Όταν βγήκα από την πρώτη φορά που παρακολούθησα το κινηματογραφικό "Η κόρη του Ράιαν", το 1973 στο Λονδίνο, μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ την υπόθεση του έργου. Μού είχαν κολλήσει στο μυαλό κάτι απίθανα τοπία και μια μουσική που με συνέπαιρνε. Και κάθε φορά που ξαναπήγαινα να το δω, (πολλάκις...) μου συνέβαινε το ίδιο παρά την καλή μου προσπάθεια να 'συγκεντρωθώ' στην ...υπόθεση.
Από τότε, και μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να με συνεπαίρνουν Ιρλανδοί μουσικοί που, ανεξάρτητα από το είδος που υπηρετούν, περιλαμβάνουν στα έργα τους ήχους της πατρίδας τους.
Τα χρόνια πέρασαν (πολλά τα άτιμα) και πριν καμμιά δεκαριά από σήμερα -ίσως και περισσότερα- ασκώντας το βραδινό μου ζάπινγκ για να αποφύγω τους τηλεοπτικούς σκοπέλους, έπεσα πάνω σ' ένα αφιέρωμα της ΕΤ3 σ' έναν Ιρλανδό χορευτή που έβγαινε στη σκηνή ...πετώντας σχεδόν και έκανε κάτι απίθανα πράγματα με τα πόδια του στον ρυθμό της 'δικιάς μου' Ιρλανδικής μουσικής και, μετά, έβγαιναν κι άλλοι σαράντα λεβέντες και σαράντα νεραϊδοκόριτσα κι έκαναν μια από τα ίδια.
Σκύλιασα να μάθω πληροφορίες, όνομα καλλιτέχνη κλπ. Τίποτα. Τελικά κολλητός δημοσιογράφος που δούλευε στην ΕΤ-3 μου έκανε τη χάρη να μου πεί το όνομά του.
Michael Flatley.
Τα 'δεδομένα' πέρασαν στον γιό και, σύντομα ο πιτσιρικάς -ακόμα τότε- ανακάλυψε πολλά και ωραία στο διαδίκτυο και, αφού τα απολάμβανε, τα έδειχνε και στον μπαμπά για να βγάλει την υποχρέωση της αγοράς Pc υψηλών δυνατοτήτων (οικονομικό σφάξιμο).
Και μείναμε στην αναμονή μπας και βρεθεί κανείς καλός πράκτωρ να φέρει το θέαμα και στη φτωχομάνα. Την πρώτη φορά, το έχασα!
Χθες βράδυ, όμως...
Παρέα με τη συζυγάτα, τη νεραϊδοκόρη και τρείς σουρλουλούδες φίλες της, στηθήκαμε από τις οκτώ το βράδυ στο πανέμορφο Θέατρο Δάσους στην καρδιά του Σέιχ-Σού, με ώρα έναρξης ενιάμισυ. Στη σωστή γωνία -λίγο ψηλά και λίγο λοξά- για να παρακολουθήσουμε το Lord of the Dance 'ζωντανό' (γιατί 'κατεβασμένο' από το Διαδίκτυο το είχαμε ήδη δεί πολλαπλώς).
Και το απολαύσαμε.
Τι κι αν το σκηνικό ήταν 'φτωχός συγγενής' αυτού που στηνόταν "έξω".
Τι κι αν χόρευαν μόνο 25 χορευτές από τους 150 "έξω".
Τι κι αν το σενάριο (το ίδιο με αυτό που παιζόταν κι "έξω) είναι μάλλον παιδικό.
Τι κι αν η διάρκεια ήταν 'συμπιεσμένη' στη μία και μισή ώρα αντί των δύο-και "έξω".
Τι κι αν στο διάλειμμα κάποιες σταγόνες από παρακείμενη καταιγίδα μας λαχτάρησαν.
Το απολαύσαμε. Με τα μάτια μας και τα αυτιά μας.
Ρυθμός, μελωδία, ευελιξία και κίνηση μαγευτική.
Α-π-ό-λ-α-υ-σ-η!
Κι όμως κάτι στο μυαλό μου παρέμενε ανικανοποίητο.
Έλειπε ο Φλάτλεϋ που εδώ και δέκα χρόνια σταμάτησε να χορεύει.
Ο 'πρωτοχορευτής' όσο 'ξεσηκωτικός' και άρτιος τεχνικά (να με συγχωρέσει ο κ.Μεταξόπουλος που μπαίνω στα λημέρια του) δεν ήταν Φλάτλεϋ. Κι έμεινα με την 'ανικανοποίηση' να παρακολουθήσω έναν άνθρωπο που του αρέσει αυτό που κάνει και το δείχνει με κάθε πόρο του σώματός του, ακόμα και με τη ματιά του.
Ήταν ανάγκη να μεγαλώσει κι αυτός; :-)
3.6.08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
30 σχόλια:
Καλά, τα τοπία είναι απίθανα. Όπως κι οι άνθρωποι. Εκτός ίσως από την πεθερά μου. Που είναι κάτι που το λατρεύεις απο μακριά. Όπως τον ήλιο. Αλλά δίχως τη ζεστασία! *
Τέτοιος χορός έπεσε και στο γάμο μου -- όχι δεν τον χόρεψα εγώ, αλλά η νύφη με τις 6 αδερφές και τους 4 αδερφούς της.
Είχαμε δει εδώ (Σικάγο) το Riverdance -- τον πρόγονο του Lord of the Dance. Ουσιαστικά πρόκειται για παράσταση που ξεκίνησε με τις διαδοχικές νίκες της Ιρλανδίας στη Eurovision, προκειμένου να προσφέρουν κάποιο θέαμα στη διάρκεια του διαγωνισμού.
Είναι πραγματικά δυνατή εμπειρία, ειδικά με τα βροντοπατήματα τόσων χορευτών. Αν βαλεις από διπλα κι έναν κεμετζέ, Κωστίκα λελεύω σεν!
--
* Η ατάκα είναι παραφρασμένη από την κωμική σειρά Frasier.
Τυχερός!
Δε λέω, κι εγώ! Μια και η καλή μου έγινε η ευκαιρία να 'γνωρίσω' την Πίνδο...
Πάντως, με την Ιρλανδία με τραβάει κατι απροσδιόριστο.
(Λες να με πούνε Λιακόπουλο αν επισημάνω 'κοινούς προγόνους', τους Dorians;;;;;) :-)))))))
Μπα... εδώ έχουμε μελέτες και αναλύσεις επι του πολιτισμικού ταυτοσήμου των blues και της ζεϊμπεκιάς. Στην Ιρλανδία θα κολλήσουμε; Εξάλλου, ο Οδυσσέας έφτασε ως το Δουβλίνο, τους έδειξε πώς να φτιάχνουν δυνατή μπύρα, και τους άφησε 2 μπουζούκια και έναν μπαγλαμά.
Όπως και να χει πάντως συνιστώ ανεπιφύλακτα ταξίδι στην Ιρλανδία. Δυο νύχτες Δουβλίνο, 3 νύχτες Wicklow, για αρχή είναι καλά.
(Το δικό μου μεράκι είναι το Cork και οι περιοχές δυτικά από αυτό. Πρώτον διότι είναι πανέμορφες φωτογραφικά. Δεύτερον διότι είναι όσο πιο μακριά γίνεται από την ... πεθερά μου!)
Εκείνο που σε κερδίζει όμως στην Ιρλανδία είναι οι άνθρωποι της.
Ξέρω, συνυπηρέτησα με Άγγλους και Ιρλανδούς και πήρα μια γεύση... της διαφοράς τους.
Όσο για τις φωτογραφίες, τι να πώ,
Τα χρώματα ζεσταίνουν και με κάνουν να νοιώθω κατάθλιψη για την 'αχρωματοψία' της νεοελληνικής (ή και παλαιοελληνικής) αισθητικής.
Ααααχ, Κωστή, ό,τι κι αν έχεις γράψει δεν μπορώ να το διαβάσω ολόκληρο (το πάλεψα δύο φορές). Είναι τόσο όμορφα αυτά που γράφεις για τον γιο και το pc, για την κόρη και τις φιλενάδες που όλα τα άλλα τα έχασα... :)
Mια που παραδέχτηκες δημοσίως την αμαρτία του downloading, σου προτείνω να ψάξεις και να κατεβάσεις ό,τι βρεις από Altan. Είναι το καλύτερο συγκρότημα της ιρλανδέζικης μουσικής, πιο ατμοσφαιρικοί από τους Chieftains και πιο μελωδικοί από τους Dubliners. Μέχρι να κάνεις το ταξίδι, είναι το καλύτερο υποκατάστατο. Αν πάλι βαριέσαι, στείλε μου τη διεύθυνσή σου και άσε τα υπόλοιπα σε μένα;)
Μαργαριτουλα, :-))))
Οργισμένε, την διεύθυνσή μου ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ! Άντε, γιατί ο γιός παραμεγάλωσε και την κοπανάει... :-)
Sorry captain, αλλά διεύθυνση δεν έχω. Mάλλον μαζί με τα ξερά σβήστηκαν και τα χλωρά. Το CD ψήθηκε και φακελλώθηκε. Αναμένω διεύθυνση στο γνωστό email.
Που μωρέ ήρθε; Εκεί στη Σαλόνικα;
Στείλε κανένα παθ να δούμε κι εμείς βρε Κωστή...
Τη τζούρα σας την πήρατε όμως! Αυτό μετράει ;-)
Όλα τα ωραία χάνω, γαμ&)%^$(&ο!!
Ελένη μου, ναι, μας έστειλε τα 'δεύτερα' αλλά και αυτοί ήταν πολύ καλοί! :-)
Μια γεύση από τα πρώτα:
ΕΔΩ
Γοργόνα, χρειάζεται πού και πού μια τέτοια ...τζούρα για να ξεφεύγουμε λίγο! :-)
Εύη, μια και είπαμε για 'τζούρες', καβαλιώτικο βαρύ και άφιλτρο ήταν... :-))))
άσε.....Μια φορά, από καθαρή περιέργεια, δοκίμασα τα "κιρέτσιλερ" του πατέρα και τα είδα όλα!!! ;)))
Κι εγώ με μισό πακέτο Κιρέτσιλερ (όταν τα 'μύρισε' ένας μαγαζάτορας), πήρα δυό χειροποίητα τουμπερλέκια. Στη Λιβύη του ...1970! :-)))
Ο πρώτος και πιο ξεχωριστός φίλος που έκανα στο Λονδίνο είναι ο Mark από το Limerick της νότιας Ιρλανδίας.Γνωρίζοντας πάρα πολλούς Ιρλανδούς λοιπόν έχω να πω τα εξής:
Οι Ιρλανδοί έχουν μεγάλη και όμορφη τρέέέλα-ψυχάρα-χιούμορ-μπέσα-παράδοση(σε μουσική και χορό) και περηφάνια!....επίσης πίνουν τρελές ποσότητες μπύρας και ανα πάσα μπορεί να σε παρατήσουν για λίγο, για να πεταχτούν στο στοιχηματζίδικο να εκμεταλευτούν ένα καλό tip για συγκεκριμένο άλογο στις ιπποδρομίες.
Παρ'όλο που τους έλεγα κοροϊδευτικά horsefaces και εξηγούσα τι είναι ο "αλογομούρης" στα ελληνικά ή τι σημαίνει "ταϊζω τ'άλογα" αυτοί δεν πτοούνταν!
Υπέροχος λαός με μαγκιά αλλά και ξεροκεφαλιά!
Slaughta!!!!
(Γεια μας στα Ιρλανδικά-Κέλτικα!!!)
Κωστή καλησπέρα και σόρι για την απουσία μου. Και τη σιωπή μου. Και πολλά άλλα.
Άφησέ με να πω κάτι επί του θέματος.
Όταν ήμουν δεκαεφτάχρονος, χάρη στην τότε φίλη μου (και από μια ειρωνεία της ζωής, στον πρώην της) γνώρισα τη Sally Oldfield. Αδελφή του διάσημου Mike Oldfield. Και τότε έμαθα τον Κέλτικο ήχο. Είναι η απόλυτη μελωδία (και αδύνατον να τραγουδηθεί – μόνο να τον ακούς μπορείς). Από τότε, ήμουν φανατικός θαυμαστής της – και όταν βγήκε το διαδίκτυο, ήταν το μόνο φαν κλαμπ στο οποίο ανήκα. Εβδομήντα άτομα όλα κι όλα απ’ όλο τον κόσμο. Για συναισθηματικούς λόγους, παραμένω.
Αλλάζω χώρα και έτος. Πριν μερικά χρόνια, στη Φινλανδία, είχα πάει σε ένα μπαρ – και έτυχε να παίζει ένα τοπικό γκρουπ. Φαντάσου εντελώς συνοικιακό μπαρ, μεθυσμένοι μέσα, φινλαδικά λόγια – αλλά η μελωδία κέλτικη! Και ήταν καθηγητές μουσικολογίας οι μουσικοί, απλώς δεν έβρισκαν αλλού να παίξουν. Μισο-μεθυσμένος (έως εντελώς μεθυσμένος) ρώτησα αν έχουν CD – μου απάντησαν ‘ναι’, αλλά κόστιζε τόσο. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου, να παραπατάω μέσα σε χιονοθύελλα για να πάω στο κοντινότερο ΑΤΜ (βοήθειά τους, γιορτάζουν σήμερα, την Αναλήψεως) να βγάλω χρήματα γιατί μου είχαν τελειώσει.
Και έχω από εκείνη τη βραδιά κέλτικους ήχους σε νεραϊδο-γλώσσα.
Αν θέλεις, στο αντιγράφω.
Για το χορό δεν ξέρω πολλά – αλλά ξέρω ότι όσοι πήγανε στην Ιρλανδία, γυρνάνε μαγεμένοι. Όχι τόσο από τη μουσική (αυτήν την ακούς οπουδήποτε, αν ψάξεις) αλλά από τις εικόνες. Είναι ένα από τα σχέδια επίσκεψης, που ελπίζω, κάποτε να πραγματοποιηθεί.
Τσίρκουλε, κι εγώ τους πάω ρε γαμώ το, να μην είχαμε κοινή και την ξεροκεφαλιά και το αλληλοφάγωμα...
Γιάννη, κι εγώ με τα τρεχάματα απουσιάζω, αλλά δεν ...λείπω. :-)
Ούτε εσύ.
Ο Mike Oldfield ήταν από τα ...'εξορισμένα νειάτα' μου το μουσικό μου καταφύγιο. Τον πρωτοάκουσα στον 'Εξορκιστή' το 1973 στο Λονδίνο και ήταν ο λόγος που δεχόμουν να συνοδέψω φίλους και φίλες (που είχαν πέσει θύματα της υστερίας τρόμου της εποχής) καμμιά δεκαριά φορές ξαναβλέποντάς τη νεαρή σατανισμένη να ξερνάει το φυστικοβούτυρο στρίβοντας το κεφάλι της 360 μοίρες υπό τους ήχους του tubular bells! :-)))
Έχω ΟΛΗ τη μουσική του και τρελλαίνονται και τα παιδιά (ιδίως η κόρη).
Χαιρετε κυριε!Τυχαια επεσα επανω στο blog σας και βλεποντας αυτα που γραφετε,διαπιστωσα οτι ειστε ενας ανθρωπος με επιπεδο και επισης διαπιστωσα οτι υπηρετησατε στο Πολεμικο Ναυτικο,απο το οποιο πηρατε συνταξη ως Αντιναυαρχος ΠΝ-και οχι ως Αντιπλοιαρχος ΠΥ-που σημαινει οτι ξερετε παρα πολυ καλα το Πολεμικο Ναυτικο και εχετε ασφαλως διατελεσει σε καιριες ναυτικες θεσεις.Θα ηθελα λοιπον να σας κανω διαφορες επισημανσεις,αν και πλεον δεν εισθε εν ενεργεια,αλλα υπηρετησατε στο ΠΝ και οχι στη δημοσια εκπαιδευση η σε δημοτικη επιχειρηση,οποτε θεωρω οτι μπορω ελευθερα να σας μιλησω για τη δουλεια σας.Κυριε,δεν σας ομιλω με εμπαθεια,αλλα με πληρη απογοητευση.Καταρχην,μεχρι πριν λιγα χρονια,η θητεια στο ΠΝ ηταν η πλεον πολυμηνη,συγκρινοντας την με των αλλων δυο σωματων.Γιατι ισχυε αυτο?Για τιμωρια οσων δεν ηθελαν η δεν τους τυχαινε να υπηρετησουν στον Στρατο Ξηρας?Φυσικα,γνωριζετε οτι το ΠΝ ειναι ενα καθαρα τεχνικο οπλο,που χρειαζεται εξειδικευμενες ναυτικες γνωσεις απο τους ανδρες θητειας του.Οταν λοιπον παει ενας στρατευμενος ο οποιος δεν γνωριζει την τεχνη του χειροματσακονισμου,της πηδαλιουχιας Π. Πλοιων,της κατασκευης γασσας για τους καβους,της καβοδεσιας ειτε χειροκινητης ειτε μετα χρησεως μηχανοκινητου εργατη,της καυσης μεθ'υγραεριου της ξυλινης πλευρας πλοιου η την αποξεση της βαφης της σιδηρας πλευρας του πλοιου με ηλεκτροκινητον τροχον λειανσεως η τον χειρισμον ακατων των Π.Πλοιων μηχανοκινητων η κωπηλατων και αλλα τινα,αντιμετωπιζει πληθος προβληματων.Προβληματα που προερχονται απο το γεγονος και μονον οτι πρεπει η εργασια να γινει και καποιος πρεπει να την κανει.Και αυτος ο καποιος δεν ειναι ο Κυβερνητης Π.Πλοιου,φυσικα.Ο οιοσδηποτε στρατευμενος του ΠΝ που δεν ητο προικισμενος τετοιων προσοντων,πολυ απλα ταλαιπωρητο και ηλπιζε να εκανε την θητεια του στον Στρατο Ξηρας,αλλα εις ματην....Εκαθετο λοιπον και υφιστατο την σκαιοτατην συμπεριφοραν εκ μερους του λοιπου κατωτερου πληρωματος και την αμεριστον υβριν και ποινολογησιν εκ των αξιωματικων του Π.Πλοιου του,και πλειστες οσες δυσμενεις μεταθεσεις και αποσπασεις εις ετι δυσμενεστερες υπηρεσιες η Π.Πλοια,εις τα οποια/τις οποιες υπεφερε δεοντως.Τα βασανα αυτα εληγαν αμα τη απολυσει του απο τις ταξεις του ΠΝ.Και ο περισσοτερος χρονος θητειας σε σχεση με τα αλλα δυο οπλα,ηταν μεγιστος αρνητικος παραγοντας,οσον αφορα στην ψυχικη ισορροπια του ατομου αυτου.Και ησαν πολλοι αυτοι οι ναυτες διαχρονικως.Τη εξαιρεσει σας και ολιγιστων ακομη Αξιωματικων του ΠΝ,αυτος ο πικρος κανων ισχυε δια ναυτες μη δυναμενους να εκτελεσουν σωστα και γρηγορα τις διαφορες ναυτικες εργασιες.Και κανεις δεν προκειται να τους ζητησει συγνωμη εκ μερους του ΠΝ!Το γεγονος οτι σας γραφω στην καθαρευουσα και οτι δεν σας βριζω σκαιοτατα-εκ μονου του γεγονοτος οτι αποφοιτησατε απο τη ΣΝΔ-ειναι ο σεβασμος μου απεναντι στον επαγγελματισμο σας ,οπως γλαφυροτατα περιγραφεται στο προηγουμενο σας blog,θεωρωντας οτι γραφετε με ειλικρινεια και οχι προς ωραιοποιηση της ναυτικης σας υπηρεσιας,δια την αποδοχη σας απο τους λοιπους bloggers.Ας με συγχωρειτε που παρενεβην σε topic ασχετο με αυτα που σας γραφω,αλλα θεωρησα καλο να σας κανω κοινωνο αυτων των πικρων αληθειων.Αφηστε που καθε τι Ιρλανδικο μουσικο ακουσμα εκτος των U2,με αφηνει παγερα αδιαφορο.Πλεον,η θητεια στο ΠΝ ειναι απλως διεκπεραιωτικη,εφοσον η διαρκεια της εχει εξισωθει με των αλλων δυο σωματων και απαντες οι στρατευμενοι ναυτες υπηρετουν σε υπηρεσιες ξηρας,οπου εκτελουν σκοπιες και λοιπες βοηθητικες εργασιες,αναμενοντας την απολυση,χωρις να αντιμετωπιζουν τα προβληματα που αντιμετωπιζαν οι παλαιοτεροι συναδελφοι τους,αλλα και παλι αντιμετωπιζουν διαφορα αλλα προβληματα.Προσωπικα,δεν μου εδωσε τιποτα το ΠΝ,λυπαμαι που το λεω,αλλα μου αποστερησε δυο ετη της ζωης μου και λιγο ελλειψε να μου αποστερησει την ψυχικη μου υγεια.Πλεον δεν μπορω ουτε να δω Π.Πλοιο σε φωτογραφια-δεν μιλω με εμπαθεια,ουτε με μισος-ουτε καν Ναυτοπροσκοπικο η Ναυτοδηγικο σκαφος,οι συνειρμοι ειναι προφανεις.Ισως και αλλοι να εχουν παρομοιο προβλημα,μιλω για πολλους που υπηρετησαν θητεια στο ΠΝ.Εσεις διατηρειτε ακομα επαφη με στρατευμενους σας απο κεινα τα χρονια,σας συγχαιρω απο τρισβαθων καρδιας,εγω,προσωπικα,μολις βλεπω στο δρομο ακομα και.....καλοριφερ του ΠΝ,αλλαζω δρομο εξαιτιας του ενδομυχου φοβου μου περι ΠΝ και ποινης του ΠΝ.Διευκρινιζω οτι δεν ειμαι εγκληματιας και ουτε τετοιος ημουν κατα την διαρκεια της θητειας μου στο ΠΝ,ουτε ημουν χρηστης παρανομων ουσιων η αλκοολικος και το μονο κακο που εκανα στους λοιπους συνναυτες μου,ητο η μη γρηγορη διεκπεραιωση των ναυτικων εργασιων,κατι το οποιο μου κοστισε ακριβα τοσο απο πλευρας συναδελφων,οσο και απο πλευρας διοικησης Πλοιου.Συναγεται λοιπον το συμπερασμα οτι καιτοι δεν ημουν λουφαδορος,ρουφιανος,μεσον Υπουργου/Αρχηγου κ.ο.κ. και φυλακοβιος,αντιμετωπισα μεγιστα κι ανυπερβλητα προβληματα στο Π.Πλοιο στο οποιο καθολη τη διαρκεια της θητειας μου υπηρετησα.Και δεν ητο ουδεις εκει για να με βοηθησει!Λυπαμαι προσωπικως που υπηρετησα στο ΠΝ και δη σε Π.Πλοιο,ισως εαν ειχα υπηρετησει στο Στρατο Ξηρας,να ηταν αλλιως τα πραγματα.Ισως.Εαν δεν υπηρχε ο τοτε κοινωνικος στιγματισμος,θα ειχα παρει οριστικη απαλλαγη απο το ΠΝ λογω ψυχασθενειας-αλλωστε,στα προθυρα ψυχασθενειας ημουν,προκληθεισης απο το ΠΝ,μονη η απολυσις μου εσταθη αποτρεπτικος της παραγων-αλλα ας οψεται η Ελληνικη κοινωνια κι οι αγραφοι νομοι της.........Ας μη μακρηγορω αλλο,σας ευχομαι καλο βραδυ και σας ζητω συγνωμη δια την απροσκλητη εισοδο μου στο blog σας.Ας εισθε καλα!Καλο βραδυ!Υγεια σε σας και στην οικογενεια σας!Και σας ευχαριστω για τη συμπεριφορα σας προς τους κατωτερους σας!Τους σταθηκατε ως πατερας,αντι να πραξετε τετριμμενα και να εισθε ο απροσωπος ηγητωρ τους!Αν και δυστυχως,δεν ειχα την τυχη να υπηρετησω υπο τις διαταγες σας......Αυτα τα ολιγα!Γεια σας!
Αγαπητέ Ανώνυμε,
ευχαριστώ για την επίσκεψη στο μπλογκ. Τα 'εκτός θέματος' φαινόμενα που περιγράφετε δεν μου είναι άγνωστα ούτε τα αμφισβήτησα ποτέ για να 'ωραιοποιήσω' την εικόνα του Π.Ν. ή για να διακινδυνεύσω να μην είμαι 'αρεστός' στους υπόλοιπους μπλόγκερς.
Αντιθέτως, δικαιώνουν τη στάση μου κατά την επαγγελματική μου ζωή (και πολλών άλλων συναδέλφων -σας διαβεβαιώνω) της διαρκούς 'σύγκρουσης' με ανωτέρους μου για να διορθωθούν οι συνθήκες για τους υφισταμένους μου και αυτές της θητείας των στρατευμένων.
Η παρουσίαση εκ μέρους μου και θετικών εικόνων έχει σκοπό να 'αντικειμενικοποιεί' την πραγματικότητα που πάντοτε περιέχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά δεδομένα. Και, από αρνητικά, έχω και αρκετά υποστεί κι εγώ...
Τα γαλόνια και τα σειρίτια δεν έχουν καμμιά αξία συγκρινόμενα με τις ανθρώπινες σχέσεις και τις εμπειρίες ζωής από μια σταδιοδρομία στη θάλασσα και στον αέρα και τη συνυπηρέτηση χιλιάδων ανθρώπων.
Αυτά που περιγράφετε είναι αποτέλεσμα του εκφυλισμού της έννοιας της θητείας από τους εκάστοτε 'ηγήτορες' και, για να μη σας κουράζω, σας παραπέμπω στο μπλογκ ενός στρατευμένου ΕΔΩ
για να διαβάσετε τις απόψεις μου περί θητείας.
Και πάλι σας ευχαριστώ.
Συμπλήρωση προς Ανώνυμο.
Κι εμένα μ' αρέσουν οι U2! :-)
Οι U2 είναι ο Νταλάρας της Ιρλανδίας.
Εμένα πάλι, ενώ η κέλτικη μουσική μ'αρέσει τρελά, η παράσταση του "Lord of the rings", με απογοήτευσε. Οχι τόσο, γιατί έ
λειπε η ψυχή αυτού του συνόλου, ο Michael Flatley, αλλά ίσως γιατί όλο αυτό το "πρωτόγονο" των ιρλανδέζικων χορών, είχε συμπιεστεί σ'ένα πρόγραμμα "κονσέρβα", με στοιχεία που απέβλεπαν καθαρά στην εμπορική απήχηση του θεάματος. Μ'άλλα λόγια, τόσο τεχνικά δυναμικός χορός, θάθελα να πέρναγε στο κόσμο πιό αυθόρμητα, πιό πρωτόγονα, ίσως έτσι όπως όταν τον πρωτοξεκίνησε ο Flatley.
Την παράσταση την είδα πέρσυ, στο θέατρο Πάτιγκτον, στην Αθήνα, αλλά πιστεύω ότι κι'αυτή της Θεσσαλονίκης, θα είναι κάτι παρεμφερές.
Απορία: Τι είναι ο κεμετζές;
Βιολιστή δεν έχεις και άδικο. Και, φυσικά, είναι ένα θέαμα 'συμπιεσμένο' και στην -περίπτωση της Θεσσαλονίκης- με τα 'δεύτερα' των χορευτών αλλά, έστω κι έτσι, σε φέρνει κοντά με την πολιτισμική βάση άλλων.
Ο Flatley είναι μοναδικός και η απουσία του είναι ότι και η απουσία του αλατιού από το φαΐ.
Έτσι, το φάγαμε κι ας ήταν ...άνοστο. Το ευχαριστηθήκαμε! :-)
Κεμετζές είναι η ποντιακή λύρα, τουρκιστί.
Κεμετζές είναι εξελληνισμένη η λέξη kemençe που σημαίνει λύρα. Τη χρησιμοποιούν μόνο οι Πόντιοι στην Ελλάδα, αλλά στις χώρες γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα χρησιμοποιείται ευρύτατα. Οι Τούρκοι λένε kemençe το όργανο που εμείς λέμε "πολίτικη λύρα" που μακρινή σχέση έχει με την Ποντιακή, αλλά μοιάζει αρκετά με την Κρητική.
Ακόμα πιό πλήρης η επεξήγηση!
Ελπίζω ο 'βιολιστής', ένεκα και ιδιότητας :-), να καλύφθηκε.
Αχ, πόσα ξέρετε εσείς εκεί πάνω!
Καλημερες Καπετανιε,
ο Flatley επρεπε να μεγαλωσει κι αυτος, οπως πολυ σωστα γραφεις. Οπως ολοι μας ;-) Φετος κλεινει τα 50 του - να τα εκατοστησει.
Ο χορος αυτος ειναι απο τα πιο δυσκολα "αθληματα". Να φανταστεις οτι ο ιδιος ο Flatley ειχε καποτε το ρεκορ με 28 χτυπηματα του τακουνιου στο πατωμα ανα δευτερολεπτο (αν ειναι ποτέ δυνατον). Ο ιδιος το πηγε μεχρι 35/" και τωρα το εχει καποιος αλλος με 40!
Βεβαια δεν μετραει το νουμερο των χτυπηματων αλλα η εκφραστικοτητα, ο ρυθμος και η "αυρα" του καλλιτεχνη. Μαζι με την ιρλανδεζικη / κελτικη μουσικη φυσικα. Την ψυχικη μου συγγενεια με τους κελτες την εχω δηλωσει πολλες φορες ;-) Ας μην τα επαναλαβω εδω.
Μιας και αρεσει στην οικογενεια, συστηνω το Riverdance. Ειναι το πρωτο δημιουργημα αυτης της "σειρας" στο ιδιο στυλ - υπαρχουν συνολικα 4 και το Lord of the Dance εμφανιστηκε δευτερο χρονικα.
Το Riverdance το θεωρω καλυτερο, αλλωστε ο ιδιος ο Flatley εχει συν-δημιουργησει την χορογραφια του.
Χαρά στο κουράγιο σου! Το κάναμε θέμα στο δελτίο και διαπιστώσαμε ότι ούτε ο συνομιλών καθηγητής γνώριζε και... πολλά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου