10.8.10

Είμαστε Πολλοί

Είμαστε αυτοί που αγανακτισμένοι παρακολουθούμε το ξεπούλημα της ψήφου μας από τα κόμματα εξουσίας στη δικαιολόγηση της ενοχής και ανικανότητάς τους.

Είμαστε αυτοί οι απογοητευμένοι από τα κόμματα «διαμαρτυρίας» που εξαντλούνται σε άσφαιρα πυρά και προσωπικές ματαιοδοξίες στηρίζοντας ουσιαστικά το σάπιο πολιτικό σύστημα του σήμερα.

Είμαστε αυτοί που πάσχουμε να ορίσουμε τι σημαίνει πια δεξιά και αριστερά σ’ ένα σύστημα όπου η όποια ιδεολογία έχει καταντήσει σακάκι που φοριέται κατά περίσταση…

Είμαστε αυτοί που βλέπουμε το όποιο κόμμα ακολουθούσαμε να ξεστρατίζει, να αυτοδιαλύεται, να προδίδει τα πιστεύω του.

Είμαστε αυτοί που προσπαθούμε να παραμείνουμε πολίτες ενδιαφερόμενοι για τον διπλανό μας, για τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας, για τη βελτίωση των υποδομών στη λειτουργία της κοινωνίας μας, για το περιβάλλον, για την αξιοπρέπειά μας. Αυτοί που εκτελούν τις υποχρεώσεις τους και περιμένουν μάταια να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους.

Τα κόμματα εξουσίας, με όλα τα μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης που διαθέτουν, έχουν ξεπεράσει πια τα όρια της αυθαιρεσίας, έχουν ξεφτιλίσει την έννοια της Δημοκρατίας και –ενθαρρυμένα από την απραξία μας και την αναγκαστικά αποσπασμένη ψήφο μας- απομυζούν το παρόν μας και διαγράφουν το μέλλον των παιδιών μας σκοτεινό, αδιέξοδο και υποταγμένο στα συμφέροντά τους.

Μνημόνια, Καποδίστριας και Καλλικράτης, «μεταρρυθμίσεις» στα μέτρα τους πλασαρισμένες ως «Δημοκρατικές», διαδικασίες αφαίρεσης και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων, φίμωσης της φωνής του απλού πολίτη, της δικής μας φωνής, του δικού μας συνταγματικού δικαιώματος να έχουμε άποψη, να συναποφασίζουμε, να ελέγχουμε.

Δεν πάει άλλο. Πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ της αγανακτισμένης παρακολούθησης και να Πράξουμε. Να συσπειρωθούμε σε Ανεξάρτητες Πρωτοβουλίες Πολιτών και αποδεσμευμένοι από κομματικούς μηχανισμούς και φιλοσοφικές ιδεοληψίες να προσπαθήσουμε να πράξουμε αυτό που μας αναλογεί στην ατομική ευθύνη του καθενός για τη λειτουργία της κοινωνίας μας.

Να καταγγείλουμε τους κλώνους της εξουσίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να αναδείξουμε την ανικανότητά τους και την υστεροβουλία τους.

Να αναδείξουμε νέους ανθρώπους, αμόλυντους από την κομματική παθολογία που εξυπηρετεί μεγάλα άνομα συμφέροντα.

Να υποστηρίξουμε ανθρώπους που θα ασχοληθούν με το κοινό συμφέρον και τη συνοχή της κοινωνίας μας.

Να στείλουμε σπίτι τους όλους τους στυλοβάτες-υποστηρικτές της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας και να βάλουμε τα θεμέλια μιας νέας, δημοκρατικής και ισόνομης κοινωνίας.

Σηκωθείτε σε κάθε γειτονιά, αντισταθείτε στις κομματικές σειρήνες, στρατευτείτε σε Πρωτοβουλίες πολιτών χωρίς "χρίσμα", κάνετε τα σχέδιά τους μπούμεραγκ στο κεφάλι τους, ελάτε να τους δείξουμε ότι είμαστε οι Πολλοί.

Τα περιθώρια της κριτικής έχουν τελειώσει. Τώρα χρειάζεται Πράξη.

9 σχόλια:

koulpa είπε...

δε ξέρω κάπτεν.. έχω απογοητευτεί παλι.. όπως και το 81.. φαινόταν που πηγαίνει το πράγμα.. κι όλοι αναπάβονταν στα συννεφάκια τους.. το 07 είχα φρικάρει με τι εκλογές.. τώρα ξανα φρικάρω σιγά σιγά με τις δημοτικές.. νομίζω ότι δεν υπάρχει λύση.. μάλον η απλιστία είναι αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού μας.. ίσως κι ο λόγος που επικρατήσαμε ως είδος.. πως να την απαρνηθούμε τώρα.. δεν έχω απογώνους για να ενδιαφέρομαι άμεσα.. αλλά μου φάινεται παράξενη η χαζομάρα της πλιοψηφίας.. να προσπαθεί να ενισχύσει οικονομικά τους απογώνους του για να ευτυχίσουν.. σε ένα κόσμο που με τους τρόπους τους η ευτυχία απουσιάζει εξ ορισμού.. :):)
αλλά αν διαφωνείς.. να μετριθούμε.. αλλά δε μας νομίζω πάνω 5 %.. έχουμε δικαιωμα να ταράζουμε την χαζονιρβάνα της πλιοψηφίας; :):)
την καληνύχτα μου :):)

Unknown είπε...

Συνεχώς πληθαίνουν οι φωνές αγωνίας και διαμαρτυρίας, ελπίζω ολόψυχα να μην ακούσουμε μόνο τον αντίλαλο μας.
Οι εφαρμοζόμενες πρακτικές, πολιτικές αλλά και νοοτροπίες στον τόπο μας, είναι τόσο μα τόσο βαθιά ριζωμένες, που οι ρίζες τους διαπερνούν το σύνολο του κοινωνικού μας ιστού.
Ίσως να χουν σκοτώσει την ελπίδα για καλύτερες μέρες.

Ανώνυμος είπε...

Το χειρότερο είναι ότι χάνονται γενιές παιδιών που θα μπορούσαν να προσφέρουν στον τόπο. Και όχι μόνο αυτό αλλά….ξαναχάνονται γενιές "παιδιών" (πλέον!) που έχοντας κάνει κάποια πράγματα στην ζωή τους απλά δεν μπορούν να επιστρέψουν για να δώσουν κάτι στον τόπο.

Πάντως, οι φωνές δυναμώνουν και μάλιστα προέρχονται από κάθε πλευρά της ζωής. Φαίνεται ότι η κοινή λογική δεν έχει εξαφανιστεί πλήρως.

Θέση εκλογικού " 'ερωτα " δεν είχα ποτέ, εκτός από τον Roy Jenkins παλιά στη Γλασκώβη, ίσως. Την εποχή που ντρεπόμασταν να παραγγείλουμε δεύτερη μπύρα όταν μπαίναμε σε ένα pub την εποχή που η ανεργεία στη περήφανη Σκωτία άγγιζε το 30% και που συνάδελφοι αεροναυπηγοί εύρισκαν δουλειά μόνο σαν συντηρητές δημόσιων δικτύων ύδρευσης…και που εξακολουθούν να σκέπτονται αυτή την πολυτέλεια της δεύτερης μπύρας….

Το να έχεις δουλειά τότε (ήμουν από τους πολύ τυχερούς) σε έκανε να σιωπάς και να εργάζεσαι ακόμα πιο πολύ. Σε μάθαινε να είσαι άνθρώπινος και διαλακτικός. Σε μάθαινε να υποστηρίζεις τον άλλον. Σε μάθαινε να συζητάς και να θυμάσαι γιαγιάδες και παπούδες.

Περιγράφοντας επειρίες μιας άλλης εποχής, ίσως κατέδειξα την ποιοτική διαφορά που η τεχνητή ευμάρεια έφερε στην κοινωνία της Ελλάδας. Της Ελλάδας που ήταν ανθρώπινη, προσιτή και ζεστή. Σαν μια ανθρώπινη σχέση και όχι σαν ένα business deal.

Πόσο μου λείπει το Παγκράτι των παιδικών μου χρόνων…η έννοια της γειτονιάς, της πραγματικής κοινωνίας και της παρέας.

Άντε να βρείς κάποιον που "κατεβαίνει" και να του το εξηγήσεις...

Πειναλέων είπε...

Έχοντας την εμπειρια του να είμαι, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μέλος της εκάστοτε μειοψηφούσας ομάδας (λόγω πολιτικών, θρησκευτικών, κοινωνικων κλπ απόψεων), ομολογώ πως αναθάρρησα με τον τίτλο του σχολίου σας ("Είμαστε πολλοί").
Αλλά δυστυχώς ο ενθουσιασμός μου έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ μέχρι σήμερα από τα σκαμπανεβάσματα της ελληνικής πραγματικότητας, που δεν μπορεί εύκολα να αντιπαλέψει την απογοήτευση του "αυτή είναι η Ελλάδα", που μας πλασάρει με τόση αναίδεια η ηγετική μας ελιτ.
Δεν είμαστε πολλοί, δεν είμαστε καν αρκετοί. Και αυτό όχι με απόλυτα αριθμητικούς όρους. Αλλά με όρους αποτελεσματικότητας και δυνατότητας παρέμβασης σε ένα φαύλο σύστημα που αυτοπροστατεύεται με νύχια και με δόντια.
Ώς άτομο, προσπαθώ να μείνω όσο είναι δυνατόν αλώβητος και αμόλυντος από την περιρρέουσα σαπίλα και ταυτόχρονα να προφυλάξω και τα αγαπημένα μου πρόσωπα (γνωρίζοντας το κόστος που θα έχει και για εκείνα το να είναι μειοψηφούντες και "διαφορετικοί").
Η δυνατότητα να επηρεάζω τον περίγυρό μου δυστυχώς εξαντλείται στη μέθοδο του παραδείγματος (αν και πρόσφατα υπέκυψα κι εγώ στη γοητεία των blogs δημιουργώντας ένα δικό μου χώρο επικοινωνίας σχετικά με την νεοελληνική πραγματικότητα, bewareofgreeks.blogspot.com).
Δεν διαφωνώ ούτε στο ελάχιστο με την ανάγκη ανάπτυξης πρωτοβουλίας από τους πολίτες. Πρέπει όμως να στοχεύουμε και να μη διαχεόμαστε αν θέλουμε να δούμε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα σε αυτή μας τη ζωή.Και η περίπτωση των επερχόμενων Δημοτικών και Νομαρχιακών εκλογών είναι μια χρυσή ευκαιρία για στόχευση:
Ένα θα πρέπει να είναι το κριτήριο για την ψήφο μας. "Οποιος υποψήφιος λαμβάνει κομματικό χρίσμα να μαυρίζεται αυτομάτως". Θέλουμε ανεξάρτητους Δημάρχους και Νομάρχες. Με πολιτικές απόψεις αλλά όχι πολιτικές παρωπίδες. Με γνώσεις και εμπειρία και όχι με κυβερνητική "προίκα". Χαστούκι στα πολιτικά κόμματα και μήνυμα για το τι θα ακολουθήσει στις βουλευτικές εκλογές. Το κομματικό χρίσμα να καταντήσει στίγμα για κάθε υποψήφιο.
Μπορούμε?
Αν ναί, τότε... θα είμαστε πραγματικά πολλοί.

σχολιαστής είπε...

Κωστή, το καπέλο έχει σφηνώσει στα κεφάλια (τι καπέλο, σομπρέρο απο τα μεγάλα).

Ισως οι επόμενες γενιές.

demetrat είπε...

κάποτε νόμιζα και γω πως είμαστε πολλοί , αλλά βρισκόμαστε ανάρια ανάρια.
Τώρα πιστεύω πως όχι δεν είμαστε πολλοί.
Λίγοι είμαστε αυτοί που λέμε τα ίδια όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, με αυτά που λέμε όταν έχουμε ακροατήριο.
Λίγοι είμαστε αυτοί που ζούμε όπως δηλώνουμε.Και αφάνταστα θυμωμένοι.
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν το χάρισμα να οσμίζονται κατά που θα κάτσει η μπίλια, και φροντίζουν να βρίσκονται κοντά στο κόμμα που θα πάρει την εξουσία την κάθε φορά.

υ.γ
αυτό βέβαια επ ουδενί δεν σημαίνει:χαλάρωσε να το απολαύσεις.

δ

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε πολλοί(?), αλλά είμαστε και εξαντλημένοι... Άμα αγωνιάς καθημερινά για τον επιούσιο, η συστράτευση σε κοινούς αγώνες για τα 'κοινά', ακούγεται σαν ...χόμπυ πολυτέλειας(στην εποχή της υποτέλειας). Ποτέ άλλωστε "οι πολλοί" δεν βγήκαν στους δρόμους στη χώρα αυτή(μόνον επί αειμνήστου Χριστόδουλου και για τον πλέον λάθος λόγο...). Ποτέ δεν έκλεισαν εθνικές οδούς επειδή η χώρα τους ζει από τα έτοιμα(αν όχι από τα ανύπαρκτα/δανεικά). Ουδέποτε ξεκίνησαν "κοινητοποιήσεις", επειδή οι πολιτικοί τους υπήρξαν κατ' εξακολούθηση ανακόλουθοι ή/και φαύλοι. Ήταν Αδιάφοροι με το "Α" κεφαλαίο(γιατί ας πούμε π.χ. ήταν φοροφυγάδες ολκής οι ίδιοι πρωτίστως)

Βασικά όμως, επειδή οι πολιτικοί αποτελούν κυριολεκτικά τον καθρέπτη της κοινωνίας μας(όπως και κάθε κοινωνίας), κανείς δεν τα βάζει ....με τον εαυτό του.

Τουλάχιστον ας μάθουμε από τις συνέπειες της καλοπέρασης τόσων ετών "αμυνόμενοι περί πάρτης" κι ας βάλουμε, λίγο, ελάχιστο μυαλό.

Αν όχι για μας, για εκείνους που έρχονται μετά από μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας -αν μας νοιάζει βέβαια...

Α.Π.

R2-D2 είπε...

Προσυπογράφω. Με χέρια και με πόδια, με τρέλα και με κορδέλα. Δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν καλύτερα.

avraam είπε...

Κάποτε είμασταν λίγοι, στην πορεία γίναμε πολλοί. Αφού ταχτοποιηθήκαμε εμείς ή οι γύρω μας, ξαναμείναμε λίγοι. Αυτοί που ξέραμε με τα σακίδια και τα ταγάρια, πήραν prada και samsonite. Φορέσαν κοστούμια και ταγέρ. Τώρα τους λίγους τους λένε περιθωριακούς. Γιατί πρέπει αυτοί οι λίγοι να μην ησυχάζουν ποτέ μπας και δει αυτός ο τὀπος ἀσπρη μέρα;