Πατρίδα

Της Παναγιάς ανήμερα.
Πριν οι φλαμουριές της πλατείας, και το χωριό, φυλλοροήσουν με το τέλος του καλοκαιριού...
Τραπέζια αραδιασμένα, το κεμπάπ να σπάει μύτες, το κεφαλοτύρι βουνίσιο και οι μπύρες παγωμένες.
Τα όργανα τυλίγουν με τον ήχο τους εικόνες του σήμερα, μνήμες του χθες, αναπαράγουν κώδικες αιώνιους, μύθους, μάχες, έρωτες, κάνουν τους γέρους να κινούνται στο χορό σαν παλικάρια, κάνουν τους νέους ν' ακολουθούν σε σαν από χρόνια γνωστά χνάρια.
Κι εκεί προς το τέλος του πανηγυριού τσακίζει η φωνή του τραγουδιστή

"τώρα στα ξεχωρίσματα, έλα γιέ μου να φιληθούμε
γιατ'έχουμε ζωή και θάνατο
ποιος ξερ' γιε μ' αν θ' ανταμωθούμε..."

και πρώτο μπαίνει στο χορό ένα παλληκάρι δυό μέτρα με ανοιχτά τα χέρια σα ν' αγκαλιάζει όλο το γύρω, το πάει βαριά, λεβέντικα, χωρίς τσαλίμια και τσακίσματα, και οι φωνές στην πλατεία σταματούν, ακόμα και τα μικρά παιδιά κουρνιάζουν σ' αγκαλιές γονιών αμίλητα.

"Εγώ εδώ κι εσύ αλλού, με όνειρα γιε μου θα ζούμε
Βόηθα Χριστέ και Παναγιά βόηθα
πάλι να σμιχτούμε..."

το χέρι πάει στο αυτί, μη χαθεί μια νότα, τα μάτια κλείνουν να μαντρώσουν την εικόνα στο μυαλό, τα πόδια οδηγούν τον κύκλο αργά, σταθερά, σίγουρα, σαν ο παλιότερος από κάθε τραπέζι, απ΄όλα τα τραπέζια, σηκώνονται και κερνούν τα όργανα για να μη τελειώσουν το τραγούδι, για να μη τελειώσει ο χορός, για να μη...

"Ήρθ' ο καιρός παιδιά μ' να φύγουμε,
στα σπίτια μας γιέ μου να πάμε
του χρόνου να 'μαστε καλά, πάλι εδώ για να γλεντάμε..."

τα μάτια ανοίγουν, κι είναι κόκκινα, κοιτάει τους φίλους στον χορό κι ένα χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό του καθώς ένα δάκρυ του κυλάει, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, και δεν είναι κανένας στην πλατεία χωρίς δάκρυ.

Ο Τιμ, 28 χρόνων παλληκάρι, γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αμερική...
Γιορτάζει, όταν μπορεί, το πανηγύρι της Παναγιάς στο χωριό των γονιών του.
Και βλέπω στα μάτια του το τι θα πει πατρίδα...

Σημ: Το "Τώρα στα ξεχωρίσματα" είναι Ηπειρώτικο τραγούδι 'της ξενητειάς'