Μη σας λάχει

Σάββατο βράδυ. Ένας ακόμη τραπεζίτης -εκτός του Λάτση Γιούρομπανκ που με πονάει με το στεγαστικό του και τα λοιπά- με βασανίζει εδώ και 24 ώρες στην κάτω αριστερά οδοντοστοιχία μου. Όταν λέμε βασανίζει, η έκφραση είναι επιεικής αφού, πονάει αυτί, μάτι, λαιμός και άλλες απροσδιόριστες περιοχές.

Κάποτε, διαφωνούσαν, λέει, δυό γυναίκες στον προθάλαμο ενός γιατρού για το ποιός πόνος είναι μεγαλύτερος.
'Της γέννας', έλεγε η μία.
'Του κολικού νεφρού', έλεγε η άλλη.
'Όχι, εγώ και γέννησα και κολικό έπαθα. Της γέννας ήταν χειρότερος!', ξανάλεγε η πρώτη.
Με τα πολλά, όταν βγήκε ο γιατρός και είπε 'η επόμενη παρακαλώ', τον ρώτησαν 'εσείς που είστε επιστήμων και γιατρός, πείτε μας ποιός πόνος είναι μεγαλύτερος. Της γέννας ή του κολικού;'
Ο γιατρός τις κοίταξε καλά καλά και απάντησε
'κυρίες μου, κλωτσιά στ' αρ@#*δια έχετε φάει;'

Πάντως, εγώ έχοντας την εμπειρία της κλωτσιάς και μη έχοντας υποστεί την εμπειρία της γέννας ή του κολικού, μπορώ να διαψεύσω τον γιατρό αυτό το Σαββατόβραδο που θέλω να βγάλω με τα ίδια μου τα χέρια τον κωλοτραπεζίτη που μου σουβλίζει το μυαλό!
Τηλέφωνο στον φίλο ζωγράφο που παρεπιμπτόντως είναι και οδοντίατρος (κανονικός όχι σαν τον Λαλιώτη).
Έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι οδοντίατροι (οι κανονικοί) είναι και καλλιτέχνες ή συγγραφοποέτες;
'Δημήτρη ο τραπεζίτης μου με βασανίζει'. 'Κι εμένα αλλά δεν το κάνω θέμα' μου απαντάει.
'Ρε συ, πες μου τι να κάνω μέχρι τη Δευτέρα. Έχω εξαντλήσει όλα τα χαπάκια από τα συρτάρια αλλά ούτε να καθίσω στην καρέκλα μπορώ. Πάω κι έρχομαι σαν τον χάρο. Βάρα συμβουλή. Τσίπουρα, ούζα, δοκίμασα κι έχω φτάξει και κεφάλι αλλά ο πόνος πόνος.'
'Σε μία ώρα στο ιατρείο' μου λέει.
'Ρε, δεν παίρνει κάποια προσωρινή επισκευή να μη σε τραβολογάω Σαββατοβραδιάτικα;'
'Έτσι που μου τα λες, δεν παίρνει και, αν το αφήσουμε μέχρι τη Δευτέρα, θα σου έχει στρίψει τόσο που σε βλέπω να δηλώνεις φίλος του ΠΑΣΟΚ και να ψηφίζεις Πάγκαλο!'
Το επιχείρημα ήταν ακαταμάχητο και, βογγώντας και βλαστημώντας, ξεκινάω την οδύσσεια της μετάβασης, από του διαόλου τη μάνα που μένουμε, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ντάλα Διαγώνιο, που ο γιατρός-ζωγράφος έχει το ιατρείο του.
'Ξάπλωσε!', διατάζει. Στην καλή χαρά, όπως πάντα, με το χαμόγελο και το χιούμορ του, αλλά Σάββατο βράδυ είναι, δεν πάει να τον τσιγκλίσω ως συνήθως, ξαπλώνω, λοιπόν και μούγκα.
'Άνοιξε!', ξαναδιατάζει. Ανοίγω το στόμα και τον ακούω 'πω πω!' και ξανά 'πω πω, εμ βέβαια, είναι να μην πονάς, οιδηματάρα!'.
Πόνος, ξεπόνος, ταλαιπώρια του ξεταλαιπώρια του, υπερισχύει η καλαμπουροειδής αλληλοτσιγκλιστική σχέση μας και,
'Ρε συ', του λέω 'έτσι κάνει ο μπαρμπα Μήτσος όταν του πηγαίνω το Φιέστα για ν' αλλάξει μπουζί και ανακαλύπτει 'βλάβες' για να φουσκώσει τον λογαριασμό!'
'Ναι, καλαμπούριζε εσύ, αλλά άνοιξε να ρίξουμε την πρώτη αμπούλα' μου λέει.
Τέσσερεις αμπούλες 'ρίξαμε' και ο πόνος πόνος. Μόλις πήγαινε να ακουμπήσει το δόντι, απογειωνόμουν οριζοντίως.
'Μπας και τη βρίσκεις να με βασανίζεις επειδή σε κατέβασα Σαββατιάτικα στο ιατρείο; Αν με ξαναπονέσεις θα σ' αρπάξω απ' τ' αρ@#%δια και θα σε κάνω να σφυρίζεις τον Εθνικό Ύμνο!'
'Ρε άσε τα πολεμικοναυτικά που ήξερες και άνοιξε να ρίξουμε ακόμα μια!' μου λέει και μου καρφώνει ακόμα μια αμπούλα αναισθητικό φροντίζοντας να στέκεται καλού κακού πίσω από την καρέκλα και μακριά από το ελεύθερο χέρι μου.
'Ξανάνοιξε τώρα. Α, μάλιστα. Μη κουνιέσαι και κράτα το ανοικτό' μου λέει -πίσω από την καρέκλα πάντοτε- και, μια δυό, αριστερά δεξιά, 'ορίστε, να το' μου δείχνει τον πρώην τραπεζίτη μου στην άκρη της τανάλιας.
'Ρε συ, αυτό είναι μια χαρά δόντι, μπας κι έβγαλες το διπλανό;' προσπαθώ να καλαμπουρίσω βλέποντάς το -όντως μια χαρά-.
'Το δόντι μια χαρά είναι. Το ούλο σου να μπορούσες να δείς. Κάτσε τώρα να το καθαρίσουμε.'

Και ναι μεν, οι πέντε αμπούλες διευκόλυναν την εξαγωγή. Τον καθαρισμό, όμως;;;
Στωικός και συνηθισμένος φαίνεται, προσεκτικός -πάντα μακρυά από το ελεύθερο χέρι μου-, με έ-σ-φ-α-ξ-ε σχολαστικότατα, μου πέρασε τρία ράμματα -ούτε εγχείριση σκωληκοειδίτιδας να είχε κάνει, άκουσε ό,τι ναυτικοθρησκευτικό είχα επιμορφωθεί επί τριακονταπενταετία και, επιθεωρώντας το έργο του ανέκραξε, 'Ποίημα! Φύγε, θα δαγκώνεις τη γάζα μέχρι να φτάσεις στο σπίτι, Αμοξίλ των πεντακοσίων και παυσίπονα κατά ριπάς! Θα σε δω την Τετάρτη στις 11 το πρωί.'

Δευτέρα βράδυ. Ο πόνος του Σαββάτου έχει δώσει τη θέση του σ' έναν άλλον μικρότερο αλλά εξ ίσου εκνευριστικό. Είμαι ακόμα πρησμένος και το μισό μου πρόσωπο μοιάζει σαν του Φερναντέλ ή του Μανέλη, παίρνω την αντιβίωσή μου και δεν μπορώ να σχολιάσω την επικαιρότητα στο μπλογκ μου.
Μη σας λάχει.
Καλύτερα κολικό, άντε και κλωτσιά στ' αρ@#%δια!