9.12.07

"Αναστασίας της Φαρμακολύτριας" Εικοσιδύο Δεκεμβρίου 2007

(Επειδή ετοιμάζεστε όλοι για αναχώρηση το ΠΣΚ για τις γιορτές, είπα να το ανεβάσω τρείς μέρες νωρίτερα...)

Τι το 'θελα το λεωφορείο;
Πάντοτε κατεβαίνω στην πόλη με το αυτοκίνητο και το παρκάρω κάπου στην παραλία, όσο πιό κοντά στο κέντρο βρίσκω κάποια τρύπα να το χώσω και μετά το κόβω βάδην προς τον όποιον προορισμό.
Θες, όμως, ότι το μισό μου πρόσωπο ήταν αναίσθητο από τις ενέσεις του φίλου οδοντίατρου, θες ότι είχα αφήσει το αμάξι λίγο μακρύτερα, θες το ψιλόβροχο που έπεφτε ράιτ θρου (κατά Ζαμπέτα), σάλταρα στο πρώτο λεωφορείο που σταμάτησε μπροστά μου, είδα τους άλλους πώς ακυρώνουν το εισιτήριο και το κανα κι εγώ, και προχώρησα στο μπροστινό μέρος για να 'χω το νού μου μη χάσω και τη στάση που έπρεπε να κατεβώ.
Σκεπτόμενος κακά πράγματα για τον οδοντίατρο, αιφνιδιάστηκα όταν μια κοπελάρα, είκοσι και βάλε, σηκώθηκε από το κάθισμα και ακουμπώντας με ευγενικά μου είπε 'καθήστε κύριε'!
Καθήστε κύριε; Ποιός; Εγώ; Ωχ! και Αμάν!
Αρνήθηκα ευχαριστώντας την κοπέλα ενώ ταυτόχρονα ίσιωνα την πλάτη και ρούφαγα το ελαφρώς προεξέχον στομάχι, παίρνοντας στάση αθλητικού τριαντάρη... και βγάλε!
Με το στόμα αναίσθητο, τα νεύρα στο κόκκινο και το ηθικό βαθύ μαύρο, μοίρασα, σε λίγο, δεκατρείς μούντζες οδηγώντας για το σπίτι, άλλαξα τριανταδύο φορές σταθμό στο ραδιόφωνο γιατί όλοι αυτοί οι νέοι και νέες που κάνουν εκπομπές με εκνευρίζουν με τους εξυπνακισμούς τους, βλαστήμησα τα πιτσιλιτίρια στους υαλοκαθαριστήρες που πάλι ήταν βουλωμένα και φτάνοντας σπίτι σύρθηκα στον καναπέ και άναψα το χαζοκούτι για να ...ηρεμήσω κάνοντας ζάπιγκ στα δελτία ειδήσεων.
Θες η μέρα, θες η κακή μου τύχη, θες ο νόμος του Μέρφυ, ΟΛΑ τα δελτία είχαν, στα πρώτα θέματα, προβλήματα της ...'τρίτης ηλικίας'! Ε, όχι και τρίτης ακόμα! Αι σιχτήρ!
Στο τσακ ήμουν για έξτρα δόση αντιυπερτασικών, όταν φάνηκαν στα σκαλιά, καθώς κατέβαινε, πρώτα οι γάμπες της.

.........
Flash Back:

Πριν εικοσιτέσσερα χρόνια (και ενάμισυ μήνα), με ολιγοήμερη άδεια στη Θεσσαλονίκη, καθόμουν σε μαλακό καναπέ φιλικού σπιτιού και συζητούσα ευχάριστα με πολυπληθή παρέα μέχρι να έρθει ακόμα μια κοπέλα για να πάμε όλοι μαζί για φαγητό.
Κτύπησε το κουδούνι, κάποιος άνοιξε την πόρτα και στο συνωστισμό του μικρού σαλονιού φάνηκαν, καθώς έμπαινε, πρώτα οι γάμπες της.
Ώπα! Συναγερμός επιφανείας! Συναγερμός επιφανείας! Κουδούνια βαρούσαν στ' αυτιά μου και μια διακριτική καρδιακή ταχυαρρυθμία συνοδευόμενη από αίσθημα λιγώματος σαν κι αυτό που πρωτονοιώθει κανείς όταν ακουμπά για πρώτη φορά το πόδι του στο πόδι της συμμαθήτριας στην Πρώτη Δημοτικού.
Επειδή, βεβαίως, είχαν περάσει καμμιά εικοσαριά χρόνια από την Πρώτη Δημοτικού, ο υπότιτλος στη λάμψη του μυαλού μου εκείνη τη στιγμή έγραψε: 'Μ΄αυτές τις γάμπες θέλω να κάνω παιδιά!'
Στη συνέχεια, πλησίασε για τις συστάσεις. 'Η Νανά', 'Ο Κωστής'.
Και είδα τα μάτια της. Αμυγδαλωτά (αργότερα έμαθα ότι ο μπαμπάς ήταν από τις ...Αμυγδαλιές Γρεβενών, εμ γι αυτό), καστανά, ζεστά, αθώα και πονηρά ταυτόχρονα.
'Χάρηκα' μου είπε και η κρυστάλλινη φωνή της με συνεπήρε (αργότερα έμαθα ότι η μαμά της ήταν από τα ...Αηδόνια Γρεβενών, εμ και γι αυτό).
'Καταχάρηκα' της είπα και καθήσαμε ταυτόχρονα στον μαλακό καναπέ που μας ανάγκασε να ακουμπήσουμε ο ένας πάνω στον άλλον. Ακουμπούσα Τις γάμπες!
Κι ήμουν πρόθυμος να τις ακουμπάω για πολύ αλλά όλοι οι άλλοι πεινούσαν και φύγαμε για μπριζόλες στη σούβλα.
Τυχαία(;) κάθησε απέναντί μου στο τραπέζι και έτρωγε σεμνά και ταπεινά τη μπριζόλα της ενώ εγώ έτρωγα αυτήν με τα μάτια, γευόμουν το κρύσταλλο της φωνής της και ξεδιψούσα με το χαμόγελό της.
Μου προκαλούσε το λίγωμα του παιδιού, την αμηχανία του έφηβου, τον πόθο του τριαντάρη.
Ε, τι κι αν κρύβονταν τώρα κάτω από το τραπέζι, μ' αυτές τις γάμπες εγώ θα κάνω παιδιά.

Στόχος που αποδείχτηκε πολύ δύσκολος. Περιπλανώμενος στα Αιγαία λόγω δουλειάς,
μόνιμος κάτοικος Αθηνών αποξενωμένος για πολλά χρόνια από τη Θεσσαλονίκη, έντεκα και κάτι χρόνια μεγαλύτερος, οι μνηστήρες στην ...Ιθάκη πολλοί, οι ελπίδες λιγοστές αλλά πεθαίνουν τελευταίες.
Για ενάμισυ χρόνο χρησιμοποίησα ό,τι όπλο υπάρχει στο 'οπλοστάσιο πυρομαχικών αγάπης'.
Οι Σύλλογοι Ανθοπωλών Αθηνών και Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να με κάνουν επίτιμο μέλος τους, ο συγγραφικός μου οίστρος ανέβηκε στα Ιμαλάια, τα ΕΛΤΑ σκέφτηκαν να με κάνουν γραμματόσημο, τιμής ένεκεν για τον τζίρο που τους έκανα, ο ΟΤΕ ξεσάλωσε, ο Κρις ντε Μπεργκ, με τα ροκ αγαπησιάρικά του, πολιορκητικός κριός που βρόνταγε ανελέητα το κάστρο της καρδιάς της, ε, χρειάστηκαν και μερικές έκτακτες άδειες προς Θεσσαλονίκη για επίδειξη του 'πώς βροντούν τα ...κανόνια του Πολεμικού Ναυτικού', ήρθε κι έδεσε το γλύκισμα.
Αφού, περιπολώντας στα θαλάσσια σύνορα, έναν δύσκολο χειμώνα, έγινα ακόμα και ποιητής για χάρη της γράφοντας, μεταξύ άλλων:
Είναι στιγμές που στη φουρτούνα του μυαλού μου,
μικρός Μεγαλέξαντρος
ρωτώ περαστικά καράβια,
ζεί η γοργόνα μου;
Μ΄αυτά και μ' αυτά, 'έγειρε' κατά εδώ η δύσκολη. Την έπεισα, μάλιστα, να κατεβεί -κρυφά- στην Αθήνα για δυό μέρες οπότε αμέσως την πήρα να κυνηγηθούμε ρομαντικά στα λουλουδάτα λιβάδια των παρυφών της Αττικής γής, κατά πώς πράττουν οι σοβαρά ερωτευμένοι. Για να διαπιστώσουμε κι οι δυό, μετά το αγαπησιάρικο κυνηγητό΄, σε σλόου μότιον όπως δείχνουν στο σινεμά, ότι είχε τουμπανιάσει από αλλεργία στις ρομαντικές παπαρούνες οπότε αρχίσαμε να κυνηγάμε τον χρόνο για έγκαιρη άφιξη στο Σισμανόγλειο! Στράφι η ρομάντζα!
Με το 'γλυκό', όμως, δεμένο πιά, με τις αντιρρήσεις των δικών της γλυκαμένες κι αυτές, 25 Ιουνίου του '85, κατέπλευσα με την ηρωική Ναρκοθέτιδα ΑΚΤΙΟΝ, και τέσσερα Ναρκαλιευτικά από πίσω, στη γενέθλια πόλη μου. Επιστρέφοντας στον Ναύσταθμο, θα παρέδιδα τα καθήκοντα του Κυβερνήτη, έτσι σκέφτηκα την αποχαιρετιστήρια μικρογιορτή προς το πλήρωμα να την κάνω την τελευταία ημέρα πριν φύγω από τη Θεσσαλονίκη.
Κάλεσα και τους γονείς μου που μέχρι τότε δεν είχαν την ευκαιρία να δουν πολεμικό πλοίο και, τέλος, κάλεσα και τους δικούς της μπας και ανεβάσω τις μετοχές μου προς αυτούς με τα 'κυβερνητιλίκια' μου!
Γέμισε η Γέφυρα του πλοίου με τα καλούδια της Θεσσαλονίκης. Σουτζουκάκια απ' τον Ρογκότη, σπανακοτυροπιτάκια Αργυρόπουλου, σουβλάκια, κρασιά, ούζα, μεζεκλίκια, μουσικό μπαγκράουντ -Κρις ντε Μπεργκ, τι άλλο;-, όλο το πλήρωμα του ΑΚΤΙΟΝ παρόν και πολλοί από τα τέσσερα Ναρκαλιευτικά που το συνόδευαν.
Αφού ήπιαμε, γελάσαμε, κρυφοκαμάρωναν οι γονείς (έλαμπε το πρόσωπο του πατέρα μου), εντυπωσιάστηκε η πεθερά και πείστηκε ο πεθερός ότι ήμουν σοβαρός άνθρωπος για να ανεχθεί τυχόν απώλεια της κόρης, ήρθε η ώρα να εκφωνήσω τον αποχαιρετιστήριο λόγο μου στο πλήρωμα.
Αφού τους ευχαρίστησα όλους για τη συνεργασία και την απόδοσή τους, μίλησε η καρδιά μου και είπε: "Ειλικρινά, παραδίδοντας το πλοίο αισθάνομαι ότι χωρίζομαι από την οικογένειά μου γιατί έτσι ένοιωσα με όλους σας, ακόμα και με το γέρικο αυτό σκαρί, στα εύκολα και στα δύσκολα που περάσαμε μαζί για έναν χρόνο."
Μετά ζήτησα να βγεί μπροστά ο παλιότερος Ναύτης του πλοίου, και συνέχισα:
"Κλείνοντας αναπόφευκτα τον κύκλο αυτής της οικογένειας, σκέφτηκα ότι, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από αυτή για να θεμελιώσω μια νέα και μόνιμη. Γι αυτό, σε παρακαλώ να περάσεις αυτό το δαχτυλίδι στην Νανά και αυτό σ' εμένα για να στεριώσει η νέα οικογένειά μου για πάντα".
Ο Ναυτάκος έκπληκτος, και ψιλοτρεμαμενος από το αναπάντεχο, μας πέρασε τις βέρες, η Νανά πιό έκπληκτη, εμβρόντητη μεν, χαρούμενη δε. Ωραία!
Δια του αιφνιδιασμού των πάντων, Νενικήκαμεν!
Το ...κάστρο ισοπεδώθηκε, η πεθερά κοντολιποθύμησε, η μάνα κορδονόταν, ο πατέρας φανεροκαμάρωνε, ο πεθερός το πήρε απόφαση και άνοιξε την αγκαλιά του και τα ναρκαλιευτικά ξεσήκωναν τη Θεσσαλονίκη με τις μπουρούδες τους να ηχούν αυθορμήτως τα χαρμόσυνα.
Κι εγώ να βλέπω τα μάτια της να χαμογελούν, να φωτίζουν τη Δύση σα να ξημέρωνε ξανά, να μοιράζει και να μοιράζεται χειραψίες και φιλιά, συχαρίκια και ευχές.
Στις δυό του Μάρτη '86 παντρευτήκαμε. Το ίδιο βράδυ φυτεύτηκε το πρώτο μας παιδί, ο γιός!
Εγώ το 'πα. Μ' αυτές τις γάμπες θα κάνω παιδιά...


...........

Στο σήμερα και πάλι:
Θες η μέρα, θες η κακή μου τύχη, θες ο νόμος του Μέρφυ, ΟΛΑ τα δελτία είχαν, στα πρώτα θέματα, προβλήματα της ...'τρίτης ηλικίας'! Ε, όχι και τρίτης ακόμα! Άι σιχτήρ!
Στο τσακ ήμουν για έξτρα δόση αντιυπερτασικών, όταν φάνηκαν στα σκαλιά, καθώς κατέβαινε, πρώτα οι γάμπες της.
Ώπα! Συναγερμός επιφανείας! Συναγερμός επιφανείας! Κουδούνια βαρούν στ' αυτιά μου και μια διακριτική καρδιακή ταχυαρρυθμία συνοδευόμενη από αίσθημα λιγώματος σαν κι αυτό που πρωτονοιώθει κανείς όταν ακουμπά για πρώτη φορά το πόδι του στο πόδι της συμμαθήτριας στην Πρώτη Δημοτικού.

Τι κι αν σηκώνεται η κοπέλα στο λεωφορείο για να καθήσω, τι κι αν το άσπρο μουστάκι στον καθρέφτη προσπαθεί να μου σπάσει το ηθικό, τι κι αν οι κρόταφοι παραγκριζάρησαν, τι κι αν οι ρυτίδες παραβάθυναν, εγώ βλέπω τις γάμπες της, κολυμπάω στα μάτια της, μεθάω με τη φωνή της και εξακολουθώ να νοιώθω
το λίγωμα του παιδιού, την αμηχανία του έφηβου, τον πόθο του τριαντάρη.

Nα 'ναι καλά και Χρόνια της Πολλά, της Αναστασίας μου.

Της Φαρμακολύτριάς μου!

(που όσο μεγαλώνει τόσο και ομορφαίνει. Πώς το καταφέρνει ρε γαμώ το;)

38 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να την χαίρεσαι βρε, και να σε (σας) χαίρεται κι αυτή. :^)

Προς στιγμήν μπερδεύτηκα με τον Κρις ντς Μπεργκ μην τυχόν ήμουνα σε λαθος μπλογκ, αλλά είδα ότι υπάρχει ιστορία με οδοντίατρο οπότε ησύχασα! ;^p

Ανώνυμος είπε...

Να τη χαίρεσαι, Κωστή. :) Είσαι τυχερός που νιώθεις πάντα όπως την πρώτη στιγμή που την είδες. ;) Αυτό θα πει αγάπη! :)

αθεόφοβος είπε...

Ως ομοιοπαθής λάτρης των ωραίων γαμπών και υποκύψας παρομοίως εις την γοητείαν τους, αναγκάστηκα να τις παντρευτώ και εγώ δια να αποκτήσω και το υπόλοιπον άνωθεν αυτών μέρος, πρό αμνημονεύτων χρόνων, άρτι μετατεθείς ως έφεδρος από τα ναρκαλιευτικά εις υπηρεσίαν ξηράς.
Ούτω πως επετεύχθη και η διείσδυσις εντός των γαμπών με θριαμβευτικόν αποτέλεσμα την απόκτησιν μίας κοράκλας δια την οποίαν αι γάμπαι και ημείς είμεθα έμπλεοι υπερηφανείας.
Ευχόμεθα εκ βάθους καρδίας τα καλύτερα εις την υμετέραν Αναστασίαν και ευτυχώς αι γάμπαι, παρά την ατιμον φθοράν του υπολοίπου σώματος υπό του πανδαμάτορος χρόνου είναι το μέρος του σώματος που παραμένει αναλλοίωτον μέχρι βαθέως γήρατος!

Ανώνυμος είπε...

αααα! χρονια πολλά και χαρούμενα!

ξέχασες να πεις πως μεταξύ των άλλων προσόντων της έχει και περισσή υπομονή και ανεκτικότητα!

:ΡΡΡΡΡΡΡ

Ανώνυμος είπε...

Σου είχε ξεφύγει ένα publish πριν καμιά εβδομάδα και το είχε πιάσει ο reader και το είχα διαβάσει τότε.

Να τη χαίρεσαι και να είστε πάντα ευτυχισμένοι και πάντα να σου δίνει έμπνευση (όπως εμπνευσμένο είναι αυτό το κείμενο) :)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μπαμπάκη, μη θίγεις τα ...ιερά και όσια της οικογένειας!!!
Για τους οδντίατρους πες ό,τι θες!!! :-)

Αναγεννημένη, ευχαριστώ, έτσι νοιώθω κι εγώ τη σημασία! :-)

Αθεόφοβε, δεν είναι τυχαίο με ποιούς ταιριάζουμε στα μπλόγκς...
Και τα μάτια, δεν αλλάζουν...
Και τα υπόλοιπα ρε γαμώ το αλλάζουν πιο αργά απ' τα δικά μας... :-)

Κροτοπειραχτήρι, αν έγραφα ΟΛΑ τα προσόντα θα έπρεπε να γράψω ...εγκυκλοπαίδεια. Τα δικά μου, εννοείται...!!! :-)

Confused, όπως βλέπεις στην ανάρτηση, το έγραψα στις 9-12 (...) και δεν κρατήθηκα μέχρι τις 22 (είχα και την κόρη να με πιέζει!), ευχαριστώ για τις ευχές. :-)

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

NinaC είπε...

Εγώ τώρα, ως φίλη και των δύο, που τους έχω δει και τους δύο μαζί, οφείλω να συμπληρώσω το εξής.

Μη νομίζετε πως μόνο ο ναυαρχούκος λειώνει σαν παγωτό ξυλάκι μεσημέρι Δεκαπενταύγουστου για την καλή του. Τα ίδια και χειρότερα, μπορώ να πω, παθαίνει και αυτή στη θέα του λευκού του μύστακος.

Και είναι μια αηδία να τους βλέπεις να γλυκοκοιτάζονται, σας διαβεβαιώ! Για να μην σας (ξανα)πώ και το άλλο: ήρθαν, τάχα μου, να με δουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και με χαρτζιλίκωσε ο ναύαρχος να πάω σινεμά, για να τους αφήσω το πεδίο βολής ελεύθερο!

Και για να σοβαρευτούμε και λίγο, τους κρεμάω από ένα σκόρδο και μια χάντρα θαλασσιά για να μη ματιάσει κανείς τη βαθιά τους αγάπη που κρατάει χρόνια και που θα κρατάει ακόμα κι όταν η κολώνια του τραγουδιού θα έχει ξεθυμάνει.

Κωστή μου, να χαίρεσαι τη Νανούκα σου και να είστε πάντα μαζί, «δυνατοί, ενωμένοι κι ωραίοι», όπως σας γνώρισα και σας καμαρώνω.

Σας αγκαλιάζω σφιχτά και σας φιλώ!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Εμ, σε τέτοιο ξενοδοχείο που πήγες να μείνεις... και ο Άγιος Βησσαρίων θα έλειωνε!
Φιλί! :-0

Το μεγαλο μας τσιρκο είπε...

Καλημέρα μας...
Βρε-βρε τι διαβάζουν τα μάτια μου!!!!
...και καλά ότι λόγω τριημέρου το ανέβασες από τώρα ε?...όχι ότι δεν κρατιώσουνα δηλαδίς!!!
:- )))))))

...σαν θάλασσα η αγάπη σας...
...απέραντη να μείνει...
...και φάρους στις κακοτοπιές...
...ο Ποσειδών να στήνει...

(πρέπει να πάρω το τρομερό μου ύφος(τρομάρα μου) και να πάω να διαπραγματευτώ επιταγές με έναν πελάτη-βόδι τώρα......αλλά επιφυλάσομαι για στιχάκια αργότερα)

Lion είπε...

Χρονια της πολλα Καπετανιε, να την χαιρεσαι.
Ευχομαι να περασετε ακομα πολλα πολλα χρονια, μαζι κι ευτυχισμενοι.

Μην σκοτιζεσαι για τα ξεπεταρουδια στο λεωφορειο. Και λοιπον τι εγινε που εχεις αυτην την ηλικια; Νομιζεις οτι μονο η Καθαροαιμη ομορφαινει με τα χρονια; ;-)

An-Lu είπε...

Χίλιες ευχές για τις γάμπες της ζωής σου!
Πάντα γλυκιές χαρές για την οικογένειά σας!

(Όσο για το μουστάκι, αν και άσπρο, σου ΑΦΑΙΡΕΙ χρόνια διότι σε φωτίζει)

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Α, εσύ καπετάνιε είσαι καταδικασμένος σε ισόβιο έρωτα. Και όταν λέμε ισόβιο, εννοούμε ισόβιο!
Να ζήσει το κουρίτ'ς!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

α, ο ναύτης-κουμπάρος πήρε καμιάν άδεια άγραφη;

Μαράκι είπε...

Είναι ο αέρας της Σαλονίκης που την ομορφαίνει....αυτός που στερούμε εδώ στην Αθήνα πια.
Να τη χαίρεσαι!!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Πίθηξ, ο ποιητικός σου οίστρος πολύ ανεβασμένος είναι... :-))

Καπεταν Δρακολέοντα, να 'σαι καλά για τις ευχές σου. Αντεύχομαι, άμποτε, ένα ...καλό λιμάνι σαν το δικό μου!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Γοργόνα μας, ευχαριστούμε.
(Λες να με ...φωτίζει; Γι αυτό σ' όλες τις φωτογραφίες ...καίγομαι; :-)))

Μαντρόσκυλε, 'εις θάνατον δια ...γαμπισμού! :-))))

Μαράκι, ναι, αλλά ομορφαίνεις τον αέρα της! :-))

Το μεγαλο μας τσιρκο είπε...

...σε καναπέ αναπαυτικό...
...άραξε το ναυτάκι...
...και με περίσια μαστοριά...
...χάιδευε το μουστάκι...

...ήταν πολύ αμέριμνος...
...τον γέμιζε η παρέα...
...μα σύντομα μια συνάντηση...
...θ'απόβαινε "μοιραία"...

...δύο χωριά ενώθηκαν...
...Αμυγδαλιές κι Αηδώνια...
...κι έβγαλαν για τον ναύτη μας...
...το θυληκό του αιώνα...

...πρώτα είδε τις γάμπες τις...
...και έχασε το νου του...
...έγιναν μέσ'τον κόσμο του...
...πυξίδες του μυαλού του...

...οι φίλοι του τον έβλεπαν...
...σιγά-σιγά ν'ασπρίζει...
...κι ας προσπαθούσε αδιάφορα...
...τραγούδια να σφυρίζει...

...μεσ'τα πελάγη γύριζε...
...μα που να βρει "λιμάνι"...
...μεσ'το μυαλό του γύριζαν...
...του θυληκού τα κάλη...

...οι λουλουδάδες γλένταγαν...
...οι τζίροι ανεβήκαν...
...υμνούσανε τον ναυτικό...
...που στη δουλειά τους βρήκαν...

...στρατηγικές του ναυτικού...
...εφάρμοζε ο δόλιος...
...γιατί του βγήκε θυληκό...
...πιο δύσκολο από στόλος...

...συνεχίζεται...
....συνεχίζεται...

Κωστής Γκορτζής είπε...

Το φαντάζομαι ήδη με μουσική ΠετροΛούκα στο επόμενο πανηγύρι στ' Αηδόνια.
Τύφλα να 'χει ο Σουρής! :-))

Το μεγαλο μας τσιρκο είπε...

...πω-πω με τιμά η παρομοίωση...

...μιας κι ήπια τα ουίσκια μου...
...λέω να συνεχίσω...
...κι όλο το ποίημα που άρχισα...
...στην μέση να μην αφήσω...

"...στρατηγικές του ναυτικού...
...εφάρμοζε ο δόλιος...
...γιατί του βγήκε θυληκό...
...πιο δύσκολο από στόλος..."

...κάμποσους μήνες κράτησε...
...η ερωτοπολιορκία...
...την έπαιζε μπάλα από παντού...
...ΕΛΤΑ κι ανθοπωλεία..

...και όταν εβρισκόντουσαν...
...βαρούσαν οι καμπάνες...
...έμοιαζαν νεροπίστολα...
...των κανονιών οι κάνες...

...είδε κι απόειδε η μικράν...
...μπλέχτηκε μεσ'τον έρω...
...όχι ότι δεν τό'θελε...
...μαζί του και στην Λέρο...

...και από τότε πέρασαν...
...23 χρόνια...(δεν "έδενε" το 24)
...πάντα καλά ήταν μαζί...
...με ήλιο και με χιόνια...

Πάντα να είσαστε καλά,
με υγεία και με γέλια,
να ζείτε την αγάπη σας,
και νά'στε μεσ'τα μέλια!!!

;-))))))))

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ανάσκελος!!!!! :-))))

Ανώνυμος είπε...

Και η δική μας έχει ωραίες γάμπες αλλά δεν κα΄νουμε έτσι....
Να τη χαίρεσαι Κωστή...αξίζει και όσοι τη γνωρίζουμε διαβάσαμε με άλλον οφθαλμό την ωδη πρός Αναστασία..πολλά φιλιά

Κωστής Γκορτζής είπε...

Φιλιά, επίσης, ...με γλώσσα!
Όχι σε σένα βεβαίως....!!!! :-)))

σχολιαστής είπε...

Nα είσαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

Αναρωτιέμαι, δε σου 'χει μπεί η ιδέα να κόψεις το ...μουστάκι;

industrialdaisies είπε...

Εγώ Κωστή είχα την τύχη να μου χαρίσει το πρώτο μου έμφραγμα η φωνή του. Χρόνια μετά συνεχίζει να μου χαρίζει απλόχερα εμφράγματα με 1000 πράγματα, κάνοντάς μς αιωνίως ευτυχισμένη (αφού γλίτωσα την εντατική καλά πάμε).Τρελαίνομαι να ακούω για παθιασμένους και αμετανόητους έρωτες!

Να χαίρεσαι τη Νανά (και τις γάμπες της) είς τους αιώνας των αιωνων αμήν.

Σας φιλώ.Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

dodo είπε...

Να χαίρεσαι την γλυκειά σου φαρμακολύτρια και να συνεχίζετε το ίδιο ερωτευμένοι μέχρι τα βαθιά σας γεράματα- τότε που πιά δεν θα χρειάζεσαι οδοντίατρο! ;-]

Κωστής Γκορτζής είπε...

Σχολιαστή μου, το έκοψα άπαξ αλλά ο καθρέφτης μου δεν με αναγνώριζε. Το παλεύω, πάντως, ...κοντοκουρεύοντάς το. Αν, όμως, ξανασηκωθεί κανένας παίδαρος για να καθήσω στο λεωφορείο, ε, θα πάει άπαιχτο!!! :-))

Μαργαρίτα, φαντάζομαι τι θα έχει πα΄θει κι αυτός... :-)))

Ντόντο ...άψογος.
Συζητούσαν που λες δυό γεροαπόστρατοι -καλή ώρα-:
- Θυμάσαι Μήτσο που στη Σχολή που είμασταν κλεισμένοι τέσσερα χρόνια μας έβαζαν μαζί με την κανέλλα στο ρυζόγαλο και εκείνη τη σκόνη για να μη μας ...σηκώνεται;
- Κάτι θυμάμαι, τώρα που το λες...
-Ε, ρε σύ Μήτσο, εμένα τώρα έχει αρχίσει και με πιάνει! :-)))

Rodia είπε...

Χρόνια Πολλά και πολύ χαρούμενα, όπως ακριβώς μέχρι σήμερα!:-))
πολλά φιλάκια σμουτς!
(τυχεράκια)

herinna/ είπε...

Να σ' έχει ο θεός καλά που τιμάς τις γάμπες της ζωής σου κι αυτή εσένα.
Χθες βράδυ στο Σύνταγμα σε οικογενειακή έξοδο (ξανάδεσε το γλυκό της οικογένειας το τελευταίο εξάμηνο), το Αμερικανάκι είχε πέσει τ' ανάσκελα, κοιτάζοντας τις γάμπες νεαρής καλονής που με γυρισμένη την πλάτη χάζευε κάτι καλλιτέχνες του δρόμου. Όταν η νεαρά γύρισε το πρόσωπο, διαπίστωσε πως πρόκειται για την κόρη του και είπε, (αμ γι' αυτό, έχει τα πόδια σου το παιδί κι αναρωτιόμουν τι μου θυμίζουν αυτά τα πόδια...). Τώρα αντί να του ρίξω εγώ καμιά μπάφλα που δεν αναγνώρισε το παιδί του από την πλάτη, του είπα κι ευχαριστώ ας όψονται οι μέρες αλλά του την έχω στημένη. θα τον μπάσω σε λεωφορείο να φάει κι αυτός την κρυάδα για να μάθει.
Καλές γιορτές Κωστή μου να περάσετε υπέροχα κι ερωτευμένα στους αιώνες των αιώνων, αμήν. Συναγερμός επιφανείας ε; Για κάτσε να βαρέσω τη μπουρού...

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ευχές και φιλιά Ροδιά μου!

Ελένη, χαίρομαι για τα φετινά σας Χριστούγεννα... (και για το ότι οι όμορφες γάμπες πληθύνονται...!) :-)))

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Με συγκίνησε η εξομολόγησή σας, θύμιζε κάτι από Καζαντζάκη. Ετσι είναι οι καλοί καπεταναίοι ξέρουν από καλά λιμάνια.Αλλωστε έχω και γω να αφηγηθώ κατορθώματα από την πύλη 4 του ένδοξου λιμανιού 80-83 να μην μπερδευόμεθα.Αχ τα πόδια, άστα κεί...

Μαύρο πρόβατο είπε...

Ώστε το... ρομάντζο έκρυβε ένα... έπος!!!!!

Να τη χαίρεσαι εσύ και όλη η αγαπημένη σου οικογένεια, να ζήσετε ευτυχισμένοι με πολλές πολλές νέες γενεές σας, που θα πλουτίζουν με τη σειρά τους ζαχαροπλάστες, ανθοπώλες, ταχυδρόμους και τηλεκομοπροβάιντερς :-))

Κωστής Γκορτζής είπε...

Διονύση, να 'σαι καλά! :-)

Μαυροπρόβατε, αντευχόμαστε! Είδες τη συνεισφορά μας στην οικονομία, ε; :-)

Ανώνυμος είπε...

Ξέρω πως έχει περάσει πολύς καιρός από την ανάρτηση αυτού του post, αλλά αυτή τη φορά (γιατί σας έχω διαβάσει πολλές) δεν κρατιέμαι να μην σας γράψω κάτι:
Ότι έχω ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο λες και όλα αυτά τα έγραψαν για μένα. Και μια γλύκα που μου προσφέρουν σχεδόν πάντα τα κείμενά σας. Βλέποντας και τη φωτογραφία σας, θα πω ότι δεν θα μπορούσα να σας φανταστώ αλλιώς. Ένας γλυκύτατος, όμορφος άνθρωπος, με μάτια και χαμόγελο που λάμπουν.
Είμαι 25 χρόνων και σας ευχαριστώ πολύ γι'αυτό το χαμόγελο που ζωγραφίζετε στο πρόσωπό μου. Εύχομαι να είστε γερός και πάντα ευτυχισμένος με την οικογένειά σας, γιατί νιώθω ότι σας αξίζει.
Α! και να μ'αγαπήσει και μένα κάποιος τόοοσο στη ζωή μου...γιατί ζήλεψα!!
:-)

Κωστής Γκορτζής είπε...

Eli, κι εγώ άργησα να ξαναδιαβάσω τα κείμενα αλλά νοιώθω ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Και από τα λίγα λόγια σου καταλαβαίνω ότι η ...ευχή σου για σένα είναι πολύ εύκολο να ευοδοθεί.
Χαμόγελο! :-)

Ανώνυμος είπε...

και από μένα! :)

Το Μώλυ είπε...

Κύριε Γκορτζή,

ΧΑΙΡΕ!

Μόλις έφθασα εδώ από την "Καλύβα". Αυτό ήταν το πρώτο ποστ σας που διάβασα, γιατί τη Μάνα μου τη λένε Αναστασία και ήθελα να δω ποια είναι αυτή η "Φαρμακο_λύτρια", που δεν την ήξερα και μου κέντρισε το ενδιαφέρον ως ..."Μώλυ"- αντίδοτο κατά μαγείας.

Έτσι, βρέθηκα να διαβάζω για αντίστοιχα με δικά μου γεγονότα και συναισθήματα, στην Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκα κι εγώ Θεσσαλονικιά, κάναμε γιο, το 77, στο "Λητώ" της Βασ. Όλγας, (τώρα, κάτι άλλο είναι εκεί), έζησα χρόνια εκεί και αγάπησα την πόλη πιο πολύ από την πρώην, πλέον, γυναίκα μου, αλλά και τον γιο μου, αφού, μένοντας όλοι Αθήνα, πια, μόνο εγώ νοσταλγώ τις βόλτες στην παραλία, το "Sante", το "Μικρό Καφέ" και τον "Θερμαίκό", τα σουτζουκάκια του Ρογκότη που λες, τα γαλακτομπούρεκα του Αναγνωστόπουλου και όλους αυτούς τους φίλους που τα ζήσαμε αυτά, κάποτε.

ΤΑΥΤΙΣΗ-> ΣΥΝ_ΠΑΘΕΙΑ => ΣΥΝ_ΚΙΝΗΣΗ...

Έχουμε πάνω κάτω και την ίδια ηλικία, όποτε συν_τονίστηκα και ψιλο- αυτόματα στο θέμα τής νεαράς ύπαρξης στο λεωφορείο, αντιλαμβανόμενος και τα περί μύστακος. Ειδικά, όταν τα τελευταία λέγονται από στρατιωτικό.

Μου άρεσε, πρώτα απ' όλα, το γράψιμό σας και η "αφήγησή" σας, -που λένε και οι νυν κουλτουριάρηδες. "Βρέθηκα" εκεί που περιγράφετε. Γούσταρα, δε, πολύ, που χρησιμοποιείτε σύγχρονους ιδιοματισμούς, (αυτό απο_δεικνύει ουσιαστικό δεσμό "δούναι και λαβείν" από τα παιδιά σας), και δεν θα ανακάλυπτα, μάλλον, ποτέ, την επαγγελματική σας ιδιότητα. Αν και παρατηρεί κανείς στο διάβα της ζωής του ότι, όλοι οι άνθρωποι της θάλασσας, (λόγω της αέναης στηριξής τους στην επιφάνεια μιας "συμπαγούς" ρευστότητας;), αρέσκονται να "εγκαταλείπουν" τον εαυτό τους, -σε ύπτια, μάλιστα, θέση, εμπιστοσύνης & παράδοσης-, πάνω σε ρεύματα, οπόταν και ρέουν προς την λογοτεχνία, ειδικά, και την Τέχνη, γενικότερα.

Μένω στο πρωτολευταίο υπέροχο σχόλιο της Έλης, που ήταν η κορύφωση της επιβράβευσης, το "γέρας", ...γέρο μου, (ποιητική αδεία αυτό!), των σχολιαστών σου: "Α! και να μ'αγαπήσει και μένα κάποιος τόοοσο στη ζωή μου...γιατί ζήλεψα!!
:-)".

Θα βάλω ένα τραγούδι και τους στίχους του. Είναι ενός πολύ καλού μου Φίλου, Θεσσαλονικιού, -εκ ...Βεροίας, όμως-, που, τελευταία, ζει κι αυτός "εις τας Αθήνας". Σας το αφιερώνω, γιατί χάρηκα, ειλικρινά, που σας e- γνώρισα, κύριε Γκορτζή.

(Συνεχίζεται)

Το Μώλυ είπε...

«Η σπασμένη πολυθρόνα»

Στίχοι & μουσική: …Paolo Paolini

Το ωραιότερο ταξίδι που ‘χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μέσ’ στη μέση του χειμώνα

Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε
κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια
Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια
μέσ’ στην ομίχλη, το καραβάνι

Το ωραιότερο τραγούδι που ‘χω ακούσει
το είπε ένας ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ πριν πεθάνει:
“το πιο ωραίο,το πιο ωραίο,
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι”

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία
ένα απόγευμα, που είχε λιακάδα
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα

Τα μαλλιά της είναι άσπρα, το μαντήλι
είναι λευκό, μα η ματιά της είναι μαύρη
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι

Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα
αλλά και ο ταύρος τώρα πια παραπατάει
Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα
το πλήθος όρθιο, χειροκροτάει

Μέσ’ στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη
να ξαναδούν απ’ την αρχή το ίδιο τέλος
ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι
πίσω απ’ την πλάτη μας του έρωτα το βέλος

Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει
όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι
Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει
τη χαιρετάει, θα τον πετύχει

Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος
ποιας Ισπανίας ουρανός και ποιας Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και ‘κείνος

Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι
Αυτό το βέλος απ’ την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει

Το ωραιότερο ταξίδι που ‘χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μέσ’ στη μέση…
…μέσ’ στη μέση του χειμώνα


http://www.youtube.com/watch?v=N3OA0PzvOjw

ΓΕΙΑ + ΧΑΡΑ!!!

Κωστής Γκορτζής είπε...

Πολύ πολύ καθυστερημένα, περιδιαβαίνοντας το αρχείο, διάβασα το σχόλιο. Χαίρομαι ιδιαίτερα από τη διαπίστωση ότι τα απλά ανθρώπινα συναισθήματά μας αγγίζουν ίδιες χορδές σε ανθρώπους που σταυρώνουν την πλώρη μας στα διαδικτυακά κύματα...
Και ευχαριστώ για το πανέμορφο τραγούδι.