Εξ άλλου μπαίνω και παρακολουθώ όλους τους παλιόφιλους -και όχι μόνο- και μ' αυτούς που έχω ανταλλάξει, εδώ και τρία χρόνια, έστω και μια ηλεκτρονική καλημέρα, νοιώθω πάντοτε κοντά, παρών ή απών. :-)
Υπάρχουν, όμως, και αντικειμενικοί λόγοι για την απουσία μου.
Πρώτον, η κόρη, φοιτήτρια πλέον, άρα συνεχώς στο σπίτι..., έχει 'καταλάβει' τον υπολογιστή μου για να κάνει chatting με διάφορους/ες απανταχού της γής και για να γράφει terrabytes μουσικής στο i-pod που έφερε ο πλούσιος θείος από την Αμερική (και τώρα δεν ξέρω αν είναι ...πλούσιος με τα κανόνια που βροντούν εκεί). Έχει τον δικό της αλλά περιμένει από τον 'πληροφοριακό' αδελφό της να εγκαταστήσει το ασύρματο δίκτυο που θα αντικαταστήσει το καλώδιο που κατεβαίνει τις σκάλες και απλώνεται στο σαλόνι (και ακούμε καθημερινά τα μύρια όσα από τη συζυγάτα και μητέρα) και συνδέει τον κομπιούτερ του γιού με τον δικό μου.
Δεύτερον, ο γιός, ασκώντας τα όσα μαθαίνει στη Σχολή του, κάνει κάθε μέρα φύλο και φτερό τον Υπολογιστή του, εγκαθιστά, απεγκαθιστά, ενημερώνει, γράφει και διαγράφει και κάθε τόσο σιχτιρίζει τη μπλέ οθόνη του κοκκαλωμένου μηχανήματος που αναρωτιέται γιατί πρέπει να λειτουργεί τρία και τέσσερα λειτουργικά συστήματα ταυτοχρόνως! Και, βεβαίως, σύμφωνα με τον αλάνθαστο νόμο του Μέρφι, όταν έχω όρεξη για γράψιμο, ΤΟΤΕ θέλει αυτός να κάνει format στον δίσκο του! Όταν μου περνάει η όρεξη, και οι τρείς υπολογιστές δουλεύουν ρολόι!
Τρίτον, μετά την επανίδρυση του Κράτους, το Γενικό Λογιστήριό του πήρε μπρός και χρειάστηκε μόνο τρία χρόνια για να υπολογίσει και μου καταβάλει κάτι αναδρομικούλια, οπότε μόλις τα πήραμε:
Η Κυρά μου και Κυρία μου θυμήθηκε ότι πρέπει να βάλουμε (να βάλω, δηλαδή) ράφια, συρτάρια, παπουτσοθήκες, να κάνουμε (να κάνω δηλαδή) όλα τα μερεμέτια που εκκρεμούν από την αγορά του σπιτιού προ οκταετίας), ν'αλλάξουμε κουρτίνες, να βάψουμε (να βάψω δηλαδή) κανένα δωμάτιο, ν' αλλάξουμε (ε, ν'αλλάξει δηλαδή) τα φυτά στις γλάστρες, τα πιάτα, τα ποτήρια, καινούργιο τρίφτη για το κεφαλοτύρι και να της βάζω κάπαρη στη σαλάτα της.
Ο γιός θυμήθηκε ότι πρέπει να εκατονταπλασιάσει τη RAM του υπολογιστή του, να αναβαθμίσει το hardware και το software με διάφορα περίεργα που μου λέει σε μια άγνωστη σε μένα γλώσσα.
Η κόρη θυμήθηκε ότι χρειάζεται μπιχλιμπίδια, καινούργιο κινητό, τσάντα για το Πανεπιστήμιο (μια και στο Γυμνάσιο/Λύκειο είναι ντροπή να έχεις τσάντα...) και καινούργια ρούχα για να πάει σε όλα τα πάρτυ που οργανώνουν μέρα παρά μέρα οι κομματικές νεολαίες στα Πανεπιστήμια.
Αλλά, επίσης, ακόμα και το Fiestaκι μου θυμήθηκε ότι κλείνει 25ετία και εκλιπαρεί διασωληνωμένο από τον κάθε μπαρμπα Μήτσο να ευθανατωθεί επιτέλους.
Βεβαίως, αν τα αναδρομικά έφταναν για όλα αυτά, θα έσπευδα να δώσω μερικά και στην ταλαίπωρη Τράπεζα που μου 'δωσε το στεγαστικό, το καταναλωτικό, το συμπληρωματικό, το ξανασυμπληρωματικό κ.ο.κ, μπας και ανακάμψει η εθνική μας οικονομία, είπα να κάνω κι ένα τάμα στη Μονή ..Βατοπαιδοίου (η ορθογραφία είναι ελεγμένη, ...με 'αι' και 'οι') που δυσκολεύεται τελευταίως μετά τα τόσα που έδωσε στους ταλανιζόμενους που είχαν από τρία ...στεγαστικά δάνεια ο καθένας, αλλά, δυστυχώς, δεν φτάνουν.
Όλον αυτόν τον καιρό, λοιπόν, έχω πιάσει ρολά, πινέλα, μπλακεντντέκερ κλπ και πού και πού, στα κλεφτά, μπαίνω και διαβάζω τους φίλους μου στην μπλογκόσφαιρα. Στα ενδιάμεσα, ταΐζω και τους καινούργιους μουσαφίρηδες στην αυλίτσα και προσπαθώ να τους κάνω φίλους γιατί μας προέκυψαν πολύ φοβισμένοι.
Μόλις, όμως, βρώ χρόνο, οφείλω ένα αποχαιρετισμό στο θρυλικό μου Fiestaκι. Το δουλεύω στο μυαλό μου και ελπίζω να τον καταθέσω σύντομα.
