πατρίδας (τα ίδια μας έλεγε και ο Παπαδόπουλος της χούντας), που να πάρει, από τότε που γεννήθηκα αυτή η χώρα στις εκλογές και στις επετείους είναι μόνιμα σε κώμα, και να τα καλά παχιά λόγια για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια αλλά μούγκα για τα βασικά.
Ούτε ένας υποψήφιος, ούτε ένα κόμμα, στις βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις τους δεν τολμά να αναφέρει κάτι για περικοπή στη βουλευτική αποζημίωση. Ούτε για περιορισμό του αριθμού των βουλευτών. Ούτε καν για περιορισμό του αριθμού των Υπουργών. Φαύλες υποσχέσεις φαύλων επαγγελματιών της πολιτικής.
Τραμπαλιζόμενος, οδηγώντας στην περίφημη ΕΓΝΑΤΙΑ που κόστισε τετραπλάσια από την αντίστοιχη Ισπανική και σε μερικά χρόνια θα ξοδεύονται άλλα τόσα για να την επισκευάσουμε, μου ήρθε στο μυαλό η περίφημη "δημοσιονομική εξυγίανση" που γι αυτούς σημαίνει περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις λες και αυτά δημιούργησαν τις μαύρες τρύπες της οικονομίας. Για να μην πειραχτούν τα κλεμμένα από λίγους στα δήθεν μεγάλα έργα υποδομής (δρόμοι, λιμάνια, ΧΥΤΑ κλπ) που όχι μόνο δεν αποδίδουν τίποτα ως "υποδομή" αλλά και χαίνουν πληγές ανοιχτές να ρουφούν συνεχώς χρήματα για επισκευές και ανακατασκευές. Από τους ίδιους φυσικά.
Ούτε ένας υποψήφιος, ούτε ένα κόμμα, στις βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις τους δεν τολμά να αναφέρει κάτι για επανεξέταση και επανακοστολόγηση όλων των "μεγάλων" έργων της μεταπολίτευσης με απαίτηση επιστροφής των κλεμμένων από τους μεγαλοεργολάβους και τους μιζοδίαιτους πολιτικούς και δημόσιους υπάλληλους. Που είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας παίρνουν διαλύοντας την κοινωνία...
Δέκα μέρες στ' Αηδόνια λοιπόν, να ακούω τα αηδόνια ξημερώματα, να καλμάρει ο θυμός μου, να ηρεμήσει το είναι μου, να απολαύσω την οικογενειακή μας αρμονία, τον παππού και την γιαγιά, τη συμβία μου και τα παιδιά μου. Α, ναι, και το νέο μέλος, τη Γούλφω που ως τσοπάνα στην καταγωγή θα βρεθεί στο φυσικό της περιβάλλον.
Αμ' δε!
Το σπίτι διαρρηγμένο, τα κατσίκια να βόσκουν στις αυλές και οι αγελάδες στους δρόμους μέσα στο χωριό γιατί βαριέται ο τσοπάνης του μεγαλοκτηνοτρόφου να τα πάει παραπέρα, μια αρκουδίτσα μηνών μπρούμητη νεκρή από το δίκαννο του μάγκα κυνηγού, οι δρόμοι καθρέφτες της αδιαφορίας για την επαρχία, δέντρα καμμένα από τον απαίδευτο (;), ηλίθιο (;), αχαρακτήριστο αγρότη που επιμένει να καίει τα ξερά στο χωράφι παρά την απαγόρευση εδώ και χρόνια, διάσπαρτοι σκουπιδότοποι διακόσια μέτρα από τα χωριά μέσα στο δάσος... Το αρνί σφαγμένο στο γόνατο από τον ντόπιο κτηνοτρόφο, χωρίς υγειονομικό ή άλλο έλεγχο στη διπλάσια τιμή από την Αθήνα...
Η Ελλάδα με το απεχθές πρόσωπο παντού. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει, όποτε το θέλει. Κανένας έλεγχος, κανένας συντονισμός, κανένας σεβασμός στον διπλανό, ο καθένας στη σπηλιά του έτοιμος να αρπάξει οτιδήποτε οποιουδήποτε.
Και οι πολιτικοί; Το είχα ξαναδεί το έργο το 1974. Όπου ψήφιζες Μαύρο σου έβγαινε Καραμανλής, ψήφιζες Καραμανλή σου έβγαινε Μητσοτάκης -και Θεοδωράκης ακόμα-, ψήφιζες Παπανδρέου σου έβγαινε Βαφειάδης και είχα γράψει τότε "μου θυμίζουν επιβάτες στη στάση του λεωφορείου που μόλις αυτό ανοίγει τις πόρτες του ορμούν μέσα και τρέχουν να πιάσουν ...θέση. Αριστερά, δεξιά, πίσω, μπρός, όπου προλάβει ο καθένας μια καρέκλα, δεν έχει σημασία".
Άλλαξε τίποτα σήμερα;
Ούτε ένας υποψήφιος, ούτε ένα κόμμα, στις βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις τους δεν τολμά να αναφέρει κάτι για περικοπή στη βουλευτική αποζημίωση. Ούτε για περιορισμό του αριθμού των βουλευτών. Ούτε καν για περιορισμό του αριθμού των Υπουργών. Φαύλες υποσχέσεις φαύλων επαγγελματιών της πολιτικής.
Τραμπαλιζόμενος, οδηγώντας στην περίφημη ΕΓΝΑΤΙΑ που κόστισε τετραπλάσια από την αντίστοιχη Ισπανική και σε μερικά χρόνια θα ξοδεύονται άλλα τόσα για να την επισκευάσουμε, μου ήρθε στο μυαλό η περίφημη "δημοσιονομική εξυγίανση" που γι αυτούς σημαίνει περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις λες και αυτά δημιούργησαν τις μαύρες τρύπες της οικονομίας. Για να μην πειραχτούν τα κλεμμένα από λίγους στα δήθεν μεγάλα έργα υποδομής (δρόμοι, λιμάνια, ΧΥΤΑ κλπ) που όχι μόνο δεν αποδίδουν τίποτα ως "υποδομή" αλλά και χαίνουν πληγές ανοιχτές να ρουφούν συνεχώς χρήματα για επισκευές και ανακατασκευές. Από τους ίδιους φυσικά.
Ούτε ένας υποψήφιος, ούτε ένα κόμμα, στις βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις τους δεν τολμά να αναφέρει κάτι για επανεξέταση και επανακοστολόγηση όλων των "μεγάλων" έργων της μεταπολίτευσης με απαίτηση επιστροφής των κλεμμένων από τους μεγαλοεργολάβους και τους μιζοδίαιτους πολιτικούς και δημόσιους υπάλληλους. Που είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας παίρνουν διαλύοντας την κοινωνία...
Δέκα μέρες στ' Αηδόνια λοιπόν, να ακούω τα αηδόνια ξημερώματα, να καλμάρει ο θυμός μου, να ηρεμήσει το είναι μου, να απολαύσω την οικογενειακή μας αρμονία, τον παππού και την γιαγιά, τη συμβία μου και τα παιδιά μου. Α, ναι, και το νέο μέλος, τη Γούλφω που ως τσοπάνα στην καταγωγή θα βρεθεί στο φυσικό της περιβάλλον.
Αμ' δε!
Το σπίτι διαρρηγμένο, τα κατσίκια να βόσκουν στις αυλές και οι αγελάδες στους δρόμους μέσα στο χωριό γιατί βαριέται ο τσοπάνης του μεγαλοκτηνοτρόφου να τα πάει παραπέρα, μια αρκουδίτσα μηνών μπρούμητη νεκρή από το δίκαννο του μάγκα κυνηγού, οι δρόμοι καθρέφτες της αδιαφορίας για την επαρχία, δέντρα καμμένα από τον απαίδευτο (;), ηλίθιο (;), αχαρακτήριστο αγρότη που επιμένει να καίει τα ξερά στο χωράφι παρά την απαγόρευση εδώ και χρόνια, διάσπαρτοι σκουπιδότοποι διακόσια μέτρα από τα χωριά μέσα στο δάσος... Το αρνί σφαγμένο στο γόνατο από τον ντόπιο κτηνοτρόφο, χωρίς υγειονομικό ή άλλο έλεγχο στη διπλάσια τιμή από την Αθήνα...
Η Ελλάδα με το απεχθές πρόσωπο παντού. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει, όποτε το θέλει. Κανένας έλεγχος, κανένας συντονισμός, κανένας σεβασμός στον διπλανό, ο καθένας στη σπηλιά του έτοιμος να αρπάξει οτιδήποτε οποιουδήποτε.
Και οι πολιτικοί; Το είχα ξαναδεί το έργο το 1974. Όπου ψήφιζες Μαύρο σου έβγαινε Καραμανλής, ψήφιζες Καραμανλή σου έβγαινε Μητσοτάκης -και Θεοδωράκης ακόμα-, ψήφιζες Παπανδρέου σου έβγαινε Βαφειάδης και είχα γράψει τότε "μου θυμίζουν επιβάτες στη στάση του λεωφορείου που μόλις αυτό ανοίγει τις πόρτες του ορμούν μέσα και τρέχουν να πιάσουν ...θέση. Αριστερά, δεξιά, πίσω, μπρός, όπου προλάβει ο καθένας μια καρέκλα, δεν έχει σημασία".
Άλλαξε τίποτα σήμερα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου