Η πολύμηνη απουσία είναι απόρροια του θυμού που νοιώθω συνεχώς με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ταλαιπωρημένος για καιρό από τους Μόνιμους Δημόσιους 'λειτουργούς' για την περαίωση ελάχιστων εκκρεμμοτήτων που άφησε πίσω της η μάνα κλείνοντας τον κύκλο της, φαίνονταν χλεύη και λοιδωρία μου τα παχιά προεκλογικά λόγια ένθεν και ένθεν, άλλο τόσο τα μετεκλογικά, και αναρωτιέμαι αν όσοι ψηφίζουν, μπλέ ή πράσινα, έχουν καταλάβει ότι διαχρονικά κυβερνούν οι ίδιοι και ίδιοι "υπηρεσιακοί παράγοντες" που τους βλέπουμε να αποχαιρετούν -πάντοτε κάργα συγκινημένοι- τον κάθε Υπουργό κατά την παράδοση του Υπουργείου του και να χειροκροτούν τον νέο γονυκλινείς για να τον κάνουν να πιστέψει ότι αυτός θα κάνει κουμάντο...
Οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά το Κράτος μένει. Με Μόνιμους Δημόσιους Υπάλληλους, αμόρφωτους, συμπλεγματικούς, δικτατορίσκους της καρέκλας τους, μινιατούρες Καραγκιόζηδων με δοτή εξουσία που δεν μπορούν να δουν πέρα από την υγρή μύτη τους.
Οι σπάνιες εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον Κανόνα.
Από την άλλη, ένας πολύ όμορφος κόσμος -όπως τον γνώρισα εγώ πριν τέσσερα χρόνια-, αυτός των διαδικτυακών ημερολογίων, πολύ γρήγορα κατέληξε σε καρικατούρα της καθημερινότητας όπου η βία του θράσους, των υπόγειων διαδρομών, της μαγκιάς, της ανώνυμης 'εξουσίας', της αμορφωσιάς και του κιτς, βρωμίζουν τον ιστοτόπο μας με κάθε λογής χωματερές.
Το καταφέραμε κι αυτό.
Και πώς να μη το καταφέρουμε;
Το επίπεδο της Δημόσιας Διοίκησης είναι τέτοιο που, μια ΜΗ εκκλησία (ανύπαρκτη 'διαδικαστικά' κατά τους κανόνες 'χρισμού' της ως εκκλησίας) που κρίθηκε οριστικά κατεδαφιστέα από τους σειμούς του 1978(!!!), παραμένει στο ένα ρεύμα του τριών λωρίδων δρόμου Περαίας-Θεσσαλονίκης και ούτε ένας 'δημόσιος λειτουργός' τολμάει επί 30 χρόνια να στείλει μια μπουλντόζα για να επιβεβαιώσει ότι το κράτος λειτουργεί...
Το επίπεδο της δημόσιας Παιδείας -της 'δια βίου Μάθησης' κατά το νεοΠΑΣΟΚ- πότε και πώς θα αρχίσει να παράγει πολίτες που δεν θα τους εκφράζει αυτό το κατασκεύασμα;
Και δεν εννοώ την 'αισθητική' του 'μνημείου' (αν και απορώ: Υπάρχει κανείς ικανοποιημένος από το 'αποτέλεσμα΄;).Αλλά, όλα όσα κρύβονται πίσω από την όποια προσωπολατρεία.
Κι αν, για την κατασκευή του τηρήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες (αποφάσεις Δημοτικού Συμβουλίου, μελέτη, αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, παραχώρηση δημόσιου χώρου, διαγωνισμός ανάθεσης έργου κλπ), τότε πρέπει ΟΛΟΙ να πάμε για φούντο.
Κι άντε τώρα να κρίνω και την αισθητική παρέμβαση στη γειτονιά μου...
Μπροστά στο ...μεγαλείο του μνημείου για τον βάρδο -ημίθεο- Στέλιο, την ...αφαιρετική άποψη του νεοέλληνα που έστησε αυτό το καλλιτέχνημα μάλλον θετική τη βρίσκω...Αυτή η ασχήμια και η κακογουστιά δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής. Αντικατοπτρίζει την εικόνα της κοινωνίας που η γενιά μου παραδίδει στους νεότερους. Μιας κοινωνίας χωρίς καλλιέργεια, αποπολιτισμένης, μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να ορίσει τις έννοιες της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού, μιας κοινωνίας του απόλυτου φασιστικού 'εγώ' των δέκα εκατομμυρίων πρωθυπουργών, των συνθημάτων και των βαρύγδουπων κενών.
Στην ηλικία μου, δεν βλέπω να προλαβαίνω ν' απολαύσω το ...φώς στο βάθος του τούνελ. Ούτε το ...μετρό της Θεσσαλονίκης μάλλον.
Νοιώθω σαν κάποιος να μου 'χει κλέψει το πορτοφόλι από την κωλότσεπη. Και, πάει στο διάολο, ποτέ δεν είχε τόσα χρήματα για να τα λυπηθώ. Αλλά, ήταν γεμάτο ελπίδες και όνειρα. Και μου τις ληστέψανε.
Με επιδότηση ελπίδων από τα παιδιά μου ζω πια, με επιδότηση ονείρων από τη Νανά μου, και πιστός αναγνώστης της παλιοπαρέας που δημιουργήθηκε στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας αυτού του blog. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί.
Ξαναμπαίνω στο καβούκι μου.
