26 Οκτωβρίου

Χρόνια Πολλά Δήμητρες και Δημήτρηδες!!

Εδώ στη Θεσσαλονίκη, ο γιορτασμός είναι τριπλός. Υποθετικά.

Γιορτάζουμε τον Αη Δημήτρη, Πολιούχο Άγιο.
Δεν κατάλαβα ποτέ μου τι σημαίνει πολιούχος Άγιος και η σχετική ερώτησή μου, κατά την ολιγόωρη φοίτησή μου στο Κατηχητικό πριν από σαρανταπέντε χρόνια, έμεινε αναπάντητη.
Ευκαιρία, βεβαίως, για λιτανείες, και έκθεση διαφόρων 'αγιασμένων' αντικειμένων από το Άγιον Όρος και αλλαχού για τη σωτηρία της ψυχής μας έναντι μικρού ή μεγάλου τιμήματος λες και ο στρατηγός Άγιος είναι η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω που ξαναανακάλυψε ο Χαρδαβέλας όταν του τέλειωσαν τα UFOς και οι κουλτουροειδείς Λιακοπουλοπαπαριές του.
Ας είναι.

Γιορτάζουμε την απελευθέρωση της πόλης, το 1912.
Συνήθως προσπερνάμε το κεφάλαιο αυτό βιαστικά και αορίστως. Μπορεί κι επειδή επικεφαλής του 'απελευθερωτή' Στρατού τότε ήταν ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, οπότε εμείς οι δημοκρατικοί δεν πάει να θυμίζουμε καλές στιγμές της τρισκατάρατης Βασιλείας.
Φέτος κάτι ακούσαμε γι αυτό με την ευκαιρία της διαμάχης Νομάρχη - Δήμαρχου για το ποιός θα σηκώσει τη σημαία στο Λευκό Πύργο, την ίδια που πρωτοϋψώθηκε, τότε, στο ίδιο σημείο.
Εδώ, βεβαίως, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να αναπτυχθούν όλες οι λεπτομέρειες των Βαλκανικών Πολέμων. Να επισημάνω μόνο ότι, σημαντική συμβολή στην έκβαση των χερσαίων επιχειρήσεων στα Βορειοελλαδίτικα μέτωπα είχε η επιτυχία του Στόλου να αποκτήσει την κυριαρχία στο Αιγαίο αποκλείοντας έτσι την από τη θάλασσα μεταφορά εχθρικών ενισχύσεων σ' αυτά.
Η νύφη του Θερμαϊκού, διαζευγμένη από τον άντρα της εδώ και χρόνια, βουνίσια ντιπ, εξαντλεί τον εορτασμό της απελευθέρωσης σε μιά δοξολογία στον Άγιο Δημήτριο όπου και δίνεται η ευκαιρία στο εκάστοτε Μητροπολίτη να τραβήξει ένα -ακόμα- 'δόξα πατρί' κατά των αλλοπίστων βαρβάρων και συνωμοτούντων κατά της πατρίδας.
(Σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε και άλλο νόημα της λέξης Απελευθέρωση που πρέπει, λέει, να την εκλάβουμε ως έννοια Λύτρωσης από το νοσηρό πολιτικό σύστημα που εκφράζει η παρούσα Κυβέρνηση! Έλεος!!!)
Εγώ πάντα νόμιζα ότι οι επέτειοι είναι (πρέπει να είναι) διδακτικές. Ευκαιρία παράθεσης γεγονότων του παρελθόντος που συντέλεσαν στη σημερινή πραγματικότητα και μέρα της οφειλόμενης τιμής προς αυτούς που αγωνίστηκαν για τις επόμενες γενιές. Για να μαθαίνουν οι ρημάδες οι νέες γενιές τα σωστά και τα λάθη του παρελθόντος, να γνωρίζουν τις ρίζες από τις οποίες φύτρωσαν και θέριεψαν.
Την οφειλόμενη από τους Βορειοελλαδίτες τιμή σ' αυτούς που πολέμησαν στη θάλασσα, την αποδίδει το Πολεμικό Ναυτικό ερχόμενο από την Αθήνα(!) με δεκάλεπτη τελετή κατάθεσης στεφάνου στο άγαλμα του Ναυάρχου Βότση.
Αν εξαιρεθούν οι Ναυτοπρόσκοποι που κάθε χρόνο στην επέτειο του τορπιλισμού του Φετιχ Μπουλέν τιμούν κι αυτοί τον Βότση, οι Θεσσαλονικείς το μόνο που γνωρίζουν με αυτό το όνομα είναι το καφενείο 'Ο Βότσης' επί της Εθνικής Αντιστάσεως και την παρακείμενη συνοικία Βότση...

Γιορτάζουμε και την επέτειο του ΟΧΙ στον φασιστικό εκβιασμό.
Η χαρά του ...Πάγκαλου! Πρέπει να γίνεται παρέλαση; Πρέπει ο Αλβανός αριστούχος να σηκώσει την ελληνική σημαία; Πρέπει τα Σκόπια να έχουν σύνθετη ονομασία; Ποιός είπε το ΟΧΙ; Ο δικτάτορας Μεταξάς ή ο κυρίαρχος δημοκρατικός λαός (που προσκυνούσε τον Μεταξά όπως και το πολιτικό σύστημα της εποχής...) ; Οτιδήποτε για να ...αποφύγουμε τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα, οτιδήποτε για να διατηρήσουμε την αγωγή και παιδεία αυτού του λαού στο 'φτηνότερο' επίπεδο και στην γηπεδική αντιπαράθεση.
Ευκαιρία, όμως, και για άλλη δοξολογία, για ιερούς πύρινους λόγους, για 'μηνύματα' προς τους γείτονες, για πατριδοκαπηλίες, για δημόσιες σχέσεις.
Και μια, αναγκαία και χρήσιμη κατ' εμένα, στρατιωτική παρέλαση που αποδεικνύει τη στρατιωτική ισχύ μας που καμμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποιεί ως πολιτικό όπλο στην εξωτερική της πολιτική....

Μη σας λάχει

Σάββατο βράδυ. Ένας ακόμη τραπεζίτης -εκτός του Λάτση Γιούρομπανκ που με πονάει με το στεγαστικό του και τα λοιπά- με βασανίζει εδώ και 24 ώρες στην κάτω αριστερά οδοντοστοιχία μου. Όταν λέμε βασανίζει, η έκφραση είναι επιεικής αφού, πονάει αυτί, μάτι, λαιμός και άλλες απροσδιόριστες περιοχές.

Κάποτε, διαφωνούσαν, λέει, δυό γυναίκες στον προθάλαμο ενός γιατρού για το ποιός πόνος είναι μεγαλύτερος.
'Της γέννας', έλεγε η μία.
'Του κολικού νεφρού', έλεγε η άλλη.
'Όχι, εγώ και γέννησα και κολικό έπαθα. Της γέννας ήταν χειρότερος!', ξανάλεγε η πρώτη.
Με τα πολλά, όταν βγήκε ο γιατρός και είπε 'η επόμενη παρακαλώ', τον ρώτησαν 'εσείς που είστε επιστήμων και γιατρός, πείτε μας ποιός πόνος είναι μεγαλύτερος. Της γέννας ή του κολικού;'
Ο γιατρός τις κοίταξε καλά καλά και απάντησε
'κυρίες μου, κλωτσιά στ' αρ@#*δια έχετε φάει;'

Πάντως, εγώ έχοντας την εμπειρία της κλωτσιάς και μη έχοντας υποστεί την εμπειρία της γέννας ή του κολικού, μπορώ να διαψεύσω τον γιατρό αυτό το Σαββατόβραδο που θέλω να βγάλω με τα ίδια μου τα χέρια τον κωλοτραπεζίτη που μου σουβλίζει το μυαλό!
Τηλέφωνο στον φίλο ζωγράφο που παρεπιμπτόντως είναι και οδοντίατρος (κανονικός όχι σαν τον Λαλιώτη).
Έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι οδοντίατροι (οι κανονικοί) είναι και καλλιτέχνες ή συγγραφοποέτες;
'Δημήτρη ο τραπεζίτης μου με βασανίζει'. 'Κι εμένα αλλά δεν το κάνω θέμα' μου απαντάει.
'Ρε συ, πες μου τι να κάνω μέχρι τη Δευτέρα. Έχω εξαντλήσει όλα τα χαπάκια από τα συρτάρια αλλά ούτε να καθίσω στην καρέκλα μπορώ. Πάω κι έρχομαι σαν τον χάρο. Βάρα συμβουλή. Τσίπουρα, ούζα, δοκίμασα κι έχω φτάξει και κεφάλι αλλά ο πόνος πόνος.'
'Σε μία ώρα στο ιατρείο' μου λέει.
'Ρε, δεν παίρνει κάποια προσωρινή επισκευή να μη σε τραβολογάω Σαββατοβραδιάτικα;'
'Έτσι που μου τα λες, δεν παίρνει και, αν το αφήσουμε μέχρι τη Δευτέρα, θα σου έχει στρίψει τόσο που σε βλέπω να δηλώνεις φίλος του ΠΑΣΟΚ και να ψηφίζεις Πάγκαλο!'
Το επιχείρημα ήταν ακαταμάχητο και, βογγώντας και βλαστημώντας, ξεκινάω την οδύσσεια της μετάβασης, από του διαόλου τη μάνα που μένουμε, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ντάλα Διαγώνιο, που ο γιατρός-ζωγράφος έχει το ιατρείο του.
'Ξάπλωσε!', διατάζει. Στην καλή χαρά, όπως πάντα, με το χαμόγελο και το χιούμορ του, αλλά Σάββατο βράδυ είναι, δεν πάει να τον τσιγκλίσω ως συνήθως, ξαπλώνω, λοιπόν και μούγκα.
'Άνοιξε!', ξαναδιατάζει. Ανοίγω το στόμα και τον ακούω 'πω πω!' και ξανά 'πω πω, εμ βέβαια, είναι να μην πονάς, οιδηματάρα!'.
Πόνος, ξεπόνος, ταλαιπώρια του ξεταλαιπώρια του, υπερισχύει η καλαμπουροειδής αλληλοτσιγκλιστική σχέση μας και,
'Ρε συ', του λέω 'έτσι κάνει ο μπαρμπα Μήτσος όταν του πηγαίνω το Φιέστα για ν' αλλάξει μπουζί και ανακαλύπτει 'βλάβες' για να φουσκώσει τον λογαριασμό!'
'Ναι, καλαμπούριζε εσύ, αλλά άνοιξε να ρίξουμε την πρώτη αμπούλα' μου λέει.
Τέσσερεις αμπούλες 'ρίξαμε' και ο πόνος πόνος. Μόλις πήγαινε να ακουμπήσει το δόντι, απογειωνόμουν οριζοντίως.
'Μπας και τη βρίσκεις να με βασανίζεις επειδή σε κατέβασα Σαββατιάτικα στο ιατρείο; Αν με ξαναπονέσεις θα σ' αρπάξω απ' τ' αρ@#%δια και θα σε κάνω να σφυρίζεις τον Εθνικό Ύμνο!'
'Ρε άσε τα πολεμικοναυτικά που ήξερες και άνοιξε να ρίξουμε ακόμα μια!' μου λέει και μου καρφώνει ακόμα μια αμπούλα αναισθητικό φροντίζοντας να στέκεται καλού κακού πίσω από την καρέκλα και μακριά από το ελεύθερο χέρι μου.
'Ξανάνοιξε τώρα. Α, μάλιστα. Μη κουνιέσαι και κράτα το ανοικτό' μου λέει -πίσω από την καρέκλα πάντοτε- και, μια δυό, αριστερά δεξιά, 'ορίστε, να το' μου δείχνει τον πρώην τραπεζίτη μου στην άκρη της τανάλιας.
'Ρε συ, αυτό είναι μια χαρά δόντι, μπας κι έβγαλες το διπλανό;' προσπαθώ να καλαμπουρίσω βλέποντάς το -όντως μια χαρά-.
'Το δόντι μια χαρά είναι. Το ούλο σου να μπορούσες να δείς. Κάτσε τώρα να το καθαρίσουμε.'

Και ναι μεν, οι πέντε αμπούλες διευκόλυναν την εξαγωγή. Τον καθαρισμό, όμως;;;
Στωικός και συνηθισμένος φαίνεται, προσεκτικός -πάντα μακρυά από το ελεύθερο χέρι μου-, με έ-σ-φ-α-ξ-ε σχολαστικότατα, μου πέρασε τρία ράμματα -ούτε εγχείριση σκωληκοειδίτιδας να είχε κάνει, άκουσε ό,τι ναυτικοθρησκευτικό είχα επιμορφωθεί επί τριακονταπενταετία και, επιθεωρώντας το έργο του ανέκραξε, 'Ποίημα! Φύγε, θα δαγκώνεις τη γάζα μέχρι να φτάσεις στο σπίτι, Αμοξίλ των πεντακοσίων και παυσίπονα κατά ριπάς! Θα σε δω την Τετάρτη στις 11 το πρωί.'

Δευτέρα βράδυ. Ο πόνος του Σαββάτου έχει δώσει τη θέση του σ' έναν άλλον μικρότερο αλλά εξ ίσου εκνευριστικό. Είμαι ακόμα πρησμένος και το μισό μου πρόσωπο μοιάζει σαν του Φερναντέλ ή του Μανέλη, παίρνω την αντιβίωσή μου και δεν μπορώ να σχολιάσω την επικαιρότητα στο μπλογκ μου.
Μη σας λάχει.
Καλύτερα κολικό, άντε και κλωτσιά στ' αρ@#%δια!

Ημέρα του Περιβάλλοντος - 15 Οκτωβρίου

Πρέπει ΟΛΟΙ να συμβάλλουμε για την προστασία του.

http://blogactionday.org

Η φωτογραφία από το μπλογκ του kelvynstevens

Ποιός πληρώνει τον λογαριασμό;

Το τελευταίο που θα με ενδιέφερε είναι το αν το ΠΑΣΟΚ ανανεώσει την εμπιστοσύνη στον νυν Πρόεδρό του ή θα επιλέξει σε έναν μήνα κάποιον άλλον.
Ούτε μέλος είμαι, ούτε φίλος σχεδόν.
Εδώ και πολύ καιρό, με την 'ομογενοποίηση' του πολιτικού κατεστημένου, επιλέγω ανθρώπους και όχι 'σχήματα'.
Με ενδιαφέρει, όμως, πολύ το πού πάνε και πώς και ποιοί διαχειρίζονται τις, ουκ ολίγες κρατήσεις που κάθε μήνα, και σε ποσοστό 20-30% της σύνταξής μου, μπαίνουν στα Ταμεία του Δημοσίου.
Προχθές, λέει, οι φίλοι του κ. Βενιζέλου, συγκεντρώθηκαν στο Αθλητικό Μουσείο Θεσσαλονίκης όπου ο κ.Βενιζέλος τους ανέπτυξε ό,τι ήθελε να τους αναπτύξει.
Το Αθλητικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, αν δεν κάνω λάθος, κτίστηκε επί ΠΑΣΟΚ και λειτουργεί και επί ΝΔ (φως, νερό, τηλέφωνο, καθαρίστρια κλπ) με χρήματα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και τμήμα των κρατήσεων από τη σύνταξή μου, ε;
Το Αθλητικό Μουσείο Θεσσαλονίκης έχει Πρόεδρο τον στενότερο συνεργάτη του κ Βενιζέλου που διορίστηκε (και εκεί, αφού ταυτόχρονα 'υπηρετούσε' ΠΟΛΛΕΣ υπηρεσίες) επί ΠΑΣΟΚ και εξακολουθεί επί ΝΔ.
Το Αθλητικό Μουσείο Θεσσαλονίκης ΔΕΝ είναι ιδιωτικό Συνεδριακό Κέντρο και ως Αθλητικό δεν έχει, νομίζω, σχέση με ιδιωτικές ή κομματικές συναθροίσεις και χοροεσπερίδες.
Εκτός αν παραχωρήθηκε από τον Πρόεδρό του στον εαυτό του για την εξυπηρέτηση του αφεντικού του στα πλαίσια του αγωνίσματος της 'διελκυστίνδας' για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Αλλοιώς, γιατί να πληρώνω κι εγώ το φως, νερό, τηλέφωνο;
Ποιός είναι αρμόδιος για να ελέγξει τη νομιμότητα της παραχώρησης για τέτοια εκδήλωση;

Ελπίζω να μη με κατατάξουν κι εμένα στους 'βρώμικους ανώνυμους μπλόγκερς' αλλά να φιλοτιμηθούν να απαντήσουν.

καλά να πάθουμε!

Αντιγράφω σχόλιο του Γιώργου Πήττα, http://politispittas.blogspot.com/, στο προηγούμενο ποστ μου:

"Αγαπητοί φίλοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες,

Εκδόθηκε ψήφισμα που υπογράφηκε από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι χώρες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές πρέπει να δεσμευτούν ότι θα προστατεύσουν και θα αναδασώσουν τις καμένες περιοχές. Ξέρετε ποιός δεν υπέγραψε; ...... Μα ποιός άλλος.... Η Ελλάδα!!!

Μπείτε στο www.petitiononline.com/forestgr/ και υπογράψτε!!! Πρέπει να μαζέψουμε χιλιάδες υπογραφές! Στείλτε το μήνυμα σε φίλους! Όλοι να συμβάλλουμε, αν δεν θέλουμε να δούμε τσιμεντοποιημένες τις καμένες περιοχές!"

Και μια και μιλάμε για το περιβάλλον, ας αφήσουμε και τους νεότερους να βγούν μπροστά. Εννοώ, ανεβάστε τα νιάτα στο βήμα, ακούστε τα, διαβάστε τα.
Είναι εδώ, δίπλα μας.
Με απόψεις που διαμορφώνονται μετά από σκέψη, έρευνα, μελέτη.
Με λόγο ευγενικό και αυθόρμητο.
Έχω πολλά απ' αυτά τα νιάτα στους 'συνδέσμους' μου.
Πρόσφατα πρόσθεσα άλλο ένα.
Αν δεν σας κάνει κόπο, ρίξτε μια ματιά στον captain harbour

4 Οκτωβρίου

ΑΥΤΑ τα ζώα αξίζουν τις ευχές και τον σεβασμό μας.

Ανανέωση: Διάβασα χθες σε πρωινή εφημερίδα, αφιέρωμα στα γαϊδούρια, σύμφωνα με το οποίο οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί βρίσκονται στην Πελοπόννησο όπου και στην αρχαιότητα εκτρέφονταν οι ονομαστοί 'Αρκάδιοι όνοι'.
Μάλλον Πελοποννήσιος/α θα ήταν ο/η συγγραφέας γιατί παραλείπει τους εξ ίσου φημισμένους όνους της Κύπρου, αλλά και αυτούς της αρχαίας Μένδης στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής που ήταν τόσο διάσημοι ώστε ως 'Μένδιοι όνοι' διαιωνίστηκαν χαρίζοντας και το κοινότατο όνομα κυρ-Μέντιος στα συμπαθή τετράποδα.